Elk jaar hetzelfde refrein. Aan het einde van de reguliere competitie in de Jupiler Pro League, klaagt de eerste in de stand over de halvering van de punten aan de start van de play-offs
‘Skiete Willy’, luidt de aanmoedigingskreet op de tribunes van PSV, in onvervalst Helmonds en ontleend aan de kracht die hij zijn schoten meegeeft. De kreet groet uit tot zijn handelsmerk
. Als Club in de heenronde van de nacompetitie drie keer op rij wint, heeft het de titel al op zak. Indien het van Antwerp wint, mag Club zelfs gelijk spelen tegen Genk of Anderlecht om halfweg de play-offs zeker te zijn van de titel.
Wars van enige rancune toonde hij zelfs begrip voor Van Bastens uppercut, ‘want die krijgt het wekelijks zwaar te verduren’. De foto met gezwollen hoofd van Plovie verscheen in de Europese media mét zijn reactie. Zijn sportiviteit werd geloofd.
In de euforie na de zege werden de superlatieven bovengehaald voor Anderlecht. Er werd met punten naar de spelers gegooid, terwijl dit één van de minste wedstrijden was die ik paars-wit dit seizoen zag spelen.’
Hij vond de foto zo wijs dat hij tijdens het nemen van een foto met ons drie de foto wou nabootsen. Het moment was aangebroken om te vertellen over mijn boek en hem ook te overhandigen.
En overal word je als bezoekend supporter na de match gegarandeerd in het uitvak gehouden, soms wel tot 2 uur na de wedstrijd. Niet zo in Duitsland, zeker niet vorige week in München.
Sinds 1912 rekruteert Athletic uitsluitend spelers die geboren zijn (ook al zijn de ouders niet Baskisch) in Spaans of Frans Baskenland, buurregio Navarra (waar Baskisch ook een officiële taal is) en La Rioja.
Hun recente tirades zeggen iets over de emoties die voetbal kunnen losmaken, ze signaleren evenzeer welke positie Ajax inneemt binnen het Nederlandse voetbal.
Anderlecht won dus van Club Brugge. Een klein wonder, want ook al was Club allesbehalve overdonderend, paars-wit leek zeventig minuten onmondig. Sporting liet de bal aan de bezoekers, die echter tandeloos bleven