Op het plein voor de flat voetbalt hij tot het donker is. De band tussen het jongetje en de leren bal wordt iedere dag sterker. Hoe groter hij wordt, hoe meer controle hij over de bal krijgt. Uiteindelijk is hij heer en meester over de bal. Het resultaat van oefenen, oefenen, oefenen, eindeloos dezelfde bewegingen herhalen.
Francesco Carrasco, ooit aanvaller van FC Barcelona en het Spaanse nationale elftal, vertelde dat Zidane – terwijl zijn vriendjes zaten te knikkeren of, toen ze ouder waren, meisjes gingen versieren – ballen tegen een muurtje trapte. Urenlang. Elke dag opnieuw. Omdat hij rechtsbenig was, moest hij van zijn clubtrainers op die manier zijn linkerbeen sterker maken. Door steeds dezelfde beweging te maken, als een arbeider aan de lopende band.
De voetbalopleiding van AS Cannes biedt Zidane de structuur om een echte voetballer te worden. Omdat het plezier dat hij voorheen aan een potje voetbal met vriendjes beleefde, nu moet wedijveren met een hoger doel: de tegenstander verslaan.
De directeur van het trainingscentrum van AS Cannes verplichtte hem om zonder bal te leren spelen, omdat ‘straatvoetballers niet kunnen verdedigen’, aldus een toenmalige leerling-voetballer die een jaartje ouder is dan hij.
Bron: Frédéric Hermel, Zidane – Voetballer, coach, legende, 2021, blz. 81-82, 88
Rob Siekmann
Auteur van ‘Het straatvoetbalboek – Over de huidige betekenis van het straatvoetbal van vroeger’ (met een voorwoord van Richard Witschge), Willems Uitgevers, 2023
