
Maradona en de Belgen: Uit een hagiografie
De halve eindstrijd was een stuk moeilijker. Maradona en co beten zich aanvankelijk de tanden stuk in de derby van de River Plate tegen Uruguay. Mede dankzij een nieuwe goal van Pluisje werd het 2-0.
De halve eindstrijd was een stuk moeilijker. Maradona en co beten zich aanvankelijk de tanden stuk in de derby van de River Plate tegen Uruguay. Mede dankzij een nieuwe goal van Pluisje werd het 2-0.
Na de match tegen Nigeria (World Cup 1994, 2-1) wuifde hij naar het publiek, gaf televisie-interviews op het veld en wandelde hand in hand met de verpleegster van de dopingcontrole naar de kleedkamer
Hij was onderworpen aan de tirannie van de bovenmenselijke inspanning, volgestopt met cortisone, pijnstillers en toejuichingen; belaagd door de eisen van zijn bewonderaars en door de haat van de machtigen die hij had gekrenkt.’
De hierboven opgesomde emoties en de aha-ervaringen behoren tot het collectieve wereldbekergeheugen. Gedurende zestien jaar hield het mannetje Maradona, afkomstig uit een van de armste sloppenwijken van Buenos Aires, bij elk WK de wereld in de ban.
111 Legendarische Voetbalhelden sinds 1920. Wie zijn ze, die honderd voetballers, tien keepers en dat…
Hij gedroeg zich als de eeuwige dwarsligger. De opstandigheid kwam van binnenuit, los van de tijdsgeest van de jaren zestig. Een eenzame volksheld, die graag tegen de stroom oproeide. De kettingroker met de kromme bal.
De komeet kwam: een schot van 122 kilometer per uur, onhoudbaar in de linkerhoek. Nochtans lag de keeper in de baan van de bal, die zoefde op halve hoogte voorbij. Koeman bleef in de onoverzichtelijke situatie meester over de chaos.
Het Gouden Team was dood. Net als Imre Nagy. Net als de Hongaarse hoop op verandering. Een straatzigeunerorkest vertolkte een treurmars van Bartok.
Twee jaar na de verloren wereldbekerfinale was het land afgegleden en heerste onrust en twijfel. De mooie tijden in de aanloop naar de zomer van 1954 waren intussen een vage herinnering geworden.
In deze aangename smeltkroes van maatschappelijke – dankzij de hervormingen van Imre Nagy – en sportieve euforie waande Boedapest zich al wereldkampioen.