De hierboven opgesomde emoties en de aha-ervaringen behoren tot het collectieve wereldbekergeheugen. Gedurende zestien jaar hield het mannetje Maradona, afkomstig uit een van de armste sloppenwijken van Buenos Aires, bij elk WK de wereld in de ban.
111 Legendarische Voetbalhelden sinds 1920. Wie zijn ze, die honderd voetballers, tien keepers en dat…
Hij gedroeg zich als de eeuwige dwarsligger. De opstandigheid kwam van binnenuit, los van de tijdsgeest van de jaren zestig. Een eenzame volksheld, die graag tegen de stroom oproeide. De kettingroker met de kromme bal.
De komeet kwam: een schot van 122 kilometer per uur, onhoudbaar in de linkerhoek. Nochtans lag de keeper in de baan van de bal, die zoefde op halve hoogte voorbij. Koeman bleef in de onoverzichtelijke situatie meester over de chaos.
Het Gouden Team was dood. Net als Imre Nagy. Net als de Hongaarse hoop op verandering. Een straatzigeunerorkest vertolkte een treurmars van Bartok.
Twee jaar na de verloren wereldbekerfinale was het land afgegleden en heerste onrust en twijfel. De mooie tijden in de aanloop naar de zomer van 1954 waren intussen een vage herinnering geworden.
In deze aangename smeltkroes van maatschappelijke – dankzij de hervormingen van Imre Nagy – en sportieve euforie waande Boedapest zich al wereldkampioen.
En dat zou hij die avond van 1 juni 2019 ook doen. Zijn kindertijd verscheen even op zijn geheugenscherm: de hele dag voetballen op straat, met een zogenaamde ‘kora shabab’, iets wat op een bal leek, maar eerder een bolletje van oude sokken.
Jonathan Wilson karakteriseert in Hungary, more bricks than kicks hoe de discussie in Boedapest werd geleid door het triumviraat van drie radicale coaches met een MTK-verleden: Marton Bukovi, Bela Guttmann en Gustav Sebes.
De voetbalrevolutie speelde zich af tegen een decor van tragische politieke omwentelingen. Het liep slecht af met de Magische Magyaren, net als met verlichte leiders die het land een sociale democratie toewensten.