Carlos Bilardo vertrok na het WK van 1990 als bondscoach van Argentinië en werd opgevolgd door Alfio ‘Coco’ Basile. Zijn eerste opdracht was de Copa America, die voor het eerst sinds 1959 werd gewonnen. En dat zonder Maradona, maar met nieuwe jongens als Diego Simeone en Gabriel Batistuta.
Maradona was in de herfst van 1990 lang niet in topvorm. Op 22 november ontbrak hij in de selectie van Napoli voor de competitiewedstrijd tegen Fiorentina. De Gazzetta dello Sport had het over ‘een obscure ziekte’ en ‘het donker kwaad’. Een nauwelijks verdoken verwijzing naar de Camorra. De club deed geen moeite om de geruchten tegen te spreken.
De wereld zag er plots helemaal anders uit voor Maradona. Dat hij de Napolitanen opgeroepen had voor hem en tegen Italië te supporteren werd als een onvergeeflijke fout aangerekend door de gevestigde orde die het Italiaanse voetbal bestierde.
Het begon er steeds meer op te gelijken dat Maradona door niemand meer werd beschermd. De politie ontdekte een fotoalbum waarin Maradona 71 keer poseerde samen met gangsterbaas Carmine Giuliano. Zijn naam dook ook acht keer op in tienduizend uur telefoongesprekken die waren opgenomen in het undercoveronderzoek naar de plaatselijke maffiatak in februari 1991. Toen hij ondervraagd werd door magistraat Federico Cafiero de Rano gaf hij toe de Giuliano’s te kennen, maar niet te weten wat ze in het dagelijkse leven deden.
Voor het eerst doken er ook geruchten op over het seizoen 1987-’88, waarin Napoli in de slotfase van de competitie een riante vijfpuntenkloof verkwanselde. De Giuliano-clan runde de zwartemarktpronostieken en zou zwaar ingezet hebben op het feit dat Napoli geen kampioen werd. De verdachtmakingen werden nooit bewezen en al zeker niet dat Maradona erbij betrokken was. Veel Napolitanen hadden echter op hun club gegokt en de zaadjes van de twijfel over de eerlijkheid van hun idool waren gezaaid.
De verhouding tussen Maradona en Napoli bekoelde. Op een koude winteravond in november 1990 kreeg hij een privé-rondleiding in het mausoleum van Lenin op het Rode Plein. Als vriend van Fidel Castro en bewonderaar van Che Guevara wilde hij eer betonen aan de grondleggers van het communisme. Het probleem was dat zijn ploeg de dag nadien tegen Spartak de return speelde in de tweede ronde van de Uefacup en dat hij 24 uur later dan de ploeg met een privé-jet was geland. Diego had geweigerd met de ploeg te vertrekken. Zijn ploegmaats klopten bij hem thuis aan, maar hij lag nog in bed na een wilde nacht.
Coach Alberto Bigon zete hem als straf op de bank. Hij werd na de rust ingebracht en bezorgde zijn ploeg nog bijna de kwalificatie, maar het bleef net als in de heenmatch 0-0. Het eindigde dus met strafschoppen en Napoli werd uitgeschakeld (5-3), met zwaar financieel verlies voor gevolg.
Voor voorzitter Ferlaino en de nieuwe directeur, Luciano Moggi (de man van het Moggipoli-schandaal uit 2006 dat de degradatie van Juventus voor gevolg had) was de maat vol. De club spande een proces in tegen Diarma, de opvolger van Maradona Productions, omdat de club door zijn wangedrag vele miljoenen misliep. Bovendien beweerde Ferlaino dat Maradona het imago van zijn club had beschadigd.
Maradona gaf een aantal tv-interviews en liet weten dat hij nog voor het einde van het seizoen weg wilde. ‘Ik heb geen rust meer’, foeterde Diego. ‘Ik heb geen rust meer. Er wordt campagne gevoerd tegen mij. Ik vertrek.’
Dat kwam Napoli bijzonder goed uit. Maradona had nog een contract voor twee seizoenen en de club had in 1990 bij Sassari Torres op Sardinië een opvolger weggeplukt. Gianfranco Zola trad in wat het laatste seizoen van Maradona in Napels zou blijken al in achttien competitiewedstrijden met het eerste elftal aan en werd tot de zomer van 1993, toen hij naar Parma vertrok, de nieuwe nummer 10 van Napoli.
De aantijgingen aan het adres van Maradona werden alleen maar erger. Het gerecht voerde een onderzoek naar het bezit en de distributie van drugs. Piero Pugliese, een huurmoordenaar van de maffia en de privé-chauffeur van Maradona, beweerde dat El Diez in Napels met meer dan achtduizend vrouwen het bed had gedeeld en betrokken was bij het vervoer van twee kilogram cocaïne. Maradona werd nooit in beschuldiging gesteld.
Een paar maanden later zat hij echter pas echt in de rats. Op 17 maart 1991 was er na een wedstrijd tegen Bari een dopingcontrole. Maradona werd uitgeloot en positief bevonden op het gebruik van cocaïne. Hij bekende dat hij een geregelde gebruiker was, maar dat hij dit keer clean was. En dus geflikt was. Hij gewaagde van ‘een vendetta’, omdat hij ‘Italië uitgeschakeld had op het WK’.
LLES VERDER IN ‘MARADONA EN DE BELGEN’, François Colin, Willems Uitgevers
2 reacties
Pingback: ผลบอล
Pingback: โปรโมชั่น LSM99