Terwijl de jongens zich aankleedden, zat ik in het cafetaria van een koffietje te genieten toen Raoul Peeters – op dat moment de trainer van het eerste elftal van de Rupelboys – naar me toekwam. ‘Je gaat straks wat zien’, zei hij.
We logeren opnieuw in het poepsjieke hotel Indigo. Ik neem een lichte lunch in de bar samen met Eddy Snelders. Eddy kan echter niet aan een ijsje weerstaan. Hij krijgt er een gratis spektakel bij.
En er ligt een stapel lunchpakketten klaar: beef of laks staat er op de bruine zakken uit grootmoederstijd geschreven. In Denemarken kiezen we voor zalm. Als de Rode Duivels straks maar niet laks zijn.
Wat ook meteen opvalt: Denemarken is geen goedkoop land. 43 euro voor een Caesar salad, een flesje spuitwater en een koffie. Mijn Limburgse collega betaalde 70 euro voor een soepje, een salade en een glas wijn.
,,Ik hoop dat media, artsen en anderen eens inzien dat ook voetballers in dit soort situaties met rust moeten worden gelaten. Stop eens met dat speculeren”, sprak Daley Blind – als mens
Eddy Snelders en François Colin zijn heelhuids terug uit Sint-Petersburg. Ze bespreken de 3-0 zege…
Hoopgevend was ook de invalbeurt van Eden Hazard, die flitsen van betere tijden liet zien. Misschien is het ook niet zo slecht dat de ploeg nog niet op z’n best is. Zo’n toernooi, vooral in coronatijden, is een marathon.
‘U hebt te veel geneesmiddelen bij’, verneem ik. ‘Vertel dat aan mijn dokter’, zeg ik nog goedgeluimd, maar ik besef snel dat wijsneuzen hier niet op prijs worden gesteld. ‘U moet de pillen hier achterlaten.’ Mijn humeur slaat plots om.
Zij die wel toegang krijgen, gaan op zoek naar een toilet. Na lang vragen en zoeken, maakt een poetsvrouw een toilet open dat zelfs dertig jaar geleden de naam urinoir niet verdiende. Waarschijnlijk hebben Stalin en Lenin hier nog geplast. Of wie weet, Raspoetin.
Want al die voorbeschouwingen met nietszeggende quotes en kwisjes om ter hardst lachen zijn toch maar niets in vergelijking met een echte match. Vanavond de openingsmatch. En morgen onze Duivels.