Tijdens het WK voetbal wisselen Henk Mees en Sander van Mersbergen via de mail uit hoe ze het toernooi ervaren. Sander van Mersbergen bericht als algemeen verslaggever voor het Algemeen Dagblad (AD) vanuit Qatar over diverse aspecten rond het WK, Henk Mees volgt het WK via de tv – als hij zin heeft.
Raken we de aandacht kwijt voor wat er niet deugt?
Hoi Sander
Donderdag volgde ik op nos.nl de persconferentie met Louis van Gaal. Opnieuw een one-man-show. Een hoogtepunt, althans volgens de NOS, was zijn knuffel na afloop met een jonge Senegalese journalist die tijdens de persconferentie geen vraag kon bedenken, maar alleen wilde laten weten dat hij zo trots was om nu te kunnen zeggen een fan te zijn van Louis van Gaal. Als dank kreeg deze Senegalees een knuffel van de bondscoach. jahoor, gefotografeerd door tientallen journalisten en fotografen van wie menigeen ook nog een selfie met Van Gaal mocht maken.
Leuk hoor, maar zo’n toneelstukje leidt wel af van de rigide wijze waarop spelers en staf van Oranje zich nu onthouden van elke denkbare uiting van protest tegen de omstandigheden in Qatar. ,,We zijn hier om wereldkampioen te worden. De kansen daarop willen we niet laten verpesten door FIFA en andere organisaties”, zei Van Gaal.
Dat klinkt nogal hard, alsof er helemaal geen ruimte is voor stilzwijgende protesten zoals bijvoorbeeld door Iran en Duitsland en het knielen dat ik de spelers van Engeland en enkele Belgen zag doen. Op een vraag van een Nederlandse journalist van RTL ging Van Gaal zelfs nog verder. ,,U wilt toch niet zeggen dat Duitsland van Japan heeft verloren omdat de spelers van te voren met de hand voor hun mond op de foto zijn gegaan”, hield de RTL-journalist hem voor. ,,Dat is voor mij nog maar de vraag,”, reageerde Van Gaal, suggererend dat het ook daaraan gelegen kon hebben. Van Gaal: ,,Duitsland heeft verloren omdat het voor de rust te veel kansen heeft gemist en in de tweede helft de teamdiscipline in gebreke bleef. Onze teamdiscipline zal tot de laatste minuut optimaal moeten zijn.”
De vraag van de RTL-journalist en de reactie daarop Van Gaal illustreerden ook hoezeer opvattingen en beleving kunnen verschillen. Tijdens de persconferentie wees NRC-journalist Koen Greven daarop toen hij in een vraag aan Van Gaal over ‘twee werkelijkheden’ sprak: aan de ene kant de kritische bejegening van alles wat met het WK te maken heeft in Nederland, in contrast met de sfeer in Qatar waar het WK als een volksfeest door bezoekers uit alle landen wordt beleefd.
Raken nu ook Nederlandse journalisten in Qatar de aandacht kwijt voor wat er ook tijdens het WK niet deugt, bijvoorbeeld voor bezoekers met regenboog-uitingen die de stadions niet binnen mochten? Ik las in je dagelijkse column in het AD al dat er in het mediacenter meer wordt gesproken over de kwaliteit van het ontbijt dan over de wijze FIFA en Qatar het begrip gastvrijheid invullen. Gaat het zo ver?
Trouwens, heb je ook nog meegekregen hoe Steven Bergwijn zich woensdag gedroeg op een meeting met de media. Hij gaf niet eens meer antwoord. Meneer was beledigd over een kritische noot in een vraag over zijn eigen vorm en reageerde vervolgens met een vilein lachje op elke volgende vraag. ,,Ik heb niets toe te voegen aan wat Davy Klaassen hierover heeft gezegd”, was zijn standaard-antwoord.
Wat een gebrek aan persoonlijkheid, wat een minachting. Hadden de pr-mensen van de KNVB dit niet kunnen voorzien en moeten voorkomen? Is daar nog iets van gezegd?
Mae alsalama
Henk
Wat doet het met zo’n mega-evenement als je géén alcohol schenkt
He Henk
Zou Nederland tegen Ecuador nog slechter gespeeld hebben als ze wél expliciet aandacht hadden besteed aan OneLove of vergelijkbare uitingen? Als je de redeneertrant van Van Gaal volgt, was dat mogelijk geweest, maar ik vraag het me af. Jongens toch, wat een ontluisterende wedstrijd was dat.
Ik stond dinsdag na de wedstrijd Denemarken – Tunesië in de mixed zone. De Denen hadden even daarvoor 0-0 gespeeld in een ontzettend taaie pot. Voor de wedstrijd waren ze het veld opgelopen in zwarte inloopshirts. Plots stond aanvoerder Simon Kjaer voor mijn neus, dus ik besloot hem aan te schieten. Hoe dat was, vroeg ik, die zwarte shirts, voelde het als een statement? En daarna: wat vond ie nou eigenlijk van de FIFA?
Hij gaf keurig antwoord, maar ik kon ook duidelijk merken dat het best moeilijk voor hem was. Meteen na de wedstrijd, in een van de belangrijkste sportieve weken uit zijn leven, meteen weer vragen beantwoorden hierover. En ik voelde zelf ook een beetje gène: zitten er voor ons als journalisten grenzen aan de mate waarin we iemand als Kjaer met vragen over dit soort onderwerpen moeten bestoken?
Ik ben geen sportjournalist, maar ik kan me voorstellen dat veel collega’s er nu een beetje een streep onder hebben gezet, voor nu. De kaarten liggen duidelijk op tafel, de Europese bonden hebben hun best gedaan, FIFA en Qatar hebben hun ware gezicht laten zien. Iedereen die een beetje de krant leest of tv kijkt weet wie waar staat in de discussie.
Het gaat nu over voetbal, dat is ook wel een vrij natuurlijk mechanisme merk ik. Als we in Nederland naar de Eredivisie kijken, hebben we het ook niet constant over de toeslagenaffaire of over de manier waarop we met de Groningers zijn omgegaan in het gasdossier. Dan verwonderen we ons toch vooral over wat we op tv of in het stadion zien gebeuren. Die andere discussies komen op maandag of dinsdag wel weer.
Zo gaat het ook hier, denk ik. Sowieso worden de mensen die vanuit Nederland hier naartoe zijn afgereisd ook wel een beetje met hun eigen vooroordelen geconfronteerd, denk ik. Door de manier waarop we (terecht) naar Qatar keken de afgelopen jaren, was er helemaal geen oog voor wat dit toernooi nog meer zou worden, behalve een verzameling stadions die door migranten is gebouwd, vaak onder vreselijke omstandigheden.
Het concept van een WK in één stad is wat mij betreft een schot in de roos, bijvoorbeeld. De beleving op straat is door de mix van culturen heel interessant, het geeft een vrolijke dynamiek aan de stad, waarin vooral de Arabieren en Zuid-Amerikanen het erg goed met elkaar lijken te kunnen vinden. Ook leuk om eens over na te denken: wat doet het met zo’n mega-evenement als je géén alcohol schenkt?
Ik was na Brazilië – Servië een paar uur in Lusail. Ondanks het late uur (het was na middernacht) was het daar één groot feest, dankzij de Brazilianen. Er waren geen vechtpartijen, niemand kotste op het trottoir, de metro werd op de weg terug niet afgebroken. Ik zeg niet dat het beter is dan hoe wij het doen, maar of het slechter is weet ik ook niet zeker.
Misschien kunnen we Steven Bergwijn vragen hoe hij er tegenaan kijkt?
Groeten uit de zandbak
Sander
