Paul Catteeuw (1956) bekijkt voetbal vanuit de tribune achter het doel. Hij houdt zo de vinger aan de pols voor wat naast de zijlijn gebeurt en probeert om er dwars doorheen te kijken. Soms vol nostalgie, soms vol verwondering, maar meestal met een vleugje ironie.
Ik geef het je op een briefje: tweemaal vijfendertig of veertig minuten effectieve speeltijd en er zal meer worden gevoetbald dan in een match van negentig minuten. Graag hoor ik hierover je mening.
Want al die voorbeschouwingen met nietszeggende quotes en kwisjes om ter hardst lachen zijn toch maar niets in vergelijking met een echte match. Vanavond de openingsmatch. En morgen onze Duivels.
Hoge verwachtingen en veel te vroeg. Ik weet wel, alle vergelijkingen lopen mank, maar wat als blijkt dat Witsel helemaal niet klaar blijkt wegens helemaal geen competitieritme.
Het nostalgische refrein Bochum, ich komm aus dir, Bochum, ich häng’ an dir. Glück auf, Bochum refereert door het Glück auf uiteraard aan het mijnverleden van de stad en maakt het lied dan ook zo universeel.
Je zult maar tot het verplegend personeel van het Brugse AZ Sint-Jan behoren en binnen afzienbare tijd mensen op je afdeling krijgen die vorige donderdagnacht volledig corona-onveilig en maskerloos uit de bol zijn gegaan.
Zwijgen zou hen in deze sieren, want ze zijn eigenlijk geen haar beter. De boter op hun hoofd is ondertussen al deels gesmolten en tot in hun voetbalschoenen gelopen.
125 jaar na de start van de eerste Olympische Spelen zijn het in ieder geval andere tijden. Met volk dus. Iets waar we nu reikhalzend naar uitkijken. Bij een Olympische marathon. Maar ook bij het voetbal.
Dat je uit vijf huwelijken vier kinderen hebt, is uiteraard een privézaak, maar als je ermee te koop loopt en je ziel (en foto’s) verkoopt aan de Duitse boulevardpers, moet je er ook tegen kunnen dat mensen erover praten.
Yves Vanderhaeghe is een trainer en zou net voorop moeten gaan in de strijd, een voorbeeld zijn voor zijn spelers. Hij zou net twee keer moeten nadenken om te voorkomen dat hij dergelijke ongecontroleerde en racistische uitspraken doet.
Vuile werk
Wat echter vooral opvalt is de ontwapenende eerlijkheid van Proto die zich blijkbaar toch nooit helemaal heeft thuis gevoeld in het fake wereldje van het voetbal, maar tegelijkertijd er zich ook niet van afkeert.