Vandaag precies tien jaar geleden was het op één dag na mijn laatste werkdag voor de HollandBelgium Bid voor het WK 2018. Gedurende twee jaar was ik de Belgische woordvoerder geweest van de gezamenlijke WK-kandidatuur van de Lage Landen. Een leerrijke kennismaking met de andere kant van het voetbal.
Alain Courtois had me binnengehaald omdat ik tot het kleine kransje Europese journalisten behoorde dat UE en Fifa op de voet volgde en niet alleen veel bobo’s maar vooral ook de voetbalverslaggevers kende die het internationale voetbal volgden.
Geloof in het onmogelijke
Natuurlijk wist ik dat de kans klein was dat België en Nederland het WK zouden toegewezen krijgen. In de eerste maanden van de kandidatuur was het zelfs onzeker of we wel in aanmerking kwamen. Secretaris-generaal Sepp Blatter zag een duo-kandidatuur aanvankelijk immers niet zitten.
De Nederlanders waren echt overtuigd van de mogelijkheden en stelden een ideële campagne voor waar elke voetballiefhebber voor moest smelten. Alle dromen die ik jarenlang gekoesterd had over de rol die het voetbal voor de maatschappij kon vervullen, werden in de hele wereld uitgerold. België en Nederland gingen ervoor en op geen enkel moment zag of hoorde ik iets waar ik me voordien als journalist over zou opgewonden hebben.
Langzaam maar zeker groeide het geloof in het onmogelijke, ondanks een anti-campagne in een bepaalde krant. Er werden verhalen de wereld in geslingerd over de recuperatie van btw-uitgaven door FIFA waarvan achteraf moest worden toegegeven dat het de normale gang van zaken was voor buitenlanders. In een opiniestuk maakte een Vlaamse professor aan de universiteit van Keulen, die ook beweerde EU-medewerker te zijn, kipkap van de kandidatuur. Zijn naam was noch aan de univ in Keulen noch bij de EU bekend, maar het kwaad was geschied.
Nu al gewonnen?
In augustus scheen de zon echter weer. De FIFA-inspectiecommissie bracht na het werkbezoek aan België en Nederland een buitengewoon positief rapport uit. Michel D’Hooghe vertelde ons dat de inspectiecommissie bijna altijd werd gevolgd. Anders hoefde er geen inspectiebezoeken te zijn.
Kort nadien trokken we naar Soccerex, de grote voetbalbeurs die in de vier jaar in aanloop naar een WK georganiseerd werd in het land waar het volgende WK plaatsvindt. In Rio de Janeiro hadden alle kandidaten voor de WK’s van 2018 en 2022 een stand, maar die lagen er allemaal behoorlijk verlaten bij. Bij de HollandBelgium bid was het echter alle dagen feest. De gasten werden er verwelkomd door onder andere Pierre van Hooijdonk, Ruud Gullit, Gilles De Bilde en Jean-Marie Pfaff.
Intussen gonsde het echter over geruchten van mogelijke omkoperij. Die versterkten echter het geloof in onze kansen. De FIFA kreeg een uitgelezen gelegenheid om te bewijzen dat er geen corruptie bestond binnen de organisatie. De dag van de beslissing trokken Nederland en België weer alle aandacht toen onder andere Gullit, Cruijff en Van Himst met de fiets naar het FIFA-kantoor reden. Na de presentatie kwam Martyn Ziegler van The Times – één van de best geïnformeerde voetbaljournalisten – naar me toe en zei: ‘Proficiat. Jullie hebben nu al gewonnen. Dit is onovertrefbaar.’
Voetbaltempels?
Ook hij geloofde toen nog in de eerlijkheid van de FIFA. De maanden nadien vernamen we hoe Rusland en Qatar het gehaald hadden en verscheidene bondsbonzen door de FBI als bedriegers ontmaskerd werden.
Wat zou er gebeurd zijn als het WK 2018 aan België en Nederland was toegewezen? Zouden er dan in Antwerpen, Brussel, Brugge en Luik nieuwe voetbaltempels staan? Of hadden we het WK moeten teruggeven omdat in dit land geen grote projecten meer kunnen worden gerealiseerd?
Hoe dan ook, op die tweede december in Zürich had ik snel andere zorgen. Ik kreeg in het congrescentrum een telefoontje dat de voet van mijn zoon in het gips zat na een ongeval op de voetbaltraining bij Ternesse in Wommelgem.
