Wie a zegt, moet b zeggen …
Een van de verrassingen van het seizoen lijkt wel Standard Luik te worden. In naam hoort Standard nog wel bij de grote ploegen, maar in de cijfers is het nu al jaren pompen of verzuipen met soms dramatische prestaties. Er zijn vele redenen te bedenken waarom het niet (meer) lukt, waaronder mislukte transfers, foute trainerkeuzes, financiële putten. De feiten zijn echter wat ze zijn.
Het mag een wonder heten dat zoveel supporters in al die jaren van grauwe voetbalmisère hun ploeg trouw bleven. Het klinkt nog altijd indrukwekkend “Aux armes” in de hel van Sclessin. Maar waar de meeste ploegen vroeger met schrik naar de Maasstad trokken, is dat nu veel minder het geval. Het mag alleen al daarom verwondering wekken dat de rouches op één punt van de zesde plaats en de felbegeerde play-offs staan. Meer zelfs, met een scorende spits zat er veel meer in. Want Standard is met vijftien gemaakte doelpunten de laagvlieger van eerste klasse.
Het zijn uiteraard – en dat is een absoluut cliché – de spelers op het veld die het moeten doen, maar het kan niet worden ontkend dat de rol van Ivan Leko bij de resultaten van Standard Luik toch heel bepalend is. Hij krijgt overal terecht lof voor het werk dat hij aan de Maas verricht.
Zo ook van lvdw, aka Ludo Vandewalle, aka chef voetbal van Het Nieuwsblad. Hij schrijft letterlijk: “Het succes heeft één naam: Ivan Leko”. Daar valt geen speld tussen te krijgen. Ivan Leko verdient als trainer die lof, het komt hem toe. Hij zet een fantastisch parcours neer.
Maar daarmee is lvdw op gang gekomen, hij gaat op zijn elan door en vergelijkt de Kroaat met andere trainers. Ik citeer: “Trainers met een kwaliteitsarme selectie die alle mogelijke extrasportieve toeren uithalen om wedstrijden te winnen of zichzelf goed te praten. Verborgen agenda’s, leugens over al dan niet geblesseerden, publieke intimidaties van tegenstanders en scheidsrechters, oorlog maken met iedereen om de eigen spelers te motiveren, de supporters onheus opzwepen. (…) Het is niet de zoveelste trainer die almaar aan de klaagmuur staat”. Einde citaat.
Het is heel waarschijnlijk dat dit allemaal correct is, maar het getuigt van weinig klasse van een chef voetbal om enerzijds Leko de hemel in te prijzen en anderzijds andere trainers letterlijk de grond in te boren. Ik gebruik hier wel degelijk het meervoud, want het zou wel heel sterk zijn, mocht één enkele trainer al die slechte eigenschappen in zich herbergen. Neen, ik waag me er niet aan om hier een naam op te plakken. En toch is het me hier om te doen. Waarom staat daar geen enkele naam? Als trainer van een andere ploeg zou ik me gepakt voelen door wat hier wordt geschreven. Vandewalle moet namen in zijn hoofd hebben, want anders maak je toch zo geen lijstje.
Maar waarom noemt hij dan geen namen? Het antwoord is simpel. Een gebrek aan durf. Je vraagt je hierbij alleen maar af waarom het een doorgewinterde journalist aan die durf ontbreekt. Ook hier is het antwoord eenduidig en eenvoudig. Als hij namen noemt, dan snijdt hij de lijnen met de trainer, de speler(s), de ploeg door. En hij verliest alle nieuwtjes, scoops en andere belangrijke-onbelangrijke feiten van wat er zo in de pintjesliga reilt en zeilt.
Denk nu niet dat ik hier enkel Ludo Vandewalle persoonlijk viseer. Neen, helemaal niet. Waarom zou ik? Neen, het is namelijk een zeer waaraan de meeste sportjournalisten (van de huidige generatie?) lijden. Zodra er ook maar een zweem van negativiteit te bespeuren valt, dan weigert men nog man en paard te noemen en spaart men de kool en de geit, want men wil beide partijen tevreden houden. Zo blijven de lijnen open.
Ik weet wel, de tijden zijn allang voorbij dat journalisten na een wedstrijd mee de kleedkamer binnentrokken en haast onder de douche een interview van de spelers konden afnemen. En dat hoeft ook niet meer. En ik weet ook dat spelers – in tegenstelling tot renners die met het snot in hun neus en het speeksel op hun lippen een microfoon onder de neus geduwd krijgen – nu worden afgevaardigd om met de pers te praten en dat interviews ook liefst nog eens worden nagelezen. Maar dat neemt niet weg dat je daarom maar gratuit algemeenheden kunt verkondigen zonder de mogelijkheid tot toetsing.
Leko is een goeie trainer, maar wie is die leugenaar, wie heeft een verborgen agenda of wie voert met iedereen oorlog? Ook dat wil ik weten, zodat ik mijn mening kan vormen over de gegrondheid van die uitspraak. Ludo Vandewalle is in deze slechts pars pro toto en zou als chef voetbal voorop moeten gaan in correcte en objectieve verslaggeving. Want wie a zegt, moet b zeggen. En als het nodig is zelfs c. Ludo, waar wacht je op?
