Manchester United – Manchester City: 1-2. City loopt uit tot elf punten op United en speelt ‘droomtheatervoetbal’. Dat steekt schril af tegen het potige angsthazenspel van ‘The Red Devils’. De Cityfans scandeerden ‘Park the bus, José! Park the bus, José! Passend bij The Special One, maar een blamage voor Manchester United. José Mourinho heeft de Manchester United Identity vakkundig om zeep geholpen. Zijn project is mislukt. Het bestuur van United moet nu ingrijpen en hem de deur wijzen. Een wandeling langs de essentie van The Manchester United Identity in drie afleveringen.
De klassieke triangle van de Manchester United Identity
Ik doe die ‘Manchester United Identity’ hier even voor u uit de doeken. Ze wordt al sinds de tijd van The Busby Babes in de jaren vijftig van de twintigste eeuw gekenmerkt door de klassieke ‘triangle’: creatieve genius (Dennis Violett, Denis Law, Marc Hughes, Eric Cantona, Wayne Rooney); voetballende middenveldstrateeg (Duncan Edwards, Bobby Charlton, Lou Macari, Bryan Robson, Paul Scholes) en dribbelende winger (David Pegg, George Best, David Beckham, Cristiano Ronaldo, Ryan Giggs).
Zij komen vaak uit de eigen opleiding of worden op jonge leeftijd getransfereerd en vervolgens getransformeerd volgens de filosofie van het droomtheater. Met een van zijn eerste beleidsdaden blies Alex Ferguson in 1987 de visie van Matt Busby op jeugdontwikkeling nieuw leven in.
Dat resulteerde in zijn befaamde ‘Class of 92’: de unieke story – intussen ook in boek en documentaire – van zes jeugdspelers die in 1992 triomfeerden in de prestigieuze FA Youth Cup en zeven jaar later samen de Champions League veroverden: de broers Gary (602 wedstrijden) en Phill Neville (386), Nicky Butt (387), David Beckham (394), Paul Scholes (718) en Ryan Giggs (963). Wie zich verdiept in het fenomeen, doorgrondt de intussen bijna zeven decennia overspannende eigenheid van The Theatre of Dreams.
Bring back Alex Fergusons Class of 92
Wie heeft die beter in brein en benen dan het duo Giggs en Scholes? Wat mij betreft haalt men de hele Class of 92 opnieuw binnen en plaatst men hen aan het sportieve roer. Met daarboven desnoods een ‘grote naam’ als algemene manager.
Want de komst van José Mourinho dreigt immers het onherroepelijke einde te betekenen van het droomtheater. Wie vanuit Old Trafford denkt de tegenstander te bedwingen met lange, hoge ballen en met fysiek gevechtsvoetbal, die heeft écht niets begrepen van The Manchester United Identity.
Het project van Mourinho is mislukt: bye bye José!
Het project van Mourinho op Old Trafford is mislukt. Zijn DNA is niet dat van Manchester United. Vorig jaar eindigde hij – met de duurste selectie ooit – op de zesde plaats in de rangschikking. In de geschiedenis van 25 jaar Premier League (sinds 1993) was dit de op één na slechtste positie in de eindrangschikking van Manchester United.. Zowel qua punten als qua doelpunten.
Tijd voor een vernieuwende coach die de traditie van het Theatre of Dreams naar 2020 vertaalt. Luis Enrique? Thomas Tuchel?
Mocht ik vandaag een achtjarige jongen zijn, ik keek mijn ogen uit op Guardiola’s City. Ik koos voor Kevin De Bruyne. Bye bye George Best.
