VOETBALGEDACHTEN OP VRIJDAG (5) – RW

In deze rubriek geef ik elke vrijdag enkele voetbalgedachten over de voorbije week mee. Ik verwijs graag terug naar mijn basisprogramma: Pleidooi voor de Open Voetbalclub. Zeven uitgangspunten om het Belgisch voetbal een nieuw elan te geven. Met dank aan denktank De Witte Duivel. U vindt die terug in pdf onderaan de tekst.

Wat te denken van het‘know your agent’-concept van Club Brugge?

Precies een jaar nadat Operatie Propere Handen uitbarstte, werden alweer enkele voetballeiders door de gerechtelijke politiediensten ondervraagd. Onder meer manager Michel Louwagie van AA Gent was deze keer aan de beurt. Over sommigen gonst het in de journalistieke wandelgangen van de geruchten. Men zegt: ‘ze zouden een paar percentjes bij transfers voor eigen gebruik houden.’ Neen, toch? Deze beschuldiging kan ik met de beste wil van de wereld niet geloven. Zouden er waarlijk zulke ‘snoodaards’ rondlopen in het Belgische voetbalmilieu? Val ik hier toch even van mijn stoel zeg!

Club Brugge pakt de zaken alvast grondig aan met de lancering van het ‘know your agent’-concept. Volgens de blauwzwarte mededeling volgt Club daarmee het voorbeeld van banken, verzekeraars en advocaten. Daar worden de klanten verplicht om een ‘know-your-customer’-test te ondergaan.

Op die wijze port Club de makelaars aan om afscheid te nemen van alle fiscale en juridische spitstechnologie. De makelaar die het contract niet ondertekent waarin hij zijn vennootschapsrechtelijke en reglementaire gegevens open en bloot op tafel legt, komt er niet in. Bovendien eist Club dat men verklaart het bondsreglement en de FIFA-regels na te leven. Op erewoord! Met de vingers gekruist. Totale transparantie! Toegejuicht dus door ondergetekende. Ware er niet de onheilspellende woorden van Stijn Francis, de makelaar van Toby Alderweireld. Hij waarschuwde dat in zijn vakgebied er toch altijd ‘ongure types’ – deze woorden zijn van mezelf – zouden opstaan om alle regelgeving te omzeilen. Een toffe bende, daar bij die makelaars. Rare jongens & meisjes, maar bij deze toch mijn volle steun aan het ‘know-your-agent’-concept van Club Brugge.

Wat te denken van Hakan Sükür als rolmodel voor de kinderen van Turkse FC?

Kinderen die de militaire groet brengen voor een voetbalwedstrijd!? Uitroepteken, vraagteken!? Inderdaad,  het gebeurde in België, meer bepaald in de voormalige Limburgse mijnstad Beringen bij Turkse FC. Ze imiteerden daarmee de spelers  van de Turkse nationale ploeg die zich de avond voordien op deze wijze grondig misdroegen in de wedstrijd tegen Frankrijk. Met hun daad steunden de internationals de militaire inval van het Turkse leger in Syrië. Met als bedoeling de Koerden in het beste geval te verjagen en in slechtste te vermoorden.  En de kinderen van Turkse FC, die imiteerden dus hun voetbalhelden. Balletje opgooien tussendoor: tiens, horen die voetbalhelden In Beringen niet te luisteren naar de namen Kevin De Bruyne, Eden Hazard, Dries Mertens?

Laten we het eens over Hakan Sükür hebben, denk ik dan. Vertel het verhaal aan de kinderen van Turkse FC. Leer hen wie Hakan was, en verduidelijk hen zijn droevig lot. De beste voetballer uit de geschiedenis van Turkije. Eeuwige topschutter met 51 doelpunten in 112 interlands en de leider van het team dat de derde plaats behaalde op de Wereldbeker van 2002. De Stier van de Bosporus. Als voetballer dus vergelijkbaar met pakweg Paul Van Himst of Jan Ceulemans in België: de nummer 1 van zijn land.

Hij slijt zijn dagen vandaag min of meer als…politieke vluchteling in de Verenigde Staten, als eigenaar van een bescheiden ‘koffiecafé’.

Licht de kinderen van Turkse FC in over de enorme moed die Hakan Sükür toonde. Hij stapte na zijn carrière in de politiek en werd zelfs in het parlement verkozen voor de AKP van de besnorde president E. Sükür zweeg echter niet en roerde zijn mond over mistoestanden. Leg de kinderen uit dat het regime hem om die reden voor de rechtbank sleepte en hem in de beste dictatoriale traditie in een showproces ‘schuldig’ verklaarde. Na de zogenaamde ‘staatsgreep’ van 2016  sloot hij zich aan bij Gulen, een oppositiebeweging van vredelievende moslims. Bezorg de kinderen van Turkse FC de waarheid en verduidelijk hen dat de besnorde heer E. tienduizenden onschuldige Turkse burgers ten onrechte liet arresteren en opsluiten. Ook Sükür kreeg van de ene dag op de andere het etiket ‘terreurverdachte’ opgekleefd. Net als zijn vader Selmet. De vader belandde achter tralies, de zoon kon op het nippertje ontvluchten naar de Verenigde Staten. Geef de kinderen van Turkse FC mee dat Selmet overleed in zijn cel, aan de gevolgen van kanker. En dat Hakan de doodstraf riskeerde bij een bezoek aan zijn zieke vader. De besnorde president E. weigerde hem het intiemste gesprek op de grens van leven en dood en de laatste groet. Zolang hij de lakens uitdeelt in Ankara, lijkt de kans klein dat de eeuwige topschutter nog ooit zijn vaderland zal zien. Sükür verdient de status van dissidente held. Maak van hem een rolmodel voor de kinderen die in Beringen meenden de Turkse militaire groet te moeten brengen bij een voetbalwedstrijd. Vraagteken? Uitroepteken!

Wat te denken van – alweer – ‘we are all Raheem Sterling’?

Het bewoog zelfs Hristo Stoitchkov tot tranen toe. Van onmacht en woede om de oerwoudgeluiden van de domsten onder de Bulgaarse dwazen tijdens Bulgarije – Engeland (0-6). Vooral Raheem Sterling diende het te ontgelden. De Engelse fans zongen hem hilarisch toe: ‘Who put the ball in the racists’ net? Raheem fucking Sterling!”

‘Voetbal heeft de kracht te verenigen en haalt raciale barrières neer.’ (Nelson Mandela)

‘We moeten het racisme in de menselijke geest en het hart overwinnen.’ (Pelé)

Het waren spreuken van rond het jaar 2000 van de Zuidafrikaanse mensenrechtenactivist en de Braziliaanse ‘voetballer van de twintigste eeuw’. Mandela en Pelé werden opgevoerd door de nieuwe organisatie Football Against Racism in Europe. En in Engeland kreeg de Kick Racism Out of Football – actie de voorbije twee decennia de kracht van een nationaal ‘integratiemoment’. Tijdens de jaarlijkse veertiendaagse in oktober vinden de werelden van voetbal, onderwijs, welzijn en cultuur elkaar in duizenden plaatselijke initiatieven rondom het thema. Wie op educatieve wijze investeert in ‘voetbal versus discriminatie’ zal dit vertaald zien in een prettigere atmosfeer en verstandigere mensen. Het was  bovendien hét antwoord op de gewelddadige extreemrechtse hooligancultuur. Voetbal is de populairste sport en sinds ruim honderd jaar een universeel verschijnsel dankzij migranten, asielzoekers en kleine luyden. Het spel om de bal hielp hen vaak te integreren maar evengoed gaven ze een gezicht aan de plaatselijke voetbalcultuur. De voorbije eeuw – van 1920 tot vandaag – waren vedettes van élk decennium kinderen van mensen met ‘vreemde roots’: Andrade, Sindelar, Puskas, Garrincha, Di Stefano, Pelé, Maradona, Platini, Gullit, Cantona, Zidane, Ronaldinho, Messi. Verschillende topclubs ontstonden dankzij vluchtelingen of migranten: Celtic Glasgow, Manchester United, FC Barcelona, Juventus Turijn, Bayern München, Borussia Dortmund. De lijst is veel langer dan deze opsomming.

Vandaar nog eens een allerlaatste opgestoken vingertje van mijnentwege: breng het Engelse ‘concept’ Kick Racism Out of Football naar alle landen van Europa. En intussen houden we ons wekelijkse potje ‘uitlachen van racisten’. En zingen we met zijn allen: We are all Raheem Sterling.

En ik eindig mijn ‘Voetbalgedachten op vrijdag’ vanaf nu met steeds hetzelfde statement. Ik ben van oordeel dat het standpunt uit de Open Brief van Voetbal Vlaanderen aan de KBVB en de Profliga, zoals ook terug te vinden op deze website, bij hoogdringendheid moet worden uitgevoerd: ‘Meer ethiek, meer solidariteit en, meer kansen voor de jeugd in ons Belgisch voetballandschap.’ We drukken het hier nog eens vetjes af. Tot het werkelijkheid is geworden. Hopelijk dus niet tot het einde der tijden.

Prettig weekend,

Raf Willems, voetbalschrijver