Het einde van de competitie is razend spannend met Antwerp, Union en ook Genk, die nog in de running zijn voor de titel. Het zal natuurlijk weer de discussie aanzwengelen over de play-offs. Voor en tegen, ze hebben allebei hun argumenten. Waarvoor er echter geen argumenten zouden mogen zijn, is en blijft de halvering van de punten. Dat is pure waanzin. Nu en altijd. Wie haalt het in godsnaam in zijn hoofd om voor wat dan ook behaalde punten te halveren? Wie, behalve de Belgische voetbalbond? Nergens elders in de wereld is er ook maar één competitie, waar men dit surrealistische idee tot realistisch project heeft uitgerold. Meer zelfs, de fantastische heren van de bond hebben beslist om daar nog enkele jaren mee door te gaan. Het zijn grote domoren.
Maar er zijn op dit ogenblik wel veel grotere problemen die het voetbal bedreigen. En dat is jammer genoeg niet enkel bij ons, maar ook in het buitenland. Zo worden slag om slinger bij onze buren in Nederland wedstrijden gestaakt omwille van alle mogelijke incidenten en geweldplegingen. En neen, het gaat niet enkel meer om zogenaamde supporters van Ajax en Feyenoord, maar het gebeurt nu ook en vooral bij “brave” ploegen zoals AZ, NEC of Vitesse. Steeds meer en steeds ergere incidenten. Er lijkt geen einde aan te komen. Stadionverboden worden omzeild, met geldboetes wordt gelachen en openlijk geweld wordt de gewoonste zaak ter wereld. Veldslagen gebeuren ook buiten het stadion, mishandeling en vernieling zijn schering en inslag. Het einde lijkt nog niet in zicht.
In de stadions van onze Jupiler Pro League is het op dit ogenblik wat rustiger, maar we mogen ons hierop niet blindstaren. Er is niet veel nodig om het vuur aan de lont te steken. Dus toch maar hopen dat we de volgende twee speeldagen van dergelijke schandalige onzin gespaard blijven.
Maar dat betekent niet dat nu alles op wieltjes loopt. Twee dingen kaapten deze week onze aandacht. Enerzijds de slangenkuil aan de top van ons voetbal en anderzijds het geweld op de provinciale velden en een hashtag.
Het is moeilijk in te schatten of de defenestratie van Paul Van den Bulck terecht is, dan wel een soort wraakoefening voor het kaltstellen van Peter Bossaert. Fysiek geweld is hierbij niet te pas gekomen, maar psychische oorlogsvoering is minstens zo erg. We kunnen alleen maar hopen dat Pascale Van Damme op 24 juni zal worden bevestigd in haar functie om de tanker van de KBVB wel in veilig water te loodsen. En dat om verschillende redenen. Het is voor het eerst – en niets te vroeg – een vrouw, ze lijkt ook over de juiste competenties te beschikken en als vroegere roeister heeft ze ook nog voeling met (top)sport.
En dan heb je iets wat op goed nieuws lijkt. Maar het eigenlijk niet is. Voetbal Vlaanderen komt met een nieuwe actie om het geweld en agressie op de Vlaamse voetbalvelden te verminderen:#DoedeGijDatThuisOok. Positief is dat er iets gebeurt, maar het is wel om heel veel negativiteit te bestrijden. Philip Rosier, directeur Voetbal Vlaanderen, getuigde over 6801 incidenten van fysieke en verbale agressie op onze velden. Een enorm getal. Dat komt ongeveer overeen met twintig voorvallen per dag. Ik kan daar gewoon niet bij. Tegelijkertijd is dat maar twee procent van de 330.000 gespeelde wedstrijden op dertig speeldagen. Dus eigenlijk is dat hetzelfde als bij die incidenten in eerste klasse. Een absolute kleine minderheid van onnozele idioten verkloot het voor alle anderen voor wie voetbal een feest zou moeten zijn.
En zo komen we geruisloos bij Vinícius Júnior terecht. Het zoveelste slachtoffer van onversneden racisme. Neen, hij is zeker niet de eerste. Evenmin als Romelu Lukaku. Honderden, misschien wel duizenden kinderen maken elke week hetzelfde mee. En jammer genoeg gebeurt daar veel te weinig tot niets mee. En die jongetjes en meisjes moeten daar ook mee verder. Het voordeel aan de casus Vinicius is dat hierdoor het probleem weer duidelijk wordt gesteld en dat er daardoor misschien toch weer hier en daar iemand zal nadenken over zijn of haar gedrag. Zodat misschien ooit een zwart jongetje of meisje zal kunnen zeggen: veni, vidi, vici. Ik kwam, ik zag en ik heb het racisme overwonnen.
