Terwijl islamisten vrouwen het voetballen verbieden, werden moslima’s Louisa & Lira Europa’s beste speelsters – RW

Which side are you on Mister Infantino?

 Dit is 2018. Internationale vrouwendag op 8 maart. Even een balletje opgooien. Over het schandaal – én de leugen – der 21 ste eeuw. Een schandaal – én leugen – waarover men niet spreekt. Tenzij omfloerst. Vergoelijkend. Met de vinger wijzend naar zij die het durven aanklagen. De boodschapster als boosdoener. Over ayatollahs en de Taliban. En over Louisa & Lira, vrije voetballende moslima’s. Which side are you on Mister Infantino?

 Intussen in Kaboel: It’s life or death for the girls

Laten we het schandaal een naam geven, aan de kaak stellen: de onaanvaardbare vrouwendiscriminatie in landen met een islamistisch regime. Ook in de sport. De voorbije week kwam ik twee berichten tegen die mijn bloed deden koken. Ik las over een BBC-documentaire over de nationale vrouwenvoetbalploeg van Afghanistan. Onder de titel: It’s life or death for the girls. Meisjes die in Afghanistan op een georganiseerde wijze willen voetballen krijgen op hun weg naar het trainingsveld fluimen, stenen en zelfs bommen over zich heen: all because they want to play football. Dat is nog klein bier in vergelijking met allerlei naar de naderende dood verwijzende verwensingen of de uitstoting omwille van het krenken van de familiale eer. U leest het goed! Toch gaan de speelsters van de nationale ploeg op zoek naar de bal. Ondanks de Talibanmentaliteit die de levens van vrouwen tot een hel maakt.

 Intussen in Teheran: Let Iranian Women enter their stadiums

In buurland Iran vond een ander tamelijk beschamend tafereel plaats. De hoofdstedelijke derby tussen Persepolis en Esteghlal werd opgevoerd in het Azedistadion. In aanwezigheid van Gianni Infantino, de opvolger van Sepp Blatter aan het hoofd van FIFA. Hij vertoefde in het gezelschap van Minister van Sport Soltanifar en president Rouhani. Zij vertegenwoordigden het tirannieke regime van de Islamitische Republiek van Iran maar dat vormde geen beletsel voor de voorzitter van de wereldvoetbalbond. Hij was daar om de scherven tussen Iran en Saoedi-Arabië, die vanuit theologische interpretaties niet in de Asian Cup willen aantreden tegen elkaar, te lijmen. Het bestaat? Het bestaat! Buiten werden 35 vrouwelijke activisten de nor ingedraaid. Binnen was er geen te bekennen. Hun misdaad? Het proberen bij te wonen van een voetbalwedstrijd. Inderdaad! Woordvoerdster Masih Alinejad dacht dat de aanwezigheid van Infantino de beste kans was om het vijfendertig jaar oude infantiele verbod te slechten. Die illusie had ze zich kunnen besparen maar ik geef toch haar sterke oneliner mee: ‘Vrouwen hebben het basisrecht om naar de match te gaan. Wat een hypocrisie om dit stadion zo te noemen en helft van de bevolking te bannen. ‘ Dat was een verwijzing naar de naam van het stadion: Azadi, het betekent vrijheid in de Perzische taal. We kennen dit verhaal van de campagnes die Darya Safai met haar actiegroep ‘Let Iranian women enter their stadiums’ vanuit België voert. Die verdienen wat mij betreft heel dringend parlementaire steun over de partijgrenzen heen. Het deed me ook denken aan de Hashtag Worldcup Kiss. Het gebeurde op de wereldbeker Brazil 2014 tijdens Argentinië-Iran. Een Iraans koppel, waarvan de vrouw de oude Perzische vlag  op het hoofd droeg, wisselde een kus uit met elkaar. De foto ging via twitter de wereld rond. Het statement was gemaakt: kussen in het openbaar is immers verboden in de voor het overige nogal moordlustige – drie executies per dag – Islamitische Republiek Iran. Men is een dictatuur of men is het niet. De inwoners van het land kregen dit niet te zien. Want de vrouwelijke aanwezigheid op internationale sportevenementen wordt er met enige technische vertraging gecensureerd tijdens de live-uitzending.

Infantino gedroeg zich als de loopjongen van Rouhani. Hij had de boosdoener naar zijn Zwitsers kantoor moeten sommeren om hem daar in klare taal te verduidelijken: onze spelregels aanvaarden of ophoepelen.

Want zowel Iran als Saoedi-Arabië negeren de FIFA-reglementen. Omdat Infantino het niet doet, zetten we zelf die regels maar eens op scherp. Elke mens waar ook te wereld heeft het recht om zelf te voetballen of in volle vrijheid een wedstrijd te bekijken. Op die spijker had Infantino moeten timmeren. Voor mij is hierover geen discussie mogelijk. Ik pleit overigens voor volgende reglementswijziging: een land dat inschrijft voor de FIFA-toernooien doet dat met zowel een mannen- als een vrouwenteam. En vanzelfsprekend hebben vrouwen het recht om een wedstrijd bij te wonen in de niet-religieuze kleding die ze zelf verkiezen.

Louisa & Lira, vrije voetballende moslima’s

Hebt u ooit iets vernomen van Lira Bajramaj? Ze is een kind van Kosovaarse oorlogsvluchtelingen en won met Duitsland de wereldbeker in 2007. Ze behoorde in haar beste dagen – tussen 2006 en 2016 – tot de top drie van het wereldvoetbal. Haar persoonlijke droom: zelfstandigheid en emancipatie. Overwin je weerstanden, kies je eigen kleding en schmink en…speel voetbal! Ze vertelde het in scholen aan meisjes met een migranten- en/of islamitische achtergrond. Over haar schreven de kranten: Sie macht muslimischen Mädchen Mut! Ze profileerde zich ook als een gelovige moslima, zij het op hoge hakjes en zonder hoofddoek. Ze vertelde over de levensles van haar moeder: ‘Men moet geen hoofddoek dragen om een moslima te zijn.’ Ze interpreteert haar geloof op een moderne wijze. Met een gebed, een feestje en een drankje. Ze roept moslima’s op om te sporten, in korte broek en t-shirt. Ze wil meisjes stimuleren om te voetballen, mét maquillage! Geen sprake dus van ‘verplichte geloofskledingvoorschriften’. Vandaag is Lira Bajramaj, het kind van oorlogsvluchtelingen, op haar beurt het boegbeeld van de campagne van de Duitse voetbalbond:  ‘Willkommen in Verein. Fussball mit Flüchtlingen’.

Wie heeft er al gehoord van Louisa Necib? De dochter van Algerijnse migranten uit Marseille. ‘Haar techniek is een gift van Allah.’ Zo sprak haar vader. En haar moeder raakte niet uitgepraat over haar elegantie tijdens het turnen. Ze zag in haar dochter een volgelinge van Nadia Comaneci maar op haar veertiende prikte Louisa die droom bruusk door. Ze wilde ‘zijn zoals Zidane’. Ze koos voor het voetbal. En men noemde haar ‘Ziza’, naar ‘Zizou’. Want zelfs Le Monde schreef: ‘Waar er niets is, ziet zij toch de bal.’ Louisa Necib trok zich niets aan van de banvloeken van haatdragende imams. Zij zou voetballen, tot elke prijs. Op het hoogste niveau tussen 2004 en 2016. Ze won met haar club Olympique de Lyon drie keer de Champions League. Daarmee overtrof ‘Ziza’ zelfs ‘Zizou’. Ook zij kreeg een vrije opvoeding van haar ouders. Ze droeg nooit een hoofddoek maar toonde zich wel trots op haar persoonlijke interpretatie van haar geloof. Dat droeg ze uit. Als voetballende moslima veroverde ze de wereld. Met dansende en flitsende schijnbewegingen. Want ‘haar techniek, dat was een gift van Allah’.

Louisa Necib en Lira Bajramaj stopten beiden met voetballen in 2016. Gedurende een decennium stonden ze aan de Europese top. Meer zelfs: ze ontpopten zich tot de beste speelsters van het continent.

Which side are you on Mr. Infantino, bis?

Conclusie: de ideologie van het islamisme legt vrouwen het verbod op om deel te nemen aan het voetbal. Ze doet dat op een zeer wraakzuchtige en zelfs gewelddadige wijze. Dat niemand nog het fabeltje opdiept dat moslima’s niet mogen sporten in ‘naam van hun geloof of hun cultuur’.  Dat hebben Louisa & Lira doeltreffend aangetoond. Het gaat duidelijk om een interpretatie van dat geloof en die cultuur.

Het schandaal van de 21 ste eeuw is dat men hierover amper spreekt.

Which side are you on, Mr. Infantino?

Kiest hij de zijde van de ayatollahs & de taliban of die van Louisa & Lira? Dit balletje wil ik graag opgooien op 8 maart, de internationale vrouwendag . Onwaarschijnlijk dat het nog een thema van discussie hoort te zijn. Want dit is toch 2018?