Terug naar 1972, het jaar waarin Nederlandse profvoetballers hun belastingdruk verlicht zagen dankzij de instelling van het CFK, het Contractspelersfonds KNVB. Een regeling, die slechts sporadisch discussie losmaakt.
Zijn discussie met een journalist over zijn systeem was beneden alle peil en toonde dat hij een slechte verliezer is. Zijn kritiek op de scheidsrechters was al helemaal fout. Laten we wel wezen, de twee strafschoppen die België tegen kreeg waren volledig terecht.
,,Een beetje extravagant was het wel, zoals ik speelde. Ik wilde me meteen van mijn goede kant laten zien. Je kunt het ook typisch voor mijn speelstijl noemen”, zei Danjuma opgetogen.
De tegenstelling tussen Brazilië en Europa werd samengevat in één gezegde: ‘Wij weten hoe we moeten voetballen, zij hoe ze moeten lopen.’ Gerson betaalde de prijs voor zijn overdaad, maar in de kwartfinale tegen Peru viel dat in het geel-groene voordeel uit
Maar de hoofdreden waarom de neutrale voetbalsupporter zijn hoofd afwendt, zal wel de hele Operatie Zero zijn. De carrousel met makelaars, trainers, spelers en scheidsrechters is hemeltergend
Dat we straks geen (top)ploeg meer hebben en evenmin een stadion internationaal voetbal waardig zal onze bondstop worst wezen. Zij kunnen over een paar weken immers pronken met een nieuw bondsgebouw.
En dan nog na de match hoorden we, “volgend jaar op het WK bla bla bla …”. Het is toch niet waar zeker, met dezelfde langs de lijn? Pfff … een hopeloze missie. Meer woorden kan ik niet vuil maken aan deze slechte soap
Thys schonk de pers de vrije ruimte en gaf de journalisten het gevoel dat ze mee het elftal mochten ‘opstellen’. Voor het overige negeerde hij alle conventies. Hij wist dat Belgen op hun best zijn als ze hun zin mochten doen.
Viel er op deze avond iets positiefs te bedenken? Toch wel. Het zal nu hopelijk voor iedereen, de bondscoach op kop, duidelijk moeten zijn dat er een streep onder het verleden moet getrokken worden.
Goethals was ook een grandioze entertainer. Vooral de duels tegen de ‘Ollanders’ inspireerden hem tot hoogst komische, zeg maar hilarische interventies, in een onnavolgbare mengeling van Frans, Vlaamse en vooral sappig Brussels.