Zeker voor gezinnen met lage inkomens is de lokroep van een topclub bijzonder moeilijk te weerstaan. Vaak zijn het ook gezinnen die creatieve, technisch onderlegde spelertjes voortbrengen. De jongetjes brengen veel tijd door op straat. Geld voor een PlayStation is er immers niet. Een voetbal en wat vriendjes uit de buurt, meer heeft een kind in principe ook niet nodig om gelukkig te zijn. Vele duizenden uren worden doorgebracht in het verkeersluwe steegje om de hoek of op het pleintje even verderop. Er wordt gevoetbald op steen. De jongens leren het belang van goed in balans blijven, van totale controle over het lichaam. Je wilt niet nog een keer met bebloede knieën en – erger nog – alweer een gescheurde broek thuiskomen.
Het was een missionaris die Wilmots het voetballen had bijgebracht. Toen hij zes was, moest hij in de aanloop naar zijn eerste communie naar de catechese, iets wat hij verafschuwde. Toen hij dat de pater vertelde, deed die hem een interessant voorstel. Als Wilmots naar de les zou komen, zou de clericus daarna een uur lang met hem voetballen. De pater leerde hem alles: van de eerste beginselen (trappen met beide voeten) tot het rond een boom krullen van een vrije trap. Hij legde er toen al de basis van zijn harde, zwiepende schot. Zelfs in het doel staan leerde de pater hem. Elk om de beurt vijf keer onder de lat staan. Wilmots keepte graag. Vóór de catechese voetbalden de jongens tegen de meisjes. In het doel: Marc Wilmots. Niet bij de jongens, maar bij de meisjes. Drie jaar lang hebben de twee zo samengewerkt.
Bron: Frederik de Backer, Wilmots – Tot de laatste minuut, 2014, blz. 30, 31-32
Marc Wilmots speelde voor Schalke 04 in Duitsland, waar hij vanwege zijn strijdvaardigheid de bijnaam ‘Das Kampfschwein’ kreeg. Met Schalke won hij de UEFA Cup onder trainer Huub Stevens. Wilmots was Belgisch international en na zijn spelersloopbaan bondscoach. Jan Mulder schreef over Wilmots als bondscoach en de Rode Duivels ‘Duivelskunstenaar’(2016).
Rob Siekmann
