Hoe Brazilië wereldkampioen werd in 1970 van Sam Kunti
De interessantste, jonge voetbaljournalist van het land schrijft (helaas) in het Engels en Portugees en…
De interessantste, jonge voetbaljournalist van het land schrijft (helaas) in het Engels en Portugees en…
Rebelse Roger Claessen – de Jacques Brel van het voetbal – rammelt met Rangers Op…
‘Het is jammer dat u een verpulverde meniscus heeft’, het is de ondertitel van de…
Een opgestoken middenvinger symboliseert op 3 juni 1990 hoeveel vijandigheid Joegoslavië verscheurt. Het is een…
Hij won in zijn loopbaan slechts drie hoofdprijzen: Wereldbeker 1970 en deelstaattitels Rio met Fluminense in 1975 en 1976. Toch ging hij de legende in als the left foot van het Beautiful Team. En als voetballer met het hardste schot aller tijden. Rivellino.
Maradona had met de ‘Albiceleste’ weer wat krediet opgebouwd, maar bij Newell’s Old Boys was intussen een nieuwe voorzitter aan de macht gekomen. Eduardo Lopez eiste dat de vrijheden en privileges van Maradona afgeschaft werden. Op 1 februari 1994 stapte Maradona zelf op.
‘Niemand geloofde in ons’, sneerde Maradona. ‘Ik denk dat we alle doemdenkers een poepje hebben laten ruiken. Zelfs de Argentijnen die dit team het ergste toewensten. Nu we het zo ver geschopt hebben, grijpen we de kans om wereldfaam te verwerven.’
De halve eindstrijd was een stuk moeilijker. Maradona en co beten zich aanvankelijk de tanden stuk in de derby van de River Plate tegen Uruguay. Mede dankzij een nieuwe goal van Pluisje werd het 2-0.
Na de match tegen Nigeria (World Cup 1994, 2-1) wuifde hij naar het publiek, gaf televisie-interviews op het veld en wandelde hand in hand met de verpleegster van de dopingcontrole naar de kleedkamer
Hij was onderworpen aan de tirannie van de bovenmenselijke inspanning, volgestopt met cortisone, pijnstillers en toejuichingen; belaagd door de eisen van zijn bewonderaars en door de haat van de machtigen die hij had gekrenkt.’