Het is een intrieste jaarwende voor het Belgisch voetbal en zijn vaak bejubelde ex internationals: Martin Lippens, Jean Trappeniers, Swat Van der Elst en nu ook Marc Baecke. Allen lieten ze ons en duizenden aanbidders verweesd achter. Met dozen vol herinneringen. Niets dan goede overigens.
De pakkende rouwdienst voor Swat Vander Elst is nauwelijks verteerd of gisteren (zaterdag 21 januari) viel in de marge van de wedstrijd Waasland Beveren – KV Oostende het nieuws te horen dat nu ook Marc Baecke niet meer is.
‘In de marge’. Op zo’n moment is de wedstrijd ‘de marge’ en niet het heengaan van één van de iconen van het grote SK Beveren, toen ook wel het kleine Anderlecht genoemd.
Linksback van graniet
Het was naar aanleiding van een reportage over de Europese glorieperiode van SK Beveren eind jaren zeventig dat ik in 2009 enkele oude gloriën samenbracht op de Freethiel: Bob Stevens, Heinz Schönberger, Jean Janssens, Bert Cluytens, Freddy Buyl en ook Marc Baecke. Toen al was het een publiek geheim dat het niet zo goed met hem ging. Aan lager wal geraakt zoals dat heet. Ik had dan ook mijn twijfels of en in welke toestand hij op de afspraak zou verschijnen. Ook de anderen hadden er het raden naar. Ze hadden hem de laatste jaren nauwelijks nog gezien.
Het bleek uiteindelijk een geweldige meevaller. Ingetogen en zonder al te veel woorden genoot hij met volle teugen van de reünie met zijn ex-ploegmaats. Vanop zijn positie als linksachter beschreef hij haarfijn hoe tegen Inter Milaan de actie werd opgezet die via Wim Hofkens en spits Bob Stevens uiteindelijk naar de kwalificatie voor de halve finale van de Europabeker voor Bekerwinnaars leidde. Mede dankzij het inzicht en de onverzettelijkheid van Marc Baecke trof SK Beveren het grote FC Barcelona dat slechts een heel klein maatje te groot bleek.
Baecke was de linksback van graniet in een elftal dat mijn generatiegenoten moeiteloos uit het hoofd kunnen opnoemen. Zo groot was het kleine Beveren.
Jean-Marie Pfaff, Bert Cluytens, Eddy Jaspers, Freddy Buyl, Marc Baecke, Paul Vangenechten, Heinz Schönberger, Wim Hofkens, Jean Janssens, Bob Stevens, Erwin Albert.
Berustend in zijn lot
De titel in 1979 maakte hem intens gelukkig. “Nooit was ik zo zenuwachtig”, vertelt hij in het prachtig uitgegeven jubileumboek ‘80 jaar KSK Beveren’. “Voor mij is deze titel misschien nog mooier dan voor de anderen want ik ben de enige die nog nooit kampioen speelde. Zelfs bij de jeugdploegen was ik er nooit bij toen er een titel werd behaald”. Op de voorstelling van het boek twee jaar geleden in aanwezigheid van tal van coryfeeën ontbrak Marc Baecke. Pas in de onvolprezen uitzending ‘De Kleedkamer’ van Ruben Van Gucht op Canvas zag ik hem terug. Haast zieltogend. Linkerbeen geamputeerd, zijn vrouw verloren en enigszins berustend in zijn lot.
Diego Maradona
Meer dan 300 wedstrijden in het gele shirt van SK Beveren. Zelden is een speler zo met één club vereenzelvigd. Of je moet Jean Janssens heten. En toch miste hij in tegenstelling tot vele van zijn ploegmaats de trein naar een grote club. Ook al legde hij op het WK 82 in Spanje mee Diego Maradona aan banden. Hij paste perfect in de (vergeef mij de uitdrukking) ‘over-mijn-lijk-‘ generatie Rode Duivels die de jaren tachtig mee kleur gaven. Je zal Marc Baecke niet terugvinden in de top 100 van de beste Belgische voetballers. Hij was zelfkritisch genoeg om toe te geven dat hij vanwege zijn levensstijl niet alles uit zijn carrière heeft gehaald. Toch schreef hij mee aan één van de mooiste hoofdstukken van het Belgisch voetbal. Zowel op clubniveau als bij de nationale ploeg.
Maar net zoals een blok graniet zal ook Marc Baecke blijven voortbestaan. Ook Panini-stickers en al de verhalen die zij in zich meedragen, vergaan niet.
Rust zacht Marc.
Stefan Van Loock
Tags: #SK Beveren #Pfaff #Inter Milaan #Marc Baecke #Rode Duivels #Diego Maradona
1 reactie
Pingback: Read Full Article