Van 20 juli tot 20 augustus loopt FIFA Women World Cup 2023 in Nieuw-Zeeland en Australië. Stilaan krijgt het vrouwenvoetbal het respect dat het verdient. Dat heeft een eeuw geduurd. Dik honderd jaar geleden trok de eerste vedette van het vrouwenvoetbal, de rebelse Lilly Parr, in Groot-Brittannië tienduizenden fans naar de stadions. De vrouwelijke variant van het voetbal stak op dat ogenblik de mannelijke inzake populariteit naar de kroon. Tot woede van de Engelse conservatieve bondsbonzen. Ze schrapten gedurende een halve eeuw het vrouwenvoetbal uit hun programmatie. Tijdens UEFA Women’s Euro 2022 in Engeland werden alle kijkcijfers- en toeschouwersrecords gebroken. Deze maand volgen miljoenen mensen de prestaties van onder meer Megan Rapinoe, de Lilly Parr van deze tijd.
Naar aanleiding van FIFA Women World Cup 2023 brengen we ‘een kleine geschiedenis van het vrouwenvoetbal’ in tien afleveringen. En vijftien portretten van de beste speelsters aller tijden: ‘Van Mia Hamm in 1996 tot Marta in 2023’. Afgewisseld met enkele opiniestukken. Onder noemer ‘Heldinnen van het voetbal’, kortom.
One Love! Hét voetbalstatement van de 21 ste eeuw. En dàt-is-hèt! Aministen versus ayatollahs 1-0. Gebracht door de Seleçao Feminina. Samengevat in één beeld: het mooie gezicht van Mahsa Amini (1999-2022), ontsierd door haar lelijke hoofddoek. Geprojecteerd in zwarte letters op de witte vleugel van het vliegtuig waarmee de nationale Braziliaanse vrouwenploeg landde op de luchthaven van de Australische stad Brisbane in de aanloop naar de Women World Cup.
Met een aan duidelijkheid niets te wensen overlatende boodschap: ‘No woman should be forced to cover her head’. Een uiting van solidariteit met de Koerdische vrouw Mahsa Amini die op 16 september 2022 brutaal werd vermoord door de zogenaamde ‘zedenpolitie’ van de Iraanse Islamitische Republiek: ‘omdat ze haar hijab niet respectvol droeg volgens de religieuze regels’. Dat volstaat in het paradijs der ayatollahs om een vrouw van de straat te kapen en haar vervolgens meedogenloos de dood in te knuppelen. Het leidde tot ongeziene protesten – waarbij ‘hijabs’ in het openbaar in brand werden gestoken en haarlokken afgeknipt – tegen de theocratische tirannie vanuit de beweging Woman Freedom Life!
Met intussen meer dan vijfhonderd onschuldige nieuwe slachtoffers, they are all Mahsa Amini. Who cares, by the way. Het beroerde de ‘internationale intelligentsia’ alvast geen zier, geen petitie der misnoegdheid gelezen, geen protestbetogingen gezien. Met uitzondering van demonstraties van de Iraanse diaspora – met duizenden kwamen ze onder meer in Berlijn op straat – in enkele Europese hoofdsteden, die dan vervolgens niet de aandacht kregen die ze verdienden in onze media.
Women Freedom Life. Vrouw vrijheid leven. Simpeler kan het niet gezegd worden, anno het jaar 2023 de vanzelfsprekendheid zelve, maar voor de ayatollahs blijft het vloeken in de moskee. Opvallend gegeven: deze sociale beweging van voornamelijk jonge vrouwen én zelfs meisjes van een jaar of twaalf wordt gesteund door moedige mannelijke leeftijdsgenoten. Vaak artiesten, kunstenaars én voetballers.
Vandaar ook dat andere, even sterke, beeld op het Braziliaanse vliegtuig: het gezicht van Amir Nasr Azadami. Met de slogan: ‘No man should be hanged for saying this’. Een verwijzing naar de gevangenisstraf van 26 jaar, met het dreigement van ophanging er bovenop, die de voetballer kreeg vanwege zijn deelname aan de optochten der Aministen.
De Seleçao Feminina bracht haar boodschap nadat de FIFA ook op deze Women World Cup 2023 de One Love armband verbood. Daarmee zette FIFA-president Infatilo zijn dwaze politiek van de World Cup Qatar 2022 verder. Toen ridiculiseerde hij deze campagne tegen elke vorm van discriminatie in zowel voetbal als samenleving, anno 2023 toch opnieuw de vanzelfsprekendheid zelve zou men zeggen? Hij plooide wel zeer gemakkelijk onder druk van intolerante en LGBTQ-rechten minachtende moslimconservatieven wereldwijd én in de organiserende ‘slavenstaat’ van oliesjeiks.
In Qatar koos Mister President ook openlijk partij voor de Iraanse dictatuur. Gelezen in de Frankfurter Allgemeine Zeitung – wat mij betreft de interessantste Europese krant – op 29 november 2022, de dag na Iran-Wales in het Ahmed-Bin-Ali-Stadion van Al-Rayyan: ‘Iraanse vrouwenrechtenactivistes die T-shirts droegen met de woorden Women Life Freedom werden gearresteerd en voor enkele uren in de cel gezet. Een van de activistes verklaarde het bijwonen van de match als gevaarlijk. Ze vertelde: “Want overal in de tribune heeft het regime mannetjes gezet die ons in het oog houden. De geheime dienst van Iran vroeg de toeschouwerslijsten op aan Qatar en toonde zich achteraf zeer tevreden over de samenwerking. Op steun van de FIFA hoeven wij niet te rekenen.” Einde citaat.’
De Frankfurter deed vervolgens wat een goede krant hoort te doen en stuurde de FIFA tot zeven keer toe een mail met de alweer simpele vraag: ‘Zijn Iraanse fans en voetballers veilig in de wereldbekerstadions?’ Er kwam geen enkele reactie. Which side are you on, Mister President?
Alvast niet die van de beweging Women Freedom Life. ‘We staan er alleen voor,’ zo luidde de beklemmende verzuchting van een Iraanse opposant onlangs in De Standaard. Als verwijzing naar het stilzwijgen en het gebrek aan morele verontwaardiging van de internationale gemeenschap.
Dat geldt dus niet voor de Braziliaanse Seleçao Feminina, die het voetbalelement toevoegde aan de emancipatiestrijd. Want…’no woman should be forced to cover her head’! En…’no man should be hanged for saying this’! Pak vast Infantilo. Aministen versus ayatollahs 1-0. Hét voetbalstatement van de 21 ste eeuw! En-dàt-is-hèt! One Love!
