Het is één november vandaag. De dag waarop in de katholieke wereld de mensen naar het kerkhof trekken om de overleden familieleden te herdenken. Een dag van ingetogen herinneren en solidariteit over de grenzen van het leven heen.
Mocht er een kerkhof voor voetbaltrainers bestaan, dan zou het vandaag op die plaats wel erg druk zijn. Of er dan ook veel chrysanten zouden staan, is eerder onduidelijk. Af en toe werd er wel een bloemetje naar een trainer gegooid, maar even af en toe hing er ook nog een pot aan vast. Het is een triestige evolutie. Van de achttien eersteklassers zijn er nu acht ploegen die hun trainer zonder pardon op de keien hebben gezet. Dat is net geen vijftig procent. Soms als gevolg van een al lang aangekondigd afscheid. Soms ook heel plots. Maar altijd blijkt de trainer blijkbaar de oorzaak van de slechte uitslagen van de betrokken ploegen. Het gevolg en het uiteindelijke resultaat zijn dan onvermijdelijk ontslag. Om deze stelling te bewijzen zouden we inkijk moeten hebben in de interne keuken van die respectievelijke clubs. En dat hebben we niet, dus het blijft gissen. En daarom lijkt het voor een buitenstaander vaak moeilijk te begrijpen.
Nemen we als voorbeeld Yves Vanderhaeghe, die dit weekeind bij KV Oostende werd ontslagen. Dat Oostende het niet goed doet, heb ik met eigen ogen kunnen ervaren. Maar het is twijfelachtig of dit aan de trainer ligt. Trouwens, Vanderhaeghe was in een vorig leven al eens trainer van KVO, dus wisten ze aan zee toch perfect welk vlees ze in de kuip hadden. En terwijl ik dit schrijf, is Yves al vervangen door de Oostenrijker Dominik Thalhammer, ondertussen ex-trainer van de Vereniging. En net daar volgde hij ook al Vanderhaeghe op. Thalhammer heeft de flosj/strufel op de draaimolen beet.
Een tweede voorbeeld is Felice Mazzù. Minder dan een half jaar geleden nog werd hij als coach van Union Sint-Gillis de hemel in geprezen en uitgeroepen tot trainer van het jaar. Dat leek overigens, gezien de prestaties van zijn ploeg, oververdiend. En kijk, precies vier maanden later is de liefde tussen hem en zijn nieuwe ploeg al helemaal bekoeld. En de twijfels over zijn competentie om een topploeg te leiden steken weer overal de kop op. Een kanttekening hierbij: Anderlecht is – in tegenstelling tot Union – ondertussen allang geen topploeg meer. Neen, meestal is het nooit zo goed als bij een uitstekende prestatie wordt beweerd, maar mutatis mutandis ook nooit zo slecht als wordt geopperd. Het blijft voor een trainer dansen op een slappe koord in een wereld waar de waan van de dag bepaalt wat zijn lot kan zijn.
We geven even in chronologische volgorde de ontslagen tot op vandaag mee:
- KV Kortrijk: Karim Belhocine
- Cercle: Dominik Thalhammer
- KV Mechelen: Danny Buijs
- Charleroi: Edward Still
- Eupen: Bernd Storck
- Anderlecht: Felice Mazzù
- Seraing: José Jeunechamps
- KV Oostende: Yves Vanderhaeghe
Het valt op dat de hele rechterkolom zijn trainer heeft ontslagen. Op één ploeg na: de allerlaatste in de stand SV Zulte Waregem. Maar hoe lang heeft Mbaye Leye nog bij de West/Oost-Vlaamse ploeg? En waarvan hangt dit dan af? Van de centen, wellicht. Of het gebrek eraan.
Hier raken we natuurlijk een gevoelig punt. Er wordt voortdurend geklaagd over geld. Maar een trainer met een lopend contract ontslaan is toch gewoon een erg dure zaak. En al zeker voor armlastige besturen. Het valt niet te rijmen. Niemand kijkt er echter nog van op. Toch is het al vaak statistisch bewezen dat zo’n trainerswissel in de kering niet per se het gewenste resultaat heeft. Een schokeffect is er slechts in zeldzame gevallen bij. En op langere termijn is er uiteindelijk vaak weinig verandering. Ook al omdat die “nieuwe” trainer vaak al even snel zal refereren aan het zwakke potentieel van zijn spelersgroep.
Toch zit het kwaad van deze wissels vooral in de bestuurskamers van de bewuste ploegen. Als je na enkele maanden de trainer op de keien zet, dan betekent dit dat je in haast alle gevallen een slechte beslissing hebt genomen met de aanstelling van die bewuste trainer. Met andere woorden, de clubleiding geeft hiermee een diploma van slecht beheer af. En de reden daarvoor moet dan weer worden gezocht in het feit dat er te weinig echte voetbalkennis in de leiding van die ploegen aanwezig is, maar vooral dat er een schrijnend gebrek aan langetermijnvisie is. Instant succes lijkt nu eenmaal belangrijker dan werken met een meerjarenplanning.
Het trainerschap van een Belgische eersteklasser, het moet zowat de meest onzekere job in ons landje zijn. Maar ondanks alles blijft die carrousel rustig verder draaien. Ook op deze mooie allerheiligendag. De spoken van Halloween blijven ondertussen verder hun tricks toepassen, treats zijn er nochtans weinig bij.
