Soms zijn er van die dingen waar je broek haast letterlijk van afzakt. Ik weet het, deze uitdrukking is er misschien wat over, maar wat er zeker over is, lazen we in The Peninsula, een Qatarese krant en website. Het bericht van 2 november 2023 – dus meer dan een maand geleden – is hier geruisloos gepasseerd.
We geven hier even het bericht in vertaling:
Doha, Qatar: Jassim bin Rashid Al Buenain, voorzitter van de Qatar Football Association (QFA), verwelkomde dinsdag Pascale Van Damme, voorzitter van de KBVB, en haar begeleidende delegatie op het hoofdkantoor van de QFA in Al Bidda Tower.
Tijdens de bijeenkomst, die ook werd bijgewoond door secretaris-generaal Mansoor Al Ansari van de QFA, kwamen verschillende onderwerpen van wederzijds belang aan bod. Zo werd onder meer gesproken over de noodzaak om de samenwerkingskaders tussen beide partijen verder te ontwikkelen en deze kaders in de nabije toekomst in de praktijk te brengen op een manier die het voetbal ten goede komt en de sport in beide landen vooruithelpt.
U leest het goed, Pascal Van Damme is in haar functie van voorzitter van de KBVB op bezoek geweest bij haar collega van de Qatarese voetbalbond.
Het is normaal dat de voorzitter van een sportbond – voetbal of een andere sport – contact zoekt met de collega’s. Om te informeren, om af te stemmen, om ideeën uit te wisselen. Daar valt echt niets op af te dingen en zo hoort het ook. Maar je gaat toch niet praten met de bondsbonzen van een schurkenstaat zoals Qatar. Waarom niet?
Het is ondertussen een jaar geleden dat het meest gecontesteerde WK voetbal plaatsgreep. Neen, we gaan hier niet nog eens alle commentaar van toen herhalen. We blijven gewoon bij ons standpunt: dat tornooi had nooit aan Qatar mogen worden toegekend. De houding van de westerse voetbalbonden was allesbehalve, veel te weinig en veel te flauw. Eigenlijk herinner ik me alleen maar het duidelijke protest van Lise Klaverness, de huidige voorzitter van de Noorse voetbalbond. Zij had de moed om tegen alles en iedereen in te gaan en te zeggen wat ze vond. Maar tegen Elefantino en Zeverin kon ze jammer genoeg niet op.
Voor, tijdens en vlak na het tornooi werd vaak beloofd dat de wantoestanden die tot heel veel doden leidden, geleidelijk zouden verbeteren en worden opgelost. Niets blijkt minder waar, verschillende rapporten van mensenrechtenorganisaties vertellen ons dat er hooguit met (muizen)mondjesmaat heel kleine ministapjes worden gezet die absoluut onvoldoende zijn. Alle beloftes zijn – zoals te verwachten was – woorden in de wind. En in de woestijn kan het heel hard waaien.
En wat blijkt dan? Onze voorzitter gaat in die zandbak zoete broodjes bakken met een vertegenwoordiger van de zandbakfederatie. Even gaan lobbyen om de kandidatuur voor de organisatie van het WK voor vrouwen samen met Duitsland en Nederland in 2027 kracht bij te zetten. In Qatar, godbetert als vrouw gaan lobbyen voor een vrouwen-WK, in een land waar vrouwen tweederangsburgers zijn. Neen, dit signaal is absoluut fout. Is het net daarom dat hieraan zo weinig ruchtbaarheid werd gegeven? Of is er een reden die wij niet mogen kennen?
Na de schandalige toewijzing van het WK 2034 aan schurkenstaat Saoedi-Arabië lijkt er haast een normalisering op te treden in de houding tegenover die landen die aan de lopende band de mensenrechten met de voeten treden.
Ook al lijkt Pascale Van Damme er beter vanaf te komen dan Ursula von der Leyen, want zij kreeg op zijn minst een zetel. Of ze een hand heeft gekregen, weten we niet, maar het is hoogst twijfelachtig. In ieder geval, het lijkt ons hoog tijd dat het moreel kompas van de KBVB wordt bijgesteld en dat er niet meer met vertegenwoordigers van dergelijke regimes – ook al is het maar de voetbalbond – wordt gesproken. Foei KBVB.
(Met dank aan journalist Samindra Kunti om ons dit bericht te melden)
