Nooit te oud om te leren, een mooi spreekwoord. En eentje dat ook juist is. En toch zijn er altijd mensen die hieraan ontsnappen. Of er mee wegkomen en er bovendien ook nog de krant mee halen. Zo eentje is Anthony Vanden Borre. Hij is drieëndertig en zou onder normale omstandigheden nu op het toppunt van zijn kunnen moeten geweest zijn. Maar wat heet normaal bij VdB. Deze column is veel te kort om alle fratsen en streken op te sommen die zijn loopbaan hebben ontsierd. Jammer natuurlijk, want iedereen dichtte hem talenten toe die zelfs die van Vincent Kompany zouden overstijgen. Maar om je talenten te laten renderen en een carrière zoals Kompany uit te bouwen is er natuurlijk meer nodig dan net dat talent. Een ander populair gezegde zegt dat succes bestaat uit vijf procent talent en vijfennegentig procent zweet. Dat is wel van toepassing op VdB, maar dan in de verkeerde verhouding.
Overal waar VdB aan de slag is geweest, heeft hij een spoor van straftrainingen, verwijzingen naar de B-kern, waanzinnige acties en arrogante uitspraken getrokken. En op het terrein wisselde hij superprestaties met totale afwezigheid af. Telkens als en zoals hij het wou. Op de bal gaan staan en de tegenstander belachelijk maken. Geen probleem. Maar evenzeer een masterclass voetbal tegen Spanje geven en de wereld verbazen. En wanneer hij weer op een toppunt stond, kon hij niet snel genoeg naar het volgende dal. Probeer maar eens in een ploegsport te functioneren als je al je ploegmaats jeanetten noemt. Bij hem hield het gewoon niet op.
En toch bleef hij geliefd bij de supporters. Dat verwondert misschien, maar dan toch weer niet dat het net bij Anderlecht is. VdB paste bij het champagne-Anderlecht zoals bijvoorbeeld Jan Ceulemans bij het werk-Club Brugge, zonder ook maar verder op die vergelijking te willen ingaan. De huidige bad boy Lamkel Zé kan in ieder geval op minder steun rekenen van de Antwerpsupporters.
Om al het voorgaande stoorde het mij hoeveel aandacht VdB deze week in de kranten heeft gekregen. Aandacht die hij niet (meer) verdient, maar waaraan ik me eigenlijk met deze column zelf ook bezondig. Laat elke andere persoon in om het even elk ander beroep dezelfde fratsen uithalen en hij kan onmiddellijk beschikken. Hooguit kan je dan nog via de arbeidsrechtbank iets proberen recht te zetten, maar ik vrees dat dit niet veel zou uithalen.
De omstandigheden van het interview dat Jürgen Geril (Nieuwsblad) van VdB afnam in ergens een lege koude kelder zijn misschien een metafoor van diens carrière. Van de hoogste naar de onderste verdieping. En dat voor iemand die zoveel kansen heeft gekregen. Telkens opnieuw. Bij ongeveer iedere kans was hij snel top, maar daarna ging het nog sneller bergaf. Niet door omstandigheden, maar vooral door zijn eigen toedoen. Iedere keer weer. En – net zoals kinderen doen – legt hij de schuld bij die gelegenheden telkens bij de anderen. En daar dan telkens blijven over doorzeuren. Zo lees ik nu dat volgens hem Anderlecht geen respect toont. Nu, hij zou eigenlijk de allerlaatste moeten zijn die over respect spreekt. Even in de spiegel kijken en dan jezelf afvragen hoeveel ploegen, trainers, ploegmakkers en begeleiders je in de steek hebt gelaten. Dus, Anthony, spreek niet van respect, want zulke woorden komen als een boemerang in je gezicht terug. En het getuigt zelfs niet van respect tegenover Olivier Deschacht om je met hem te vergelijken. Ook hier, kijk eens naar wat die man heeft gepresteerd en nog presteert. En ik weet zeker dat Olli het mij niet kwalijk zal nemen als ik hier schrijf dat hij veel minder talent had dan jij.
VdB zegt dat hij nergens spijt van heeft en geen rancune voelt. Ook die uitspraak voelt zo fout aan. Waarom zou hij al rancune moeten hebben, je zou hier eerder dankbaarheid verwachten voor al de kansen die hij heeft gekregen. Tot en met zijn laatste passage bij Anderlecht. En een minimumcontract van 3000 euro mag dan peanuts voor hem lijken, hopelijk realiseert hij zich dat dit voor een doorsnee-Vlaming een serieus bedrag betekent.
Bij één uitspraak kan ik hem volgen. Neen, hij zou het niet hebben gemaakt bij Real Madrid, want zoals hij zelf zegt, qua fysiek, voeding, mentaliteit, … zou hij dat met zijn karakter nooit hebben volgehouden om een topcarrière uit te bouwen, ook al was het talent intrinsiek aanwezig. Met andere woorden: eigen schuld, dikke bult.
Daarom vond ik ook een aantal woorden bij de commentatoren niet echt gepast. Dat VdB een speelvogel is, dat zal wel kloppen. Maar een pechvogel? Of dat hij authentiek is. Ja, misschien wel, maar dat heeft dan precies altijd in zijn nadeel gewerkt. Het is jammer van een vergooide carrière, maar het zij zo. Misschien zijn die lettertjes VdB, zoals bij die andere talentvolle jongen uit Ploegsteert, net iets te zwaar om dragen.
Hij gaat nu een jeugdacademie openen in Dubai. De stroper wordt boswachter. Tenminste zo lijkt het. En we mogen ook hopen dat het deze keer wel goed afloopt. Alleen, bij VdB weet je dat nooit.
