Profvoetbal in België. Als in één van de vier wedstrijden om een of andere onduidelijke reden geen VAR kan functioneren, dan maar nergens. Alsof de wegpolitie zou zeggen: in de Oostkantons staan geen flitspalen dus dan maar nergens.
Eigen schuld
De Pro League maakte alweer een slechte beurt, maar de Pro League, dat zijn de clubs. Alle profclubs. Voor alle gejammer moeten ze bij zichzelf aankloppen. En de kemphanen van gisteravond moeten nu hopen dat de Pro League opnieuw zijn werk niet doet. Zonder VAR kunnen de tuchtcommissies immers op basis van de beelden sancties uitvaardigen en er gebeurden zaken in de slotminuten die eerder aan andere sporten dan voetbal deden denken.
De gebeurtenissen van gisteravond op Sclessin hebben wel heel duidelijk gemaakt dat voetbal op dit niveau niet meer kan zonder videoref. Al is het zeer twijfelachtig of de man in het busje in dit geval de oplossing kon brengen. Was er wel sprake van een ‘clear and obvious error’? Kon het busje met zekerheid zeggen dat het wel of geen handspel was?
Ik zou het in ieder geval niet weten. In de rechtstreekse beelden leek het duidelijk: handspel. Heel licht misschien, maar als een aanvaller ook maar het geringste contact met arm of hand met de bal heeft, moet er gefloten worden. In de herhalingen leek er dan weer geen sprake van handspel. Nee, de VAR lost niet alles op, kan niet alles oplossen, maar zijn oordeel zorgt in veel gevallen voor meer eerlijkheid.
Sportiviteit ten dode opgeschreven
Als er in ons land een speler rondloopt die ik geloof, is het Simon Mignolet. Volgens hem was het geen handspel. Met scha en schande heb ik echter geleerd dat je in dergelijke situaties geen voetballer kan geloven. Wie eerlijk is, riskeert immers de hoon van ploegmaats en trainers. Sportiviteit behoort niet meer tot de ethiek van de voetbalsport.
Hoe dan ook, onze arbitrage maakte nog maar eens een slechte beurt. Wat bezielde ref Verboomen om eerst het doelpunt af te keuren, het dan weer toe te kennen en dan weer af te keuren? Als de man bij zijn eerste beslissing blijft, was de schade en het (al dan niet terechte) gevoel van onrecht veel kleiner geweest. En je kan van mening veranderen na het zien van beelden, maar niet als je moet afgaan op wat je met je eigen ogen zag of meende te zien. Je hebt dan geen tweede kans.
Onbegrijpelijk ook dat de man in de 21ste eeuw achteraf geen uitleg mag verstrekken. In moderne sporten, zoals het American football, geven de umpires hic et nunc toelichting bij hun beslissing. En zo hoort het ook. De toeschouwers in het stadion (indien ze aanwezig mogen zijn) en thuis hebben daar recht op. Maar de beslissingen over onze arbitrage worden genomen vanuit Engeland en Frankrijk, door mensen die ook nog eens verantwoordelijk zijn voor de scheidsrechterij in Rusland en Cyprus en een fortuin betaald krijgen om van honderden kilometers afstand ons voetbal te volgen.
Groots in verlies?
Laat me over de scheidsrechter nog dit zeggen: de man was niet slechter dan het niveau van de partij. Wat Standard en Club Brugge op de mat legden, geleek nergens op. Standard had na de dramatische prestaties van de jongste weken voor een soort guerrillavoetbal gekozen. Wie niet kan voetballen, gaat vechten.
Club Brugge was in de nasleep van de Covid-aanval niet bij machte zijn niveau van de jongste maanden te halen. Heel frustrerend, maar de omstandigheden spelen in het voetbal nu eenmaal een belangrijke rol. Kiev en Standard waren grote pech, maar hoe jammer ook je moet er als sportman mee kunnen leven. Eerlijk gezegd, ik had wat meer stijl verwacht (ook van sommige fans) van de vaandeldrager van ons voetbal. Ook al ben je de beste van het land, verliezen hoort er nog altijd bij. Echte toppers zijn groots in het verlies.
