Duivels dagboek 2 juli Rostov aan-de-Don: onvergetelijke kwartfinale ligt voor het grijpen

Supernacht gehad. Bijna tien uur geslapen. Ik moet echter de dag beginnen met uit te zoeken of Kroatië of Denemarken geplaatst zijn voor de kwartfinales. Na de reguliere speeltijd is het licht gisteravond immers meteen uitgegaan. Ik ben als een blok in slaap gevallen voor de televisie.

Mijn goede vrienden Eddy Snelders en Peter Vandenbempt hadden me gevraagd om samen te gaan eten en ik keek daar erg naar uit. Peter heb ik de voorbije weken alleen heel kort bij matchen van de Belgen gezien. Op het laatste moment heb ik echter afgehaakt. Om me tegen mezelf te beschermen. Nog een zware nacht zou er te veel aan zijn geweest. Vooral omdat er na Japan alweer een nachtvlucht op het programma staat.

Vanochtend merk ik pas dat er voor de eerste keer geen donsdeken op mijn bed lag. Alleen een laken. Desondanks word ik badend in het zweet wakker. Er is geen airco op de kamer en de zon is al uren aan het bakken en braden.

Gelukkig kan ik laat ontbijten, maar als ik weer naar beneden ga geraak ik niet in mijn kamer. 504 is nochtans mijn kamer. Even later begint het te dagen. Dit was mijn kamernummer gisteren in hotel Marins. Vandaag is het kamer 609 in hotel Europa.

Hotel Europa ligt naast het Novotel, waar de Japanse ploeg naar de match toeleeft, en op Sovetov square. Een enorm en erg fraai plein met veel groen.

Na het ontbijt ga ik een half uurtje wandelen. De straat is echter volledig afgesloten met rood-witte betonblokken ( er zitten over de hele wereld Antwerp-supporters). Dit is de weg naar de brug over de Don en de Rostov Arena ligt aan de andere oever van de rivier.

Ik kan onder de grond de straat oversteken. Via een gang van bijna honderd meter. Aan de ene kant liggen allemaal winkeltjes, die fanatiek met elkaar concurreren in het aanbieden van rommel.

Desondanks koop ik drie beeldjes, waarmee ik thuis beslist zal scoren. Bovendien kosten ze niet meer dan de Macallan, één van mijn lievelingswhisky’s, die ik gisteravond heb gedronken. De eerste whisky van het WK. Dat komt ervan als de Schotten er niet bij zijn.

Ik wandel naar het hart van het plein, waar een imposant standbeeld staat van een man die van op een paard vervaarlijk met zwaard of sabel zwaait. Aan het einde van het plein bevindt zich een infodesk. Drie WK-vrijwilligers leggen hun beste Engels samen om mij met hand en tand uit te leggen wat er te zien is.

Het monument staat er ter ere van de Eerste Cavalerie. Achter het paard met ruiter bevindt zich het plaatselijke overheidsgebouw en links ervan het veel fraaiere huis van de Nationale Bank. De Eerste Cavalerie was ten tijde van de Russische Burgeroorlog van 1918 aanvankelijk een guerrillabende van Kozakken die met de Bolsjewieken streed. Na de overwinning van de communisten kregen ze een officieel karakter en werden tot Eerste of Rode Cavalerie omgedoopt.

Het is broeierig warm en na even van de schaduw van een boom genoten te hebben, keer ik naar het hotel terug. Voor een douche, want mijn kleren plakken aan mijn lijf. Gelukkig heb ik nog een extra shirt bij.

Ik ben nog niet helemaal afgedroogd als ik loeiende sirenes hoor. Ik spoed me naar het raam en zie zeventien overvalwagens richting Don Arena rijden. Waar is dit voor nodig met vredelievende supporters uit België en Japan? Hoe dan ook, de flikken geven aan dat het tijd is om naar het stadion te vertrekken.

Zeker als ik Brazilië-Mexico wil zien. De Goddelijke Kanaries worden steeds sterker en schudden de schoppende Mexicanen vrij gemakkelijk van zich af. Een onvergetelijke kwartfinale ligt voor het grijpen voor de ( bijna) Goddelijke Duivels.