Vorige week was er ophef in Engeland, nadat scheidsrechter Mike Dean en zijn gezin doodsbedreigingen hadden gekregen na zeer controversiële rode kaarten voor Jan Bednarek (Southampton) en Tomas Soucek (West Ham United).. Daniel Taylor (ex-The Guardian) schreef in The Athletic dat de verontwaardiging van de pers hypocriet was. Volgens de ex-journalist van The Guardian ligt de pers aan de basis van de schandelijke reacties op de sociale media met hun kritiek op de refs.
Bestolen?
Een merkwaardig standpunt en niet alleen voor een journalist. Het is niet alleen het recht maar ook de plicht van de voetbalpers om te beoordelen wat er op het veld gebeurt. En de referee is een (belangrijk) onderdeel van het spel. Logisch dus dat ook hij lof of kritiek kan krijgen.
Dat betekent niet dat alles kan. Maandag zag ik een kop uit Gazet van Antwerpen voorbijkomen waarin stond dat Antwerp bestolen was op Standard. Bestolen, ja. Om te beginnen had ik de wedstrijd met een half oog bekeken en ook ’s avonds de samenvatting gezien in Sports Late Night en ik had geen flauw vermoeden waar het over ging.
Gisteravond in Extra Time werd het me dan duidelijk. Er waren twee gevallen waarbij Antwerp een strafschop had kunnen krijgen. Maar over geen van beide fases waren de heren in de studio het eens.
Wat diefstal dus? Dat supporters in het heetst van de strijd dief naar de scheids roepen, is op zijn minst niet netjes maar nog min of meer te begrijpen. Maar een journalist zegt toch niet van een referee dat hij een dief is. Zelfs niet als die onverklaarbare beslissingen neemt. Je zegt of schrijft dan dat de man in het zwart, of welke andere kleur ook, zich vergiste of een zwakke wedstrijd floot. Maar je noemt hem geen dief. Het kan alleen idioten versterken in hun overtuiging om onprettige boodschappen in de richting van een spelleider te versturen.
Journalist of fan met een pen?
Ik heb het artikel niet gelezen. Ik heb geen tijd voor ‘garbage’ en de titel was al meer dan genoeg. Een scheidsrechter is geen dief. Hij is hoogstens een slechte scheidsrechter, tenzij bewezen wordt dat hij corrupt is. Dat wordt echter niet door journalisten bepaald. Wij mogen/moeten kritisch zijn, maar met nuance.
Het is wellicht onvermijdelijk dat voetbaljournalisten supporters zijn. Je stapt niet in dit vak zonder verleden als fan van een of andere club, maar dat zou je moeten aanmanen om extra voorzichtig te zijn. Je oordeel wordt mogelijk immers beïnvloed doordat je door een gekleurde bril kijkt.
Het gebrek aan objectiviteit in de media wordt echter alleen groter. De kranten hebben overal clubwatchers. Jongens (ik geloof niet dat er een meisje tussen zit) die zich elke dag op de club moeten melden, die elke dag erover moeten schrijven. Vaak zijn ze bang om de waarheid te schrijven, want dan riskeren ze boze opmerkingen te krijgen of afgesneden te worden van nieuws of interviews met spelers. Wat u leest is dan ook veel te vaak supporterspraat, maar zelfs dan nog heb je de verdomde plicht om beschaafd te blijven. Aan riooljournalistiek is er geen behoefte.
Vitriool
Het kan ook anders. In The Times van dinsdag schrijft Henry Winter, de chef-voetbal, dat de fysieke en mentale gezondheid van 27.000 scheidsrechters op het spel staat. Hij verwijt de voetbalbond dat ze te weinig steun heeft gegeven aan Mike Dean en waarschuwt voor wat er te gebeuren staat als straks weer op alle niveaus mag gevoetbald worden.
‘Het schelden zal nog erger worden’, schrijft Winter. ‘Gezien de algemene boosheid in het land en de vitriool die dezer dagen in de richting van de eliterefs wordt gespuid.’
