Afscheid nemen is nooit makkelijk. Niet in normale tijden. En zeker niet in tijden van COVID-19, waarin mensen vaak niet eens de tijd krijgen om afscheid te nemen van elkaar. Van het ene op het andere moment uit je leefwereld worden weggerukt en in alle eenzaamheid overlijden. Hoe pijnlijk kan een afscheid zijn.
Vervreemd
Het is daarom dat een paar zinnen uit een zaterdagse krant mij opvielen. Ik citeer: “Anderlecht zal altijd de ploeg van mijn hart blijven. Mijn vertrek heeft me wel pijn gedaan. Het voelde een beetje alsof ik mijn vrienden in de steek liet”. Neen, zoals je wel kunt vermoeden, het gaat niet om een coronaslachtoffer. En zelfs niet om een oudere voetballer die op het einde van zijn carrière is. Maar om een jongeling van 18 jaar die toevallig heel veel voetbaltalent heeft en voor heel veel geld voor een club in het buitenland heeft gekozen.
Het ligt niet in mijn bedoeling om hier het proces te maken van Jérémy Doku die voor bijna dertig miljoen van Anderlecht naar het Franse Rennes (Ligue 1) werd getransfereerd. Ik ken alleen de voetballer Jérémy Doku, maar niet de mens Jérémy Doku. En ik mag dat ene zinnetje ook niet helemaal uit zijn context rukken en zo maar aan de coronapandemie linken. Maar toch, wat Doku vertelt is toch wel symptomatisch voor jonge (ster)voetballers die op zijn minst het contact met een normaal leven wat aan zich hebben zien voorbijgaan.
Ik verklaar me nader. Op 10-jarige leeftijd vertrok Doku in 2012 naar Anderlecht. Op dat ogenblik had hij al voor Olympic Deurne, Tubantia Borgerhout (2007-2009) en Beerschot (2009-2012) gespeeld. Een “normaal” leven zal in dat geval niet echt meer mogelijk geweest zijn. Schoollopen, met je vriendjes spelen, alles wat een jongetje in zijn jeugd normaal doet is ondergeschikt aan die mogelijke topvoetbalcarrière die in meer dan 90% van de gevallen op een sisser uitloopt. Maar ondertussen word je wel heel vaak en al op heel jonge leeftijd op een piëdestal geplaatst, waardoor je nog meer van een gewoon leven vervreemdt. Als je het maakt, dan blijf je niet in België en verdien je maandelijks een bedrag van vijf cijfers. Probeer dus maar eens als 18-jarige een normaal leven te leiden.
Ondraaglijke lichtheid
Nogmaals, het gaat hier niet om enkel Jérémy Doku. Ik misgun hem ook niet zijn succes, maar ik huiver bij uitspraken die gratuit worden gedaan wanneer men wetens en willens van club verandert. Is het pijn of maar een pijntje, want in bijna alle transferverhalen zijn er meestal alleen maar winnaars: de speler, de makelaar, de beide ploegen. Even over je hart strijken en naar je rekening kijken en de pijn zal snel over zijn.
In een andere krant las ik een interview met Olivier Deschacht. Een soort voortijdig afscheidsinterview. Een veertigjarige die er misschien mee ophoudt na dit jaar. En met veel meer recht en reden van een pijnlijk afscheid bij Anderlecht kan spreken. Toch spreekt uit dat interview – en dat is gezien het leeftijdsverschil natuurlijk logisch – een heel andere en volwassen houding in de manier hoe hij daarop terugkijkt. Ook al heeft dat afscheid hem wel pijn gedaan en voor negatieve gevolgen gezorgd in zijn privéleven. En Olli verwijst meteen naar het pijnlijke Lokerenverhaal met Kilian Overmeire.
Net omwille van die verhalen waarbij het heel wat minder goed gaat, zou het toch beter zijn dat jonge voetballers wat langer nadenken over de ondraaglijke lichtheid van hun voetbalbestaan vooraleer ze het over de pijn van het afscheid hebben.
Eeuwige 25 – Eeuwige 25 van Anderlecht: van Mermans tot Kompany | Raf Willems
