De hartenkreet van Bram Keirsebilck (KV Oostende)

Veel teksten zijn al uit mijn figuurlijke pen gevloeid. Meestal over KVO. Dat veelal in functie van mijn job maar ook af en toe recht uit het hart en in eigen naam. Dat laatste doe ik nu opnieuw.

Het lijkt onwezenlijk dat dit misschien de laatste keer zou kunnen zijn … en ook één van de moeilijkste keren om het onder woorden te brengen.

Ik begon zelf te shotten bij KVO begin jaren ’90. Een groot talent ging aan mij niet verloren, mijn grootste voetbalprestaties beperkten zich tot derde en vierde provinciale bij het intussen (ook al) ter ziele gegane DAVO Westende. Maar het was tijdens die beginjaren ’90 dat mijn liefde voor KVO ontstond. De promotie naar eerste klasse onder Raoul Peeters, streekspelers zoals Renty, Lycke, Nierynck, De Waele, Pinson, Devuyst, … en het Poolse duo Janik en Swietek. Het waren hoogdagen voor het Oostendse voetbal. En de jaren erna bleef ik KVO-fan, ook toen ik er zelf al niet meer speelde en toen de club zelfs wegzakte tot derde klasse. Toen waren het zelfs even wedstrijden tegen – met alle respect – Hekelgem en andere Strombeeks.

In 2013 – na de promotie naar eerste klasse te hebben gevierd als supporter én regiojournalist voor KW – begon ik te werken bij ‘mijn’ club. Eerst heel even als vrijwilliger, daarna al snel als fulltime medewerker. Mijn droomjob! Ik beleefde dan ook vanop de eerste rij hoogtepunten zoals bijvoorbeeld een 6-0 tegen Genk, de 1-0 in blessuretijd tegen Club, de hattrick van – voor mij op alle vlakken één van dé clubiconen – Brecht Capon tegen Charleroi, een zes op zes tegen Anderlecht, 3-0 tegen Club Brugge, de bekerfinale en natuurlijk de verplaatsing naar Marseille.

Toen Marc Coucke vertrok naar Anderlecht zagen we bij momenten zwarte sneeuw maar we bleven ons in niet altijd makkelijke omstandigheden kranig verweren. Wellicht leefden we toen weer op het, realistisch gezien, hoogst haalbare niveau voor KVO, zijnde knokken om in eerste te blijven met af en toe een uitschieter.

In 2020 wachtten ons nieuwe tijden met de komst van de ‘Amerikanen’. We lanceerden zelfs onze marketingcampagne ‘We’ll make KVO great again’. Draaide dat even anders uit …

Het zag er sportief nog allemaal mooi uit met een schitterend jaar onder Alexander Blessin maar dat was slechts een façade. Het ging uiteindelijk van kwaad naar erger tot we vandaag tot op dit punt beland zijn.

Nog geen maand geleden zag het er nochtans fantastisch uit. We vierden op de laatste speeldag het behoud in 1B alsof we kampioen waren. En dat was ook meer dan terecht. Ik dacht toen oprecht dat dat één van de belangrijkste overwinningen in de clubgeschiedenis zou zijn. De financiële redding zou nabij zijn. De potentiële overnemer smeedde zelfs al plannen over het komende seizoen. De marketingcommunicatiecampagne stond al in de startblokken, James Ensor zou er een prominente rol inspelen. De nieuwe wedstrijdshirts waren al gekozen. Het mocht helaas niet zijn.

Op persoonlijk vlak ben ik hoogstwaarschijnlijk mijn (droom-)job kwijt. Ik hoop in de toekomst nog een job uit te oefenen die hiermee kan wedijveren. Maar ik ben ook ‘mijn’ club kwijt. Als voormalig jeugdspeler, als fan, als werknemer, … Een emotionele verbinding hebben met je werk, is vaak een voordeel, in deze een gigantisch nadeel. Dit heeft dus een economische, financiële, emotionele, … impact.

Sterke gevoelens dus. Gevoelens van verdriet, ontgoocheling en boosheid.

Maar ik denk ook aan de fans van ‘uus wèreldploegsje’, aan iedereen die onze club een warm hart toedraagt. Toen ik eergisteren enkele mensen persoonlijk belde om het eerste nieuws te melden, was dat een moeilijk moment. Dan werd het opeens ‘echt’ en met de krop in de keel en een traan.

KVO is een community: fans, partners, werknemers, (jeugd-)spelers, trainers, vrijwilligers, … Allemaal ten gronde gericht door malafide, megalomane of onbekwame figuren. Ik heb in die elf jaar geleerd dat er alvast veel zulke personen rondlopen in onze voetbalwereld. Als werknemer fronste ik dan ook al eens de wenkbrauwen en probeerde ik ook wel om intern zaken aan te kaarten maar het is dan toch veelal vechten tegen de bierkaai. Maar als die personen zijn verdwenen blijven de mensen met een écht clubhart wel wezenloos achter.

Voor KVO zal het misschien niet meer baten, maar ik reik met plezier de hand aan de Pro League, KBVB, bij uitbreiding eigenlijk zelfs de hele voetbalwereld om problemen aan te kaarten en bij te sturen waar nodig. Snij de kankerfiguren weg van ons voetbal, stop de grootheidswaanzin, roep een halt toe aan malafide investeerders, zet de tering naar de nering, laat niet meer te veel afhangen van één investeerder, keer terug naar de basis van lokale verankering en eigen jeugdopleiding, … Duitsland lijkt in die optiek hét voorbeeld om te volgen. Want vergis je niet, zelfs met alle negatieve aspecten was en ís de voetbalwereld oprecht leuk om in te werken.

Ik hoop oprecht dat KVO in één of andere hoedanigheid nog een doorstart kan nemen in een lagere reeks om zo te bouwen aan een nieuw en duurzaam verhaal. Ik wil daar zeker mee mijn schouders onder zetten. Als werknemer of vrijwilliger of gewoon als supporter, dat zal de toekomst dan wel uitwijzen. Maar een stad als Oostende kan in de toekomst toch niet zonder ambitieuze (professionele) voetbalclub vallen?

Aan (bijna) alle fans, sponsors, spelers, trainers, collega’s, … waarmee ik de voorbije 11 jaar heb samengewerkt en die ik heb leren kennen: oprecht bedankt! Het waren fantastische jaren, ook in de mindere periodes. Ik ben de eerste om mezelf in vraag te stellen en te twijfelen over wat ik beter had kunnen doen én fouten zal ik in die elf jaar zeker hebben gemaakt. Maar ik weet wel dat ik mezelf nog recht in de spiegel kan aankijken. Ik begrijp niet dat sommige mensen dit ook (nog) kunnen doen.

KVO bluft in men êrte want supporter van een club blijf je voor je leven.

#Oaltiedostende |

PS: bedankt aan alle fans, vrienden, familieleden, ex-collega’s, (ex-)spelers, trainers, collega’s bij andere clubs, sponsors, journalisten, … voor de vele berichten de voorbije dagen. Als ik al eens vergeten antwoorden heb, mijn excuses.

PS 2: Sorry voor de epistel, het werkte therapeutisch