Michel Schepers, het geheugen van Antwerp, reageert op de Gouden Schoen van Lior Refaelov.
Het ultieme doel van het duo Paul Gheysens – Luciano D’Onofrio is om met Antwerp de Belgische titel te halen, dat hebben ze al meer dan eens duidelijk laten blijken. Voorlopig zit die titel er nog niet meteen in, daarvoor was het eerste deel van de competitie 2020-2021 nog te wisselvallig. Het zou miraculeus zijn als Frank Vercauteren er in de volgende vijf maanden al in zou slagen KRC Genk en zeker Club Brugge nog te overvleugelen.
Het voorplan
Dit gezegd zijnde, heeft 2020 wel duidelijk gemaakt dat Gheysens en D’Onofrio heel goed op weg zijn om Antwerp weer helemaal op het voorplan van het Belgische voetbal te brengen. Tweeëndertig jaar na Cisse Severeyns werd Dieumerci Mbokani topschutter van de competitie. Achtentwintig jaar na de vorige prijs pakte Ivan Leko in zijn eerste officiële wedstrijd met Antwerp de Belgische beker. En nu werd Lior Refaelov vierenvijftig jaar na Wilfried Van Moer en vierenzestig jaar na Vic Mees als Antwerpspeler bekroond met de Gouden Schoen.
Dat Vic Mees vroeg in de bestaansgeschiedenis van de Gouden Schoen werd uitgeroepen tot laureaat was geen verrassing. Antwerp kende een florissante periode met bekerwinst in 1955 en de Belgische titel in 1957. Tussendoor ontving de onbetwiste kapitein van de ploeg en nog tot decennia later recordinternational Vic Mees zijn individuele erkenning in de vorm van de Gouden Schoen. Wat voor Rik Coppens gold, was ook voor Vic Mees het geval. Dat ze het elk met één exemplaar moesten stellen, kwam omdat een speler die maar één keer kon winnen.
Die Gouden Schoen van Wilfried Van Moer was een heel ander verhaal. Van Moer was in 1966 maar éénentwintig en eigenlijk nog een belofte. De Charles De Ketelaere van zijn generatie, zou je kunnen stellen. Later heeft Van Moer de grote verwachtingen ruimschoots ingelost, maar dan wel als speler van Standard. Dat kwam dan weer omdat Fernand Collin nog een voorzitter van de oude stempel was, die professioneel sporten ongeveer op gelijke hoogte stelde van vloeken in de kerk. In plaats van zijn Gouden Schoen te omringen met spelers die zijn club terug een valabele titelkandidaat konden maken, keek Collin lijdzaam toe hoe de vedetten die tien jaar eerder kampioen geworden waren één na één afhaakten. Anderhalf jaar nadat hij zijn eerste van drie Gouden Schoenen had gewonnen, degradeerde Van Moer met Antwerp.
Geen echte uitdager
Dat Lior Refaelov in 2020 de derde Antwerpspeler werd die een Gouden Schoen in ontvangst mocht nemen is ook niet echt een verrassing. Sommigen probeerden vooraf nog een derbysfeertje te creëren door Raphael Holzhauser als de grote uitdager van Refaelov voor te stellen. Holzhauser werd wel degelijk tweede, maar de respectabele voorsprong van Refaelov in stemmenaantal maakt duidelijk dat het niet echt een strijd was. De rol die Refaelov speelde in de wederopstanding van Antwerp was nu eenmaal belangrijker dan die van Holzhauser in de come-back van Beerschot in eerste klasse. Statistieken zeggen ook niet alles.
Dat Refaelov op zijn vierendertig blijkbaar echt de top van zijn kunnen heeft bereikt leek voor sommigen eigenlijk de grootste verrassing. Maar dat is het niet echt. Met Antwerp heeft Refaelov een ploeg gevonden die hem beter in staat stelt om in de schijnwerpers te lopen dan dat in Brugge het geval was. En misschien nog belangrijker, Antwerpen ligt de Refaelovs duidelijk beter dan Brugge. Supporters die hem zouden doodknuffelen als er geen coronacrisis was. Een uitgebreide joodse gemeenschap die hem koestert als een vlaggendrager. Antwerpen past zowel Lior als Gal Refaelov heel duidelijk als een schoen. Sinds 13 januari 2020 een Gouden Schoen.
