Een Belgische voetbalfeestje, en dat is het. De nationale ploeg schijnt er zin in te hebben in de aanloop naar het WK 2018. Er wordt hardop gedroomd van minstens een halve finaleplaats. Tijd om met enkele ‘Duivelse voetbalbrieven’ de kwaliteiten van onze Rode Duivels toe te lichten. In de volgende weken schets ik hier mijn favoriete opstelling aan de hand van portretten de betrokken spelers. Vandaag: Eden Hazard.
Bestaat er een limiet voor Eden Hazard? Volgens supporters van Chelsea alvast niet. Ze zagen hoe hun beste voetballer hen de voorbije zondag naar de zege tegen Liverpool leidde. Hij sprak nadien in de pers: ‘Chelsea is ready for any Liverpool and Spurs slip’. Zeer strijdlustig, Hazard gelooft nog steeds in het onmogelijke: de kwalificatie voor de Champions League na een bijzonder middelmatig seizoen van The Blues van Stamford Bridge. Vorig jaar rond deze tijd schreef ik: ‘Eden Hazard staat voor cruciale maanden: bevestigt Le Dix met zijn tweede titel in de Premier League? Breekt hij nadien eindelijk door in de Champions League? En steekt hij in de zomer van 2018 een constante in zijn wereldbekerprestaties?’
Het antwoord op vraag ‘één’ was ja, dat op vraag twee ‘neen’. Chelsea kreeg van Barça in de achtste finale een totaalscore van 4-1 op het bord.
Op vraag drie kent men het antwoord niet. Met Hazard weet men zelden hoe het zal evolueren.
Na zijn eerste Engelse landstitel in 2014-‘15 werd hij uitgeroepen tot ‘beste speler van de Premier League’. Het seizoen 2015-’16 verliep echter dramatisch voor hem: Chelsea werd uitgeschakeld in de achtste finales van de Champions League, eindigde negende in de competitie en miste voor het eerst in twintig jaar Europees voetbal. Na een sprankelende partij met de Rode Duivels tegen Hongarije (4-0) op Euro 2016 werd hem door de internationale pers het predicaat ‘wereldklasse’ toegedicht. Onder meer vanwege zijn elf succesvolle dribbels. Vijf dagen later viel hij – als leider van het elftal – door de mand tegen Wales. Het wachten is dus op die definitieve doorbraak. Manifesteert hij zich de volgende vijftien maanden als een voetballer van het formaat ‘Messi, Ronaldo, Iniesta’ of blijft hij de eeuwige jongen uit de ‘Tuin van Eden’?
Ik ging de voorbije jaren op zoek naar Hazard, à la recherche du Hazard.
Voor de modale Chelseafan is die vraag intussen positief beantwoord. De jongen die leerde voetballen op het versleten veldje van Royal Stade de Brainois, naast de ouderlijke tuin, heeft zich op de leeftijd van 26 jaar ‘gesettled’ in het mondaine Londen. Hij gedraagt zich als een onberispelijke familieman: geen nachtelijke uitspattingen in ‘celebrity-discotheken’, geen crashes aan veel te hoge snelheid met dure sportwagens, geen ruzies met ploegmaats, geen gedoe met luxe callgirls bij Europese verplaatsingen. Hij is dus met zijn vak bezig, nog meer dan vroeger. De tijd dat Hazard als een jonglerende individualist door het leven ging, ligt achter hem. Stilaan gomt hij ook de momenten uit dat hij niet in de wedstrijd zit. Bij Lille konden die nog wel eens oplopen tot dik vijftien minuten, bij Chelsea opent Hazard tegenwoordig zelf de positionele jacht op de tegenstander in balbezit. Hij maakte zichzelf dus completer, althans vanuit de voetbalinzichten van de Chelsea Academy. Lees: opereren vanuit een combattief geheel dat zich eerst op organisatie, verdedigen en ontregelen vanop de eigen speelhelft richt. Vervolgens gelooft het ‘blauwe denken’ heilig in de lange bal vanuit de centrale organismen van het elftal. Pas als laatste element ontluikt de ruimte voor het individuele hoogstandje, Hazard zo eigen. Prangende vraag van mijnentwege: is Hazard écht een betere voetballer geworden of is zijn hogere status enkel van toepassing binnen het strikte Chelseaconcept? Hoe zou hij zich ontwikkeld hebben bij clubs met een historische of hedendaagse traditie van offensief en artistiek voetbal: Manchester United, Arsenal, Manchester City? Met een coach als Alex Ferguson, Arsène Wenger, Pep Guardiola? Hazard heeft het bij Chelsea moeten doen met ‘controlecoaches’: Rafa Benitez, José Mourinho en Antonio Conte. Vermoedelijk zal deze vraag dus nooit een bevredigend antwoord krijgen. De Chelseafans doen er hun voordeel mee: ‘Eden, Eden, Eden, Eden’. Naar ‘No Limit’ van 2Unlimited. Zo rolde het van de tribunes na zijn wonderbaarlijkste doelpunt voor Chelsea op 4 februari 2017 tegen Arsenal: een combinatie van dribbels en schijnbewegingen over een afstand van vijftig meter.
De toekomst zal geschiedenis schrijven: zouden er limieten voor hem bestaan?
Zou hij dat eindelijk kunnen tonen op een groot toernooi, de wereldbeker van 2018 met name?
