Club Brugge moet woensdag een doelpunt goedmaken in de return van de halve finale van de Europa Conference League tegen Fiorentina. Raf Willems neemt ons de komende dagen mee naar de eerdere halve finales van blauw-zwart in Europa.
Hugo Broos: ‘We werden geflikt door de scheidsrechter in de halve finale tegen Werder Bremen in 1992’.
In de lente van 1992 leek Club Brugge op weg naar een Europese finale in de Europa Cup der Bekerwinnaars. Na een stuntzege tegen Atletico Madrid, versloeg blauw-zwart in de heenmatch ook Werder Bremen met 1-0. Dat volstond niet in een tumultueuze terugwedstrijd. Coach Hugo Broos, in het eerste van zijn zes succesvolle seizoenen, droomde ook van de eindstrijd. In de zomer van 2021 keek hij met mij terug op die tegelijk mooi én turbulente tijd. In functie van mijn boek ‘Bluv’n Goan. De sterkhouders en straffe verhalen van de Club’.
Afscheid van de Caje en toch Trainer van het Jaar
In de zomer van 1991 begon ik aan mijn trainerstocht bij Club. Ik nodigde vrijwel onmiddellijk Jan Ceulemans bij mij thuis uit voor een gesprek over zijn toekomst. De Caje had enkele weken eerder met een knalprestatie met Club de beker gewonnen tegen KV Mechelen. In de laatste minuut trapte hij een strafschop voorbij Michel Preud’homme en zette de 3-1 op het bord. Het was ook zijn laatste trap want hij ging meteen nadien onder het mes voor een knie-operatie. En de vraag die ik Jan stelde: ‘Hoe pakken we de terugkeer aan?’ We spraken af of hem traag te brengen. En we dachten dat oktober het goede moment was, op het einde van de terugmatch tegen het Poolse Katowice in de achtste finale van de Europa Cup. Een paar weken later klopte hij op mijn deur: ‘Hugo, kan ik u spreken? Ik ga stoppen want ik voel dat het niet meer gaat.’ Dat typeert ook nog eens zijn eerlijkheid want een grote vedette als hij die zelf zijn afscheid aankondigt? Dat was een zware streep door mijn rekening, want hoe vervang je een monument als Caje? We openden het seizoen sterk met de onverwachte zege voor de Super Cup op het veld van Anderlecht (3-3, winst na strafschoppen). Ik moest ook topschutter Frank Farina vervangen, die verkocht was aan het Italiaanse Bari. Ik bracht de jonge Amokachi naast Foeke Booy. Daniel combineerde kracht met snelheid, was niet de meest technisch voetballer, maar toonde zich wel als zeer gevaarlijke spits. Hij dwong op training zijn vertrouwen af. Booy kon de bal afschermen en was sterk met het hoofd. Zeer complementair. In ons elftal zat alles: Franky Van der Elst tijdens de hoogdagen van zijn loopbaan; Lorenzo Staelens naast hem als ‘box-to-box’ en goed voor meer dan tien goals per seizoen; uitstekende aanvallende flanken met Claude Verspaille en Vital Borkelmans. En Van der Heyden en Crève die met goeie ‘centers’ de spitsen aanspeelde. Het stak goed in elkaar. Ook zonder Jan Ceulemans. Tijdens de winterstop stonden we op zes punten van Anderlecht, maar we bogen de achterstand toch nog om en vierden in de voorlaatste match tegen KV Mechelen de landstitel.
Gewonnen tegen Atletico Madrid, geflikt bij Werder Bremen
Bovendien presteerden we ook uitstekend in de Europa Cup der Bekerwinnaars. In de kwartfinale schakelden we topfavoriet Atletico Madrid. Een ploeg met vedetten als Schuster, Futre en de Spaanse topschutter Manolo. We dachten ginder vooral de schade te moeten beperken, maar we namen de match in handen en gingen pas op het einde de boot in met 3-2. Dat gaf ons het geloof dat we op Olympia weer voor een mirakel konden zorgen. Iedereen geloofde er in, zelfs na de vroege achterstand. Alex Querter trapte net voor de pauze een penalty binnen en Booy scoorde op het uur de treffer van de kwalificatie. Libero Querter hield het laatste half uur het hoofd koel. De scheidsrechter liet liefst zeven minuten overspelen. Niemand begreep waarom. Mijn hart ging enorm tekeer. Dat bleek uit een test van het populaire televisieprogramma ‘Morgen Maandag’ van Marc Uytterhoeven en Wouter Vandenhaute. Ik stond een test toe: ze plaatste een kastje op mijn hart om de invloed van de wedstrijdevolutie te testen. In de laatste minuten klom mijn hartslag boven de 140. Het feit dat Alex Querter op de liberopositie speelde, is overigens een verhaal apart. Met Distzl en Cossey hadden we twee sterke, pure verdedigers met weinig opbouwend vermogen. Ik ontdekte toen de veelzijdigheid van Querter, die normaal op de linkerflank werd uitgespeeld. Hij kon ook op het middenveld uit de voeten, maar was geen certitude. Ik lokte hem uit zijn tent en liet hem zijn lange ballen versturen vanuit het centrum van de verdediging. Hij nam zijn verantwoordelijkheid en zijn kracht lag ook in zijn kalmte. Zelfs door 100.000 tierende supporters liet Lex zich niet uit zijn lood slaan. In de halve finale in Bremen heeft de Engelse scheidsrechter Howard King ons geflikt. Amokachi verscheen alleen voor doel en werd door de Duitse keeper getorpedeerd. Tot onze verbazing vloog Daniel met rood van het veld en niet omgekeerd Volledig onterecht. Het was ook een zéér beladen wedstrijd. Omdat men problemen verwachtte met supporters werden strenge controles uitgevoerd aan de ingang van het stadion. Mijn vrouw die met vrienden naar de wedstrijd was gekomen moest haar paraplu afgeven die op een hoop werd gesmeten waar al honderden paraplu’s lagen. Op het moment dat men zag dat niet iedereen binnen kon zijn voor de aftrap stopte men en werd de rest binnengelaten zonder controle. Met als gevolg dat een supporter een vuurpijl kon afvuren, die hij had binnengesmokkeld via een gipsverband rond de arm, waarmee hij een toeschouwer raakte. Dramatische avond dus, en ik herhaal: compleet geflikt en na een 1-0 thuis verloren we met 2-0 uit. Anders speelden we de finale. De ontgoocheling verdween snel. Want mijn eerste seizoen kon niet beter zijn: kampioen, halve finale Europa en verkozen tot Trainer van het Jaar. En dat dus zonder Jan Ceulemans.
