INFANTINO OUT
Een vreemde titel voor een voetbalcolumn. Toch is dat het gevoel dat overheerst bij het verwachte-onverwachte nieuws dat we deze week op ons bord kregen. Het voetbal heeft een fataal nekschot gekregen.
De FIFA – met de “fa” van fataal – heeft medegedeeld dat Saoedi-Arabië de enige kandidaat is voor de organisatie van het WK voetbal in 2034. Uiteraard was dit de bevestiging van een al lang verwachte beslissing van een sluipend gif. Tegelijkertijd was het misschien wel onverwacht omdat het zo snel en haast geruisloos duidelijk werd wat er zou gebeuren. In grote delen van de wereld lijkt het ondertussen eerder een fait divers.
En toch is dit een schaamteloze en schandelijke beslissing, ook al is ze nog niet officieel. Maar je moet wel heel goedgelovig – maakt niet uit welke godheid – zijn, als je zou denken dat het nog anders kan. Wat vroeger haast ongemerkt en steels gebeurde, lijkt nu open en bloot met veel poeha langs de openbare kanalen en via de grootste organisaties te gebeuren: Saoedi-Arabië zet zich op de wereldkaart en doet dat zonder enige vorm van gêne of valse bescheidenheid. Sportswashing heet zoiets. Of hoe sport voor geopolitieke doeleinden wordt gebruikt, sorry, misbruikt.
Tennis, motorsport, golf, cricket, atletiek, ruitersport, wielrennen: allemaal staan ze met hun handen open om de oliedollars in ontvangst te nemen. Zonder zich zorgen te maken waarvoor deze woestijnstaat staat.
En nu gaat de grootste bond van de populairste sport ter wereld plat op de buik voor deze schurkenstaat. Met maar één doel voor ogen: plat geldgewin. Niet dat we het niet zagen aankomen. Enerzijds kopen de Saoedi´s ploegen op, zoals Newcastle United. En anderzijds zuigen ze – met kruiwagens vol oliegeld – (oud) voetbaltalent uit West-Europa weg omdat ze in hun zandbak een volwaardige competitie willen uitbouwen.
En wat de Saoedi´s niet doen, dat doen hun geestesgenoten uit Qatar of de Verenigde Arabische Emiraten wel. Een spoor van slavernij en dood achterlatend. En dat terwijl in hun achtertuin een uiterst bloedige oorlog in Jemen woedt.
Dit decadente en criminele sportweb breidt zijn spinrag uit en zuigt zijn slachtoffers moreel leeg. Het duidelijkste voorbeeld hiervan is wel de heer Gianni Infantino. Ja, we noemen hem een slachtoffer, omdat hij willoos naar de slachtbank van het geweten wordt gevoerd. Zonder enige vorm van scrupules leveren hij en zijn kliek vanuit het Zwitserse Zürich alle menselijke normen en waarden in voor dollars, veel dollars, heel veel dollars, onmenselijk veel dollars. Daarvoor is Infantino zelfs bereid schurkenstaten democratieën te noemen aan wie de westerse wereld beter een voorbeeld zou nemen. Zijn woorden, niet de onze.
Infantino, aka Infantilo, aka Elefantino is een even grote schurk als Muhammed Bin Salman die zelfs zijn moeder zou verkopen omwille van het smeer. We weten het, we doen aan name shaming. Maar wat doe je anders met een man die in Qatar geen vuiltje aan de moordende lucht zag en nu via een even sluwe als schaamteloze truc schurkenstaat Saoedi-Arabië aan het WK helpt. En het is afwachten met welke infantiele argumenten hij nu weer als een olifant in de porseleinkast van de mensenrechten zal tekeergaan om zijn onrechtvaardig gelijk te bewijzen.
Hoeveel (zogenaamde gast)arbeiders zullen nu sneuvelen bij de bouw van luchtgekoelde stadions? Hoeveel journalisten zal Salman in mootjes laten hakken zodat wij dat niet zouden te weten komen?
Het ergste aan deze hele zaak is dat de Europese voetbalbonden en de UEFA dit laten gebeuren. Zij hadden de kans om Infantino weg te stemmen en hebben het met zijn allen nagelaten. Ze hebben het zelfs niet eens willen doen. Voor de UEFA is dit niets meer of minder dan schuldig verzuim.
De redenen liggen voor de hand, de UEFA onder leiding van de Sloveen Aleksander Čeferin, is een even grote geldmachine als zijn grote broer FIFA. Dat beide organisaties overigens hun zetel in het superneutrale Zwitserland hebben, maakt het alleen maar erger.
Enkel de Noorse Lise Klaveness durfde het aan een statement temaken tegen wat er gebeurde, terwijl ze omwille van haar geaardheid in Qatar een gevangenisstraf van zeven jaar riskeerde. Een vrouw die het opnam tegen deze mannenmoloch. Daarvoor moet je … aan je lijf hebben. Je zou bijna zeggen, uiteraard werd ze niet verkozen in het UEFA-bestuur. Wegens te bedreigend.
Daarom is het tijd dat de voetballers – voor zover zij niet uit Saoedische hand eten – nu opstaan en met zijn allen beslissen om front te vormen tegen een WK in een staat waar vrouwenrechten onbestaande zijn. Waar meningsvrijheid een lachertje is. Waar slavernij wordt gedoogd. Waar alcohol is verboden, maar waar in de compounds achter veilige muren sloten sterke drank worden gezwolgen. Waar zogenaamde godslastering je kop kan kosten en waar journalist ongeveer het gevaarlijkste beroep is. Want dat is het land, waar het voetbal de definitieve genadeslag zal krijgen en zal verworden tot een pure geldzaak.
Met De Witte Duivel zullen wij dit blijven aanklagen. Tegen beter weten in, want we weten dat we daarbij roepen in de woestijn. Pun intended, maar we blijven roepen, in de hoop dat ons kwintet kan uitgroeien tot een massakoor dat niet medeplichtig wil zijn aan deze schandalige wanvertoning.
De redactie van De Witte Duivel
Paul Catteeuw – François Colin – Henk Mees – Jan Willem Spaans – Raf Willems
België – Nederland
