In deze rubriek wandelt auteur Raf Willems letterlijk en figuurlijk door de bewogen geschiedenis van het voetbal. Hij vertelt over zijn herinneringen en ontmoetingen. ‘De voetbalwandeling’ verschijnt op geregelde en vooral ongeregelde tijdstippen. Vandaag over Marcus Rashford, de spits van Manchester United die het vraagstuk van ‘kinderarmoede’ in Groot-Brittannië tijdens de lockdown op de agenda zette. Een gedachte bij het engagement van de jonge spits.
Vanavond staat de Europa Leaguefinale op het programma tussen Manchester United en Villarreal. Het voorbije jaar speelde Marcus Rashford zich in de kijker met zijn humanitaire acties tegen kinderarmoede. Deze week stond zijn spraakmakende lobbycampagne om ervoor te zorgen dat kinderen die in aanmerking kwamen voor gratis schoolmaaltijden toch werden gevoed wanneer scholen gesloten werden tijdens de lockdown nog eens in de aandacht. The Sunday Times plaatste hem op haar prestigieuze filantropische Giving List op nummer één. Zijn acties brachten naar schatting £ 20 miljoen op voor de organisatie FareShare.
Een miljoen handtekeningen
Lindsay Boswell, CEO van FareShare, zei: “We zijn verheugd dat hij op deze manier geëerd is. “Zijn eigen ervaring met het vertrouwen op gratis schoolmaaltijden om te eten geeft authenticiteit en medeleven in zijn campagnes, en zijn status als Premier League-voetballer betekent dat mensen en politici rechtop gaan zitten en aandacht schenken.” Dat was een sterke quote, bedacht ik mij. Scoort hij vanavond opnieuw op twee fronten, met doelpunten tegen Villarreal?
Scoren op twee fronten. Dat deed Marcus Rashford al in de herfst van 2020. Liefst een hattrick – in een kwartier dan nog – tegen Red Bull Leipzig in de Champions League. In zijn strijd tegen kinderarmoede in Groot-Brittannië: zijn petitie ‘to end child food poverty’ haalde een miljoen handtekeningen. Dankzij de inzet van duizenden cafébazen, restauranthouders en lokale ondernemers. Het was pas de vijfde keer in de parlementaire Britse geschiedenis dat een petitie meer dan één miljoen keer werd ondertekend. Het was een herhaling van zijn actie in het voorjaar van 2020. Toen moest ‘prime minister Boris Johnson’ toegeven aan de druk van Rashford, vandaag lijkt zich dat te herhalen.
Zelden gezien tafereel: na een 0-2 verlies in de heenmatch van de achtste finale tussen PSG en Manchester United, zet een 21-jarige jongeman zich zelfverzekerd achter de bal. Penalty in Parijs, het is minuut 90 plus 4, bij een 1-2 stand. Scoren is kwalificeren. Er heerst ongeloof bij de spelers van PSG, ze protesteren fel. In het tumult blijft hij verbazend kalm. Zelfs nadat de scheidsrechter hem verplicht de bal volledig op de stip te leggen. Hij staat tegenover Buffon, voor velen op dat moment de beste doelman van de wereld. Het schijnt hem niet te deren: lange aanloop, gestrekte trap met rechts in de linkerbovenhoek. Buffon kansloos Voor het eerst in de geschiedenis van de Champions League plaatst een club – Manchester United – zich na een thuisnederlaag met twee doelpunten.
Marcus 1 Boris 0
Zelden gezien tafereel bis: Marcus Rashford, de 22-jarige spits van Manchester United – Mancunian van geboorte en sinds zijn zevende aangesloten bij de Red Devils – en Engeland, gooide zich volop in het verzet. Hij werd het gezicht van de strijd tegen kinderarmoede in Engeland. Dat gebeurt wel vaker met een voetballer. Het is echter zeldzaam dat die zich openlijk kant tegen de eerste minister. Nog straffer: hij stuurde Boris Johnson met rode kaken terug naar af. De immer grofgebekte ‘Brexit Boris’ diende met de staart tussen de benen terug te keren op een dwaze beslissing. Zijn regering schrapte aanvankelijk 130 miljoen euro uit het budget. Dit betekende het einde voor de gratis schoolmaaltijden tijdens de zomermaanden voor arme kinderen. Rashford verwees naar zichzelf in een persoonlijke open brief die hij aan alle parlementsleden stuurde. Omdat hij zelf al de voorbije maanden 25 miljoen euro via zijn eigen solidariteitsfonds had ingezameld voor deze zaak, kon de regering niet anders dan haar dwaze beslissing terug te draaien.
‘Just look what we can do when we come together. This is England in 2020.’ Zo twitterde Marcus Rashford. Hij ging meteen op de legende in. Hij stapte daarmee in de voetsporen van andere culthelden van Manchester United: Billy Meredith, George Best, Eric Cantona, David Beckham, Ryan Giggs…Individualisten met een mening, die de samenleving veranderden. En voetbalden met een ode aan de verbeelding. Zo ook Marcus Rashford. Zijn voetbalkunsten staan buiten kijf. Vroeg of laat is hij kandidaat voor de Ballon d’Or.
Met zijn campagnes schreef hij zichzelf anno al de sociale geschiedenis in.
Doet hij dat vandaag ook met de voetbalhistoriek? Ik riep hem in 2020 al eens uit tot ‘Voetbalpersoonlijkheid van het Jaar’. Eigenlijk is hij meer dan dat.
