Ik zag hem al bezig als jonge speler. Hij was nog geen 10 jaar. Hij speelde toen meestal centraal achteraan. Qua gestalte en kracht leek hij wel 2 jaar ouder dan de andere spelertjes. Maar integendeel, hij was een jaar jonger. Hij was van ‘87 en speelde vaak met de lichting van ‘86. Dat was onder meer met Kaya, Vandemarliere, Van Hyfte en heel soms Kompany (’86). Hij speelde dan al mee met die van ‘85. Ondanks die jongere leeftijd was Anthony de grootste, de sterkste, de beste, wát een talent. Zijn naam was te vinden in de notities van alle scouts.
Jonge maar sterke knaap
Hij speelde niet echt plaatsgebonden. Hij was links en rechts te vinden. Hij rukte mee op, vaak tot helemaal vooraan. Maar bij balverlies of onderbroken aanval spurtte hij op volle kracht terug, en nog vaak op tijd ook, om de tegenaanval te stuiten. Wanneer het toch slecht afliep was er de boze blik of kwade roep van de trainer. Even slikken, maar terug aan de slag en … instructies alweer vergeten en voort doen op dezelfde manier als voorheen. Discipline … of het gebrek aan …
Zo doorliep hij de jeugdcategorieën. Zijn prestaties waren goed en de misstappen werden toegewezen aan het nonchalante dat in hem zat. Dat zou er wel uitgaan met ouder te worden, werd gezegd. Op zijn 16 jaar mocht hij al debuteren met de eerste ploeg. Hij deed het goed. Of het nu was als rechtsachter, centrale verdediger of op het middenveld, hij trok overal zijn streng. Hij debuteerde in een sterk team dat kampioen werd in dat seizoen.
Onder andere Peersman en Zitka, Kompany, Tihinen, Deschacht, Baseggio, Zetterberg, Hasi, Wilhelmsson, Iachtchouk, Seoul, Aruna Dindane en Jestrovic waren zijn ploegmaten toen hij als jonge maar ook al sterke knaap zijn eerste-ploeg-carrière mocht starten. Hugo Broos was toen de trainer die hem die kans gunde. De grote talentrijke Anthony werkte vanaf dan mee aan het behalen van 3 titels en mocht proeven van Champions League. Toch werden er dan al eventuele vervangers aangetrokken om zijn rechtsbackplaats over te nemen. Waarom ? Discipline … of het gebrek aan …
Mislukt in Italië en Engeland
Hij werd dan verkocht aan Serie A-ploeg Fiorentina, maar hij speelde er slechts twee wedstrijden. Hij vertrok naar een andere Serie A-ploeg, Genoa. Was het door zo snel te moeten vertrekken bij Fiorentina of was het de nieuwe uitdaging, wie zal het zeggen ? Maar hij herpakte zich en deed het behoorlijk. Toch werd hij uitgeleend, Premier League-club Portsmouth was zijn volgende bestemming. Dat was geen al te beste keuze. Hij speelde er samen met zijn voormalig Anderlecht-ploeggenoot Aruna Dindane. Maar die ploeg modderde een gans seizoen aan in de onderste regionen en moest degraderen. Zijn prestaties waren niet van die aard dat Portsmouth met hem verder wou. Retour naar Genua dus, of toch niet, want hij mocht (moest) er vertrekken.
Vercauteren wierp hem een reddingsboei. Frank wou hem bij Genk wel terug op het goede pad krijgen. Weer een nieuwe uitdaging voor de ondertussen al fel gecontesteerde speler. Maar, het was goed en hij kon meehelpen aan het behalen van zijn 4de Belgische landstitel met deelname aan de Champions League er bovenop. Trainer Vercauteren vertrok echter en Mario Been nam zijn plaats in. Been werd de zoveelste trainer die het moeilijk had met zijn discipline … of het gebrek aan …
Bij Genk was het dus ook einde verhaal, zijn contract werd niet verlengd. De zoekacties naar een nieuwe club leverden niets op. Met hangende pootjes terugkomend kreeg hij bij Anderlecht de kans om zich opnieuw te bewijzen, maar met heel kleine verloning. En daar is de rode draad weer, een nieuwe uitdaging. Eerst was het werken naar nieuwe landstitels, wat ook lukte. En dan kwam het WK in zicht. Nou, daar wou hij ook wel eens bij zijn en alzo zagen we terug de betere Vanden Borre die iedereen ‘altijd’ zou willen zien. Een selectie voor het WK werd door niemand aangevochten. Maar het WK viel voor hem tegen door een blessure.
Verrassende wendingen
In 2016/2017 werd Vanden Borre uitgeleend aan Ligue 1-club Montpellier. Hij speelde er een tiental matchen. Anderlecht verbrak zijn contract en Vanden Borre wou stoppen. Maar een maand later verraste hij iedereen met een overstap naar TP Mazembe in Congo. Bronnen spreken mekaar tegen dat hij daar één match speelde of helemaal niet.
Velen dachten dat het voetbalverhaal van Vanden Borre toen al afgelopen was. Maar dan kwam zijn vroegere vriend Kompany bij Anderlecht toe. En Vanden Borre kreeg zelfs toestemming om in Anderlecht te komen trainen. Begin dit seizoen stond hij op de ploegfoto van het eerste elftal. Bij de beloften stond hij dit seizoen nog op het wedstrijdblad maar in de eerste ploeg haalde hij geen competitiematch.
Zesmaal kampioen
Waarmee gaat Anthony ons nu verrassen? Een klassespeler die zesmaal Belgisch kampioen werd. Een jongen die het heel ver had kunnen brengen maar die, zowel door onvoldoende prestaties als door andere negatieve aspecten, vaak zichzelf buitenspel zette. Tot nu toe werd er steeds wel iemand gevonden die het met hem nog eens wou proberen, hem een nieuwe kans wou geven. Maar vermoedelijk zal het voetballen op niveau te hoog gegrepen zijn.
Meer dan drie seizoenen geen matchen meer gespeeld en dat op een leeftijd van bijna 34, dat wordt moeilijk. Vanden Borre heeft al een lange, soms mooie, maar vooral bewogen spelerscarrière achter de rug. Maar het leven gaat voort en hij moet toch iets doen. Waarschijnlijk weet Anthony het zelf niet. Zou trainer worden iets voor hem zijn ? Een taak waar je streng moet zijn qua discipline … of het gebrek aan …
Eeuwige 25 – Eeuwige 25 van Anderlecht: van Mermans tot Kompany | Raf Willems
