Luc Nilis gaat maandag weer aan de slag bij Anderlecht, de Belgische club van zijn hart. Lees hieronder het portret dat Raf Willems over hem schreef in de Eeuwige 25 van Anderlecht!
Luc Nilis. Zijn parcours vertrok bij Halveweg Zonhoven, dankzij vader-trainer Roger, met 106 doelpunten in de miniemenreeks. Het bracht hem op zijn dertiende naar de jeugd van de ‘Vieze Mannen’ van FC Winterslag in het Genkse steenkolenlandschap. Debuut op zeventiende en na twee seizoenen tweede klasse door Constant Vanden Stock in eigen persoon ‘ontdekt’ na een tip van…zijn vriend Raymond Goethals, op dat ogenblik de coach van Racing Jet.
Halveweg en Vieze Mannen, ziedaar de verenigingen waar één van de sierlijkste stilisten van het Belgisch voetbal zijn opleiding genoot. Bij Anderlecht erkende coach Arie Haan zijn talent meteen en hij kreeg op training snel toegang tot het groepje van ‘technisch-hoogbegaafden’: Lozano, Scifo en Vercauteren. De kleine ruimte, tikitaka nog voor het officieel was uitgevonden. Gaf het landskampioenschap van 1987 meteen kleur met zijn doelpunt tegen Club Brugge.
Vertrok in de zomer van 1994 bij Anderlecht. PSV lijfde hem in. Eén jaar later riep een lyrische pers hem uit de beste voetballer van Nederland. Hij bezwoer de concurrentie van zijn teamgenoot Ronaldo – de Braziliaan won nadien alle denkbare prijzen maar prees in 2009 toch Nilis als zijn beste aanvalspartner de hemel in – en van onder meer Rijkaard, Seedorf, Davids, Frank de Boer, Litmanen en andere Kanu’s: inderdaad, het Ajax van Louis van Gaal, dat in datzelfde 1995 met vlag en wimpel de Champions League had gewonnen.
Vijf succesvolle seizoenen op Nederlandse bodem volgden, met twee landstitels, één Cup, twee trofeeën van topschutter, een aanvoerderschap en meer dan honderd doelpunten voor PSV. Het mooie pak van de Hollandse voetbalstijl paste Nilis als gegoten. Hij voegde er zelfs een elegante strik aan toe. Onze Noorderburen evalueerden Lucky Luc unaniem lovend. Op eigen Belgische bodem verliep het stroever. Bij de Rode Duivels klikte het nooit. De logische verklaring klonk uit de mond van zijn coach Boskamp: ‘Nilis scoorde zijn goals in de zestien en de Rode Duivels zag je bijna nooit in de zestien want die speelden altijd achter de bal.
Lukie is toch geen counterspits.’ En dat was hij inderdaad niet. En toch beschouwde men hem bij Anderlecht van 1985 tot 1990 als een – weliswaar sublieme – momentvoetballer. Tijdens en na de Europacupfinale voor Bekerwinnaars van 1990 culmineerde het conflict met de coaches. Aad de Mos plaatste hem tegen Sampdoria op de bank en Guy Thys schrapte hem van de lijst voor de Mondiale in Italië. Het opende de zachtmoedige Nilis de ogen. Hij kromde de rug en bewees standvastigheid: landstitels in 1991 en 1993, dubbel in 1994 en vijftien belangrijke doelpunten in en op weg naar de Champions League. Vaak van de mooiste makelij.
Ook in de Belgische competitie tegen topkeepers als Preud’homme, Verlinden en Bodart: volley, stiftbal, lob, crochet, hak, boog. Ruim 150 keer liet hij vrijwel steeds op gracieuze wijze de netten trillen voor Anderlecht. Met als absolute uitschieter van Nilisiaanse subtiliteit: zijn vrije trap op het veld van landskampioen KV Mechelen in 1989 tegen Michel Preud’homme. Wie het aanschouwde, geloofde de eigen ogen niet, maar zal het nooit vergeten. Bedenker van de sierlijke boogbal. Luc Nilis.
Eeuwige 25 – Eeuwige 25 van Anderlecht: van Mermans tot Kompany | Raf Willems
