Marionetten cirkelen rond

Wie doorbreekt de cirkel? Het internationale topvoetbal zit gevangen in een kluwen van belangen. Clubs, topspelers én de opiniemakers in media-praatprogramma’s klagen over overbelasting nu er steeds meer interlands worden gespeeld. Tijd voor een momentje rust in de volgepropte clubagenda’s blijft er niet meer over.

,,Aan het eind van de rit zijn wij als spelers nog slechts de marionetten van FIFA en UEFA. Ons vraagt niemand iets. Ga die kalender toch eens snoeien”, verzuchtte Toni Kroos deze week. Als  honderdvoudig international van Duitsland en als speler van Real Madrid moet ook hij het hele jaar meedraaien in de mallemolen van de voetbalindustrie.

De wedstrijden, voor clubs en nationaal elftal, blijven elkaar opvolgen. De spelers struikelen door Nations League, WK-kwalificatie én vriendschappelijke interlands om te voldoen aan sponsorverplichtingen en tv-contracten aan de ene kant. De clubs hollen voort in competitie, bekertoernooi en Europees voetbal. Nóg voller loopt straks de agenda als de topclubs hun zin mogen doordrijven en een Superliga is gerealiseerd.

De belasting van zoveel wedstrijden krijgt een lading extra met de keuze voor het reizen naar verre oorden waar dan om Super Cup of WK voor clubs moet worden gespeeld. Veel van die wedstrijden zijn slechts gecreëerd  omdat de tv gretig daarvoor betaalt en bonden en clubs zo nog méér inkomsten binnenhalen.

TWAALF SPELERS GESCHRAPT

Acht interlands in minder dan drie maanden speelt het Nederlands elftal dit najaar terwijl de corona-uitbraak tot terughoudendheid zou moeten manen. Dat zijn er alweer twee méér dan vorig seizoen toen nog niemand in de voetbalwereld zich zorgen maakte over een virus. Uit de selecties voor die acht interlands moesten al twaalf verschillende spelers worden geschrapt wegens blessures, ziekte of corona-besmetting.

Zo’n waslijst vol afwezigen knaagt aan de kwaliteit van het voetbal. Daarover zeuren dan weer de vele deskundigen in de talloze voetbal-talkshows; ja inderdaad, dat zijn de melkkoeien van de tv-zenders die het voetbal opjagen tot steeds meer wedstrijden. Evenzeer klagen veel spelers en coaches over de nooit stilvallende druk, de aanhoudende belasting omdat de bal voort moet rollen; ja, inderdaad dat zijn die duur betaalde krachten die miljoenen verdienen omdat de clubs steeds meer binnenharken uit tv-rechten, sponsoring en marketing.

COLLECTIEF

Daarom, wie doorbreekt de cirkel? Wanneer komen de spelers tot het besef dat hun gezondheid én toekomst ermee gediend is wanneer er minder gespeeld gaat worden? Maar wie, welke speler, is bereid om hiervoor water in de wijn te doen? Wanneer staan de spelers gezamenlijk op om solidair op te roepen tot collectieve salariskortingen in het topvoetbal, in ruil voor een agenda met structureel méér rustmomenten? Wie neemt het initiatief hiervoor?

Ja, inderdaad, het is een  ideële gedachte, maar wellicht een van de weinige mogelijkheden nog om de wal het schip te laten keren. Zo ver ging ook Toni Kroos nog niet met zijn verzuchting nu hij zich een marionet voelt. De Oranje-internationals Georginio Wijnldume en Frenkie de Jong wisten evenmin een oplossing toen ze deze week geen probleem zagen en kennelijk ook geen behoefte hadden om een statement te maken à la Kroos.

DAVY KLAASSEN

Misschien biedt Davy Klaassen ons hoop. Hij keerde onlangs, op zijn 27^ste,  terug bij Ajax en na ruim drie jaar ook bij Oranje na bij Everton en Werder Bremen uit beeld te zijn geraakt bij de bondscoaches. Bij de keuze van Klaassen voor Ajax speelde het geld een ondergeschikte rol. Hij was kennelijk bereid om minder te gaan verdienen in ruil voor meer spelvreugde.

‘Naar de begrippen van deze tijd is Davy Klaassen voor een schijntje terug bij Ajax. Is Davy Klaassen niet een zeer prettig symbool van de hoognodige zuivering?’, schrijft Henk Hoijtink deze week in zijn wekelijks rake voetbalcolumn in het dagblad Trouw.

Mooie woorden. Laat Klaassen alsjeblieft méér zijn dan een symbool.