De eerste speelronde zit erop. Brazilië en Spanje maakten de beste indruk, maar alles is nog open. Er werd 41 keer gescoord in zestien wedstrijden, een gemiddelde van 2,56 per wedstrijd. Niet onaardig, maar vooral te danken aan de zes goals van Engeland en de zeven treffers van Spanje. Zonder de doelpunten van Engeland en Spanje zou het gemiddelde zakken naar 2,00, minder dan het dieptepunt in 1990 (2,21).
Er is dus helaas ook veel slecht voetbal te zien in Qatar. De twee vroegste partijen donderdag waren tegenvallers. Er zijn nu al vier keer meer wedstrijden op 0-0 geëindigd dan in het hele WK 2018. Helemaal verrassend is dat niet. Het zou te maken kunnen hebben met de korte voorbereiding. Meer dan één oefeninterland zat er niet in. Nederland speelde zelfs geen wedstrijd in de aanloop naar het WK. Het resultaat is dat weinig nieuwe gezichten een kans kregen, geen nieuwe tactiek kon ingeoefend worden. Alle ploegen moeten groeien in het toernooi. We kunnen dus hopen op beterschap.
Gelukkig maakte het slot van Ghana-Portugal (2-3) veel goed en dan volgde nog de hoofdschotel met Servië-Brazilië. De stugge Europeanen begaven in het laatste kwart van de partij (0-2). Richarlison maakte beide goals en zijn tweede treffer is nu al een nauwelijks te kloppen kandidaat voor de goal van het WK. Bondscoach Tiche ging in de slotfase wisselen en maakte daarmee duidelijk hoe rijk zijn kern is. Als je verdedigende middenvelder (Casemiro) met een subtiele krul van buiten de zestien de deklat op zijn weg vindt, heb je een team om wereldkampioen te worden.
Flater
Overigens nog steeds niet bekomen van de overwinning van de Rode Duivels tegen Canada. Ik probeer mij een zege te herinneren van de nationale ploeg die minder verdiend was dan die tegen Buchanan, David en co. Ruim driehonderdvijftig interlands live gezien, maar ik kan me geen onterechtere overwinning voor de geest halen. Zeker niet op een WK.
De internationale pers was dan ook snoeihard. Verscheidene buitenlandse media waren van mening dat Canada nog twee strafschoppen had moeten krijgen. Overdreven misschien, maar scheidsrechter Janny Sikazwe zal in geen geval in het rijtje Röthlisberger-Prendergast-Collina worden opgenomen. Hij hoort eerder thuis bij namen als William Mattus, Mark Shield en Karen Nalbandyan.
Ik moest hier aan denken omdat ik tussen de matchen door aan het lezen ben in De Grote Encyclopedie van de Rode Duivels van Dominique Pacquet en mijn vriend Geert Lambaerts (een van mijn eerste aanwervingen als chef-sport van Het Nieuwsblad). Een monumentaal boek, monnikenwerk. En ik weet wat het betekent om zo’n boek te maken. Twee jaar terug heb ik met Raf Willems een gelijkaardige turf geschreven: De Top 1000 van het Belgische voetbal.
De Grote Encyclopedie van de Rode Duivels moet nog zwaarder werk geweest zijn, want in de twee landstalen gemaakt. Dat betekent ook vertaalwerk. En meer nog, want het Frans heeft meer woorden nodig heeft om hetzelfde te zeggen als het Nederlands. Het meesterwerk van Geert en Dominique bevat, behalve een aantal fraaie foto’s, de geschiedenis van de Rode Duivels, de technische gegevens van alle gespeelde interlands en een biografie van al wie ooit het nationale tricot droeg.
Waarom koppel ik dat boek aan de heer Sikazwe? Omdat ik over één detail (?) viel: de flater van Prendergast, luidt de kop van hoofdstuk 12. Ik ben het daar niet mee eens. Als de Jamaicaan wel een strafschop had gefloten, had ik dat ook beslist geen flater genoemd. Het was een fifty-fifty geval. Marc Wilmots legde zijn elleboog in de nek van de Braziliaanse verdediger. Zeker geen zware fout, als het al fout was, maar je kan er voor fluiten. Peter Vandenbempt heeft dit ook al eens in een column geschreven.
En wat hebben Mattus, Shield en Nalbandyan hiermee te maken? Wel, dat zijn drie scheidsrechters die ons overduidelijk bevoordeeld hebben. Mattus keurde ten onrechte een goal van Japan af op het WK 2002 voor buitenspel en Shield liet een huizenhoge strafschopovertreding van Eric Deflandre in de volgende match tegen Tunesië onbestraft. Als in één van beide gevallen de ref zijn werk correct had gedaan, was het WK 2002 al na twee groepswedstrijden gedaan geweest voor de Rode Duivels en hadden ze nooit tegen Brazilië geweest.
En o ja, Collina (de grote baas van de arbitrage in Qatar) weigerde Mbo Mpenza in Bulgarije een overduidelijke strafschop en onze vriend Nalbandyan floot de interland in Andorra af, waarna Wesley Sonck het enige doelpunt van de match maakte en dat telde nog ook.
Tot slot nog dit. Iedere voetballiefhebber in dit land zou de Grote Encyclopedie van de Rode Duivels in huis moeten halen. Het boek kan via deze website besteld worden.
