Willy Wellens (19/10/1954): kaatsende en scorende spits tussen Degryse en Papin
Mijn favoriete Willy Wellensmatch:
CLUB BRUGGE – ANDERLECHT 2-2 (terugmatch titeltestmatch, 6 mei 1986)
Scoreverloop: 14’ Papin (1-0), 32’ Wellens (2-0), 63’ Vandereycken (2-1), 75’ Demol (2-2)
Willy Wellens. Scoren, bal houden, kaatsen, versnellen. En een fijne toets. Vijf seizoenen en meer dan honderdvijftig matchen voor Club, als zogenaamde ‘laatbloeier’ want hij kwam pas op zijn zevenentwintigste in 1981 over van Standard (bekerwinnaar en tweede onder…Ernst Happel), nadat hij eerder met RWDM in 1975 het landskampioenschap had gewonnen. In zijn allerlaatste ‘blauwzwarte’ week blonk hij het meest uit.
In de ‘3-0 derby-bekerzege’ tegen Cercle met name, op 3 mei 1986: kopbal richting Jan Ceulemans als aanzet tot de strafschop na tien minuten. En zelf nummer drie over de lijn duwen op acht minuten voor het einde.
En vooral vier dagen later in het ‘2-2 testmatch-verlies’ tegen Anderlecht, als beste speler van Club. Telkens was het Olympiastadion het decor. Telkens geselde hij met zijn Franse aanvalspartner Jean-Pierre-Papin de defensie van de tegenstander uit elkaar. Telkens hield hij Marc Degryse uit het elftal. Telkens was hij de morele winnaar. Na de 1-1 op Anderlecht, startte Club als favoriet voor het kampioenschap. Op de veertiende minuten veroverde Wellens eerst de bal van René Vandereycken, sneed vervolgens de rechterflank open en legde hem voor de voet van Papin. Die nam op volle snelheid en met een keihard schot Anderlechtkeeper Munaron te grazen. Net na het half uur verdubbelde hij zelf de score en tijdens de rest van de match bleef hij het eerste aanspeelpunt voor Jan Ceulemans. Papin miste verschillende mogelijkheden en Munaron speelde, met talrijke ‘wereldsaves’, de match van zijn leven. Die eindigde uiteindelijk op 2-2 na een ongelukkige interceptie van Franky Van der Elst. Wellens zag zijn ‘dubbeldroom’ in rook opgaan. Dat hij op zijn 31 ste gaandeweg door coach Henk Houwaart als aanvalspartner voor Papin was gekozen boven het 23-jarige grillige talent Marc Degryse was slechts een schrale troost. Zo eindigde het orgelpunt in een ontgoocheling. En vielen zijn vijf seizoenen bij Club samen te vatten onder de noemer: ‘van net geen degradant tot net geen kampioen’.
Bij zijn komst in 1981-’82 diende Club tot de laatste speeldag te strijden tegen…de degradatie. Die werd slechts op het nippertje vermeden na een 5-0 zege tegen RWDM én het onverwachte verlies van ‘concurrent’ FC Beringen tegen AA Gent. Van dan af werd Wellens een onmisbare schakel in de opgaande curve van de heropbouw. Eerst onder coach Georg Kessler met een vijfde en een derde plaats en een verloren bekerfinale in 1983. Hij kreeg vooral het vertrouwen van Henk Houwaart en Club reeg de doelpunten aan elkaar in de seizoenen 1985 (80) en 1986 (78). Wellens functioneerde als aanspeelpunt en als afwerker, maar paste ook volledig in het collectieve denkpatroon. Ondanks zijn persoonlijke klasse, verloor hij zich nooit in individualistische nummertjes en sloofde hij zich telkens uit voor het elftal. In die zin vormde hij een sterke tandem met Jan Ceulemans. Zo sterk dat de ‘dubbel’ in 1986 in de maak leek en zelfs voor het grijpen lag. Mede door zijn ‘assist’ en doelpunt. Het werd zijn beste match in het shirt van Club. Uitgerekend zijn allerlaatste. Die liep uit op de grootste desillusie uit zijn loopbaan. De paradox van het voetbal: de beste zijn, niet verliezen en toch ten onrechte ten onder gaan. Op enkele ogenblikken van de bekroning van de carrière stranden. Het overkwam hem. De kaatsende en scorende spits tussen Marc Degryse en Jean-Pierre Papin. Willy Wellens.
Palmares
Speler 1981 tot 1986
Vicekampioen 1985, 1986
Bekerwinnaar 1986
Bekerfinalist 1983
