Wereldbekerbrief 5: van FC aan RW

Antwerpen, 31 mei 2018

Beste Raf,

Hoe is je computerexamen afgelopen? Ik reken er immers op dat je van nu af de sms’jes van de Duivels kan hacken, zodat we  tijdens het WK exclusieve informatie hebben.

Je ergerde je aan Sergio Ramos en leefde mee met Loris Karius. Over Ramos kunnen we kort zijn: het is wellicht de beste en zonder twijfel de meest cynische verdediger ter wereld. Het is dan ook godgeklaagd dat hij zo vaak wegkomt met zijn schurkenstreken.

Zijn judogreep in de finale was wellicht niet te zien voor de scheidsrechter. De beelden van één camera waren echter overduidelijk en het is onaanvaardbaar dat de Uefa ook volgend seizoen nog niet van een videoref wil weten. Dan ben je medeverantwoordelijk voor de excessen op het veld.

Ik ben overigens niet verbaasd dat je je het lot van Karius zo nadrukkelijk aantrekt. Keepers onder mekaar. Vandaag kreeg ik een nieuw boek in de bus: ‘Keepers zijn gek’, maar dat wist je ongetwijfeld al.

Doelmannen zijn decennia lang ondergewaardeerd. Pas de laatste jaren zijn de transferbedragen vergelijkbaar met die van de veldspelers. Er werd decennialang op hen neer gekeken. Ze waren verdoemd. Het was geen toeval dat het gras niet groeide waar de ballenvanger stond, heette het.

Waarom ben jij op goal gaan staan, Raf? Kon je echt niet voetballen? In het straatvoetbal werd altijd diegene die het minst goed met een bal uit de voeten kon in het doel gezet.

Met Karius zal het finaal nog wel meevallen. Zeker in vergelijking met Moacir Barbosa, de Braziliaanse doelman op het WK van 1950. De ‘Maracanazo’ ( de ramp van Maracana) achtervolgde hem zijn hele leven.

200.000 toeschouwers zaten opgepakt in het nagelnieuwe Maracana, klaar om in eigen land de eerste wereldtitel te vieren. De Goddelijke Kanaries hadden in de laatste match tegen Uruguay voldoende aan een gelijkspel om de Jules Rimet Trofee in ontvangst te mogen nemen.

Barbosa liet zich in de slotfase echter in de korte hoek verrassen. Weg wereldtitel en de doelman kreeg het hele land over zich heen. Het hielp ook niet dat hij een donkere huidskleur had. Brazilië is dan wel de smeltkroes van de wereld, maar racisme is er nog steeds aan de orde van de dag.

Barbosa overleed vijftig jaar na zijn blunder, als een paria, in diepe armoede. Kort voor zijn dood vertelde hij aan een journalist dat hij ooit een bar binnenstapte en een moeder tegen haar kleuter hoorde vertellen dat hij de man was die heel het land had doen huilen. In 1994 werd hij aan de ingang van het nationaal oefencomplex in Teresopolis weggestuurd, omdat hij de Braziliaanse ploeg ongeluk zou brengen.

In België was er nogal wat leedvermaak omdat Jurgen Klopp Karius al een half jaar verkiest boven onze Simon Mignolet en daar nu voor werd afgestraft. In de Engelse pers zag ik dat soort commentaren niet. In onze ogen is Mignolet een topkeeper, omdat hij bij de schaarse interlands die hij speelde steeds heel sterk was. In Liverpool wordt hij echter door velen als een vliegenvanger beschouwd. Vooral Jamie Carragher, clubicoon en analist, heeft jarenlang geroepen om een vervanger voor Mignolet.

Wellicht zien we Simon de komende twee weken nog wel eens onder de lat bij de Duivels. De oefeninterlands komen eraan. Helaas, de kersen op de taart ontbreken. Portugal komt zonder Cristiano Ronaldo en Egypte zonder Mo Salah. Bij Costa Rica zullen we niemand missen, want dat heeft geen vedetten. Of toch … Keylor Navas, de keeper van de winnaar van de Champions’ League.

Portugal is ook zonder CR7 nog een degelijke ploeg, maar Egypte en Costa Rica stellen toch niet al te veel voor. Maar ze zijn wellicht de ideale voorbereiding op onze openingswedstrijd tegen het machtige Panama. Een land dat veel bekender is als belastingparadijs dan als voetballand.

Laat ons afspreken dat we niet al te zwaar zullen tillen aan de resultaten van de oefenpotjes. Geen paniek als er al eens een ondermaatse prestatie bij zit en zeker geen euforie als we één van de twee ‘kleine duimpjes’ afstraffen. Remember 1994. Daar gingen ‘we’ wereldkampioen worden nadat het laatste oefenduel in eigen land met 9-0 werd gewonnen. Veel commentatoren hadden niet door ( of wilden niet weten) dat de Zambianen op turnpantoffels op de doorregende Heizelvlakte liepen en dat ze alleen de avond voordien top waren geweest in het Brusselse uitgangsleven. Je weet hoe het de jongens van Paul Van Himst in Amerika verging: een nederlaag tegen Saoedi-Arabië, waardoor we in de knock-outfase niet tegen Ierland maar tegen Duitsland moesten opboksen. En kom niet af met scheidsrechter Röthlisberger en de strafschop op Josip Weber. De Duivels zagen die avond alle hoeken van Chicago en zouden in geen honderd jaar tegen de Mannschaft gewonnen hebben.

Hoe dan ook, ik wens je veel plezier de komende twee weken en kijk uit naar je bevindingen over de oefeninterlands. Ik vertrek nu naar de Voetbalbond voor een symposium over jeugdvoetbal, georganiseerde door de universiteit van Antwerpen. Dit is veel belangrijker voor ons voetbal dan een WK.

Groet,

françois