De helft van het stadion dat leegloopt omdat hun ploeg kansloos is. Een kaakslag voor de Fifa en Qatar. Op dag twee is het alweer prijs. De Fifa verbiedt de OneLove-armband en de Iraanse selectie maakt door stokstijf te blijven staan duidelijk dat sport en politiek niet gescheiden kunnen worden.
De OneLove-armband, een symbool voor inclusie en tegen uitsluiting. Wie kan daar tegen zijn? Een land dat noch het een noch het ander wil en de Fifa uiteraard. Een owngoal van formaat. Als Harry Kane gisteren als eerste van de zeven Europese teams van de zogenaamde Uefa Werkgroep de armband had gedragen wie zou ervan opgekeken hebben. De kans is groot dat het onopgemerkt was voorbijgaan. Zoals vrijdag in Koeweit met de armband van Eden Hazard.
Door de armband te verbieden werd het groot nieuws. De minutenlange opening van de journaals in al die landen. Op de BBC droeg presentatrice Alex Scott de armband op het veld tijdens de uitzending. Scott toonde meer moed dan al die bobo’s samen. De BBC verdient nog meer lof. Het negeerde de beelden van de openingsshow en Gary Lineker presenteerde een Panorma-uitzending over mensenrechten in de Golfstaat.
De dreiging met een gele kaart voor de aanvoerder volstond voor de bonden uit onder andere Engeland, Duitsland, Nederland en België om hun staart in te trekken. Een gele kaart voor het uittrekken van het shirt na een doelpunt of voor tijdrekken wordt voor lief genomen, maar als het om je principes gaat wordt ingebonden. Kane, Hazard, Van Dijk of Neuer lieten de kans liggen om globale iconen voor gelijkheid te worden. En ik wilde nog wel eens zien wat er zou gebeurd zijn als een van hen hiervoor gestraft was geworden. De hele wereld roept schande als het dragen van zo’n armband, waar geen beschaafd mens tegen kan zijn, een sportief nadeel oplevert.
Wat een slapjanussen bij onze (en die andere) voetbalbonden. Peter Bossaert kondigde in De Afspraak nog aan dat de KBVB niet zou zwichten voor de dictatuur van Fifa, maar hij gaat zelfs het woord ‘love’ weghalen aan de binnenkant van de witte shirts. Vuilnisman …
Wat een verschil met de helden van de Iraanse voetbalploeg. Het leek wel de wacht voor Buckingham Palace. Geen vin verroerde tijdens het afspelen van het volkslied. De kaken bleven op elkaar geklemd. Duidelijker kon het protest tegen de terreur van de ayatollahs niet gemaakt worden. Het was daarom een beetje jammer dat het team van Carlos Quieroz nadien een smadelijke 6-2 nederlaag leed tegen een jong en fris van de lever voetballend Engeland.
En ook tijdens deze match maakte de Fifa weer een slechte beurt. In de laatste minuut (minuut 103!) kreeg Iran een penalty dankzij de VAR, die bij 0-0 een gelijkaardige maar veel duidelijkere en zwaardere overtreding ongemoeid liet.
In dezelfde groep speelden Amerika en Wales gelijk (1-1). Beide ploegen namen een helft voor hun rekening. Timothy Weah (22), zoon van ex-Milan-coryfee Georges en huidig president van Liberia, opende de score. Gareth Bale (33) maakte van op de stip gelijk. En ook deze partij duurde ruim 100 minuten. Dat lijkt geen toeval.
Tussendoor klopte een niet overtuigend Nederland Afrikaans kampioen Senegal (2-0). Twee late goals waarbij doelman Mendy (Chelsea) niet vrijuit ging. Oranje zit al zo goed als in de tweede ronde. Winst tegen het zwakke Qatar zou moeten volstaan. Opmerkelijk ook dat er bij deze match veel lege zitjes waren, terwijl de Fifa toeschouwersaantallen opgeeft die hoger zijn dan de capaciteit van de stadions. Dit is echt het WK van de grote leugen.
