In deze nieuwe rubriek geef ik elke vrijdag enkele voetbalgedachten over de voorbije week mee. Ik opende met mijn basisprogramma: The Magnificent Seven van de Open Voetbalclub. Zeven uitgangspunten om het Belgisch voetbal een nieuw elan te geven. Met dank aan denktank De Witte Duivel. Deze vindt u dus terug in de eerste aflevering.
‘Lierse voor Altijd’. Ik verwijs naar het mooie pamflet van fangroepen GeelZwart en Yellow Black Armee in onze gastrubriek van deze week. Want ‘Lierse voor Altijd’ dreigt te verdwijnen. ‘Voor altijd’, met een beetje pech zelfs.
Steeds hetzelfde verhaal: hebberigheid van hier tot ginderachter. Gedeelde verantwoordelijkheid van eigenaar, bestuur, makelaars, spelers, trainers en overkoepelende profliga-organisatie. Men doet alsof ‘the sky the limit is’ en men weet perfect: dat is niet waar!
Ik zag in de ‘geelzwarte wonderjaren 1969-‘79’ – ik stond altijd op ‘den Berg’ – met eigen ogen het debuut van Jan Ceulemans (record-Rode-Duivel van 1991 tot 2017) en Erwin Vandenbergh (Europees topschutter in 1979). Ik sprak in één van mijn eerste interviews, naar aanleiding van het WK 1986, met Fons Van Brandt. Ik liet hem zijn herinneringen opdiepen over hoe hij de beroemde dribbelaar Stanley Matthews op het WK 1954 uit de match hield tijdens België-Engeland (4-4). Het leverde hem een selectie voor het Wereldelftal tegen datzelfde Engeland op. Dat was destijds de meest prestigieuze match van het jaar. En ziet: Matthews raakte opnieuw geen ‘leer’ tegen de linksachter van het Lisp. Fons werd nadien met zijn vader in een open Cadillac door Lier gereden voor een publiek van duizenden euforische fans. Hij bleef bescheiden en vertelde me wat zijn vader hem in het oor fluisterde: ‘Dat is weer eens wat anders dan met onze mestkar over ons erf hé.’ Fons leerde voetballen op de boerderij van zijn ouders in Kessel. Hij was dus mijn deeldorpgenoot want ik woon in Nijlen. Zeg echter nooit ‘Nijlenaar’ tegen een inwoner van Kessel. Want hij deelt je een Kesselse kopstoot uit. Eentje van het formaat waar Bernard Voorhoof het patent op had. Specialiteit: millimetergeplaatst keihard koppen met zijn voorhoofd. Het ‘veurhoefd’ van de Veurhoefd zegt men in Lier, eigenaardig genoeg mét d. Die ‘Veurhoefd’ was dus onze historische Rode Duivelstopschutter met dertig goals van 1942 tot 2017. Toen werd hij onttroond door Romelu Lukaku. Weet er iemand dat Big Rom zijn eerste ernstige opleiding kreeg in het jeugdcentrum van…Lierse SK? Ik amuseer me al enige tijd met een studie over Voorhoof. Vroeg of laat bundel ik deze levensschets. Maar laat ik even naar het meest uitzonderlijke moment uit de geelzwarte geschiedenis gaan. ‘Remember Lierse!’, de stunt op Elland Road. En hoe ik dat heb beleefd. Ik beschreef het eerder in mijn boek ‘De eeuw van het Belgisch voetbal’ dat in 2008 verscheen.
‘Het moet ongeveer 1975 geweest zijn toen wij, enkele pubers van vijftien, onze eerste stapjes in de wereld zetten. Het was in de stationsbuurt van Lier, in het café Elland Road van Frans Vermeyen, de briljante maar wat luie technicus van Lierse SK. Op zoek naar onze eerste pint bier, een fluitje. Mijn eerste stoot op de biljarttafel, in het groene laken, en meteen dus mijn laatste. Frans Vermeyen pakte vaderlijk vermanend de keu uit mijn hand. De naam van het café verwees naar het stadion waar de nooit meer te evenaren stunt uit de Europese geschiedenis van het Belgisch voetbal plaatsvond. Wij hoorden het als allereersten, die historische ochtend van de dertigste september 1971. De BRT-radio had niemand gestuurd. Dat was niet nodig nadat de heenwedstrijd met de vingers in de neus, en met de handen in de zakken, was gewonnen door Leeds United: 0-2. Het grote Leeds United. Van coach Don Revie, Jack Charlton, Peter Lorimer en Billy Bremner. Drie maand eerder Uefa-Cup-winnaar tegen Juventus. Zestien internationals in de kern. Niemand gaf een cent voor de geel-zwarte kansen. Onze onderwijzer Jaak Theeuws zaliger, correspondent voor Sportwereld-Het Nieuwsblad, had een zwak hart. We jenden hem vaak omdat hij dan zijn grote sportverhalenboek opensloeg. Het deed de man deugd. Dan vertelde hij over de belevenissen van Lierse SK. Of van Bus of Rebels. Want vergis u niet, in 1971 was Lier dé sportstad van het land. Rebels kroonde zich tot ongeslagen volleybalkampioen. Bus, zo genoemd naar haar coach Louis Busschops, vocht zich naar de basketbaltitel. Beide clubs betrokken de Pallieterhal, naar de schelmenroman van Felix Timmermans, de beroemdste historische inwoner van Lierke Plezierke. Dit terzijde. Terug ter zake: ‘vocht’ was niet te veel gezegd want de flamboyante Busschops – een groentehandelaar-in-het-groot – verkocht zijn collega’s graag een muilpeer en trakteerde de scheidsrechters op zijn persoonlijke interpretatie van de rijke Lierse woordenschat. En Lierse SK? Dat trok dat jaar een vernietigend spoor door Europa en strandde in de kwartfinale pas op het AC Milan van de beroemde Gianni Rivera. Uitgeschakeld, vanzelfsprekend door de schuld van arbitrale dwalingen. Maar kijk, in 1974 bleef van het sprookje niets meer overeind. Rebels tekende zijn faillissement. Den Bus kreeg een schorsing van een half jaar aangesmeerd. Volgens hem omdat de grote clubs uit Antwerpen, Brussel en Luik het succes van zijn klein ploegske niet konden verdragen. Volgens de basketbalbond omdat hij een muilpeer te ver was gegaan. En Lierse SK? Dat moest een testmacht spelen tegen godbetert AS Eupen om in eerste klasse te overleven. Dit alles maar om te zeggen dat wij de eersten zijn geweest die werden geïnformeerd over die formidabele stunt van Lierse SK. Want ook de kranten hadden niemand meegestuurd.
Elland Road. Tussen 1966 en 1975 een onwaarschijnlijk bolwerk. Leeds United! We hebben het nagetrokken in The Guiness Book of World Soccer: in dat decennium won Leeds United twee Europa Cups III (1968 & 1971), verloor het drie finales (1967 EC III, 1973 EC II, 1975 EC I), bereikte het twee keer de halve finales (1966 EC III, 1970 EC I) en éénmaal de kwartfinales (1969). Vier confrontaties tegen het Standard van Dewalque en Van Moer en twee tegen het Anderlecht van Rensenbrink en Van Himst. Resultaat: vijf zeges, één draw. Achtentachtig Europese wedstrijden! Waarvan 42 op Elland Road. Vijfendertig overwinningen, vier draws. Doelgemiddelde van 106-22! Nederlagen tegen Ujpest Dosza (0-1, 1969, latere finalist mét Laszlo Fazekas) en tegen Celtic (0-1, 1970, latere finalist mét Jimmy Johnstone). Dat was alles. Tenzij: Remember Lierse! Het stond jarenlang gekalkt op een kleedkamergang van Elland Road! Om het nooit meer te vergeten! 0-4!
Doelpunten van Swat Janssens-Peter Ressel-Swat Janssens in de 32 ste, 34 ste en 36 ste minuut. En van Peter Ressel in de 80 ste! Een ode aan de mannen van toen: Carl Engelen, Roger Dierckx, Thamas Krivitz, Ronny Michielssens, René Goelen, Dimitri Davidovic, Corneel De Ceulaer, Frans Vermeyen, Swat Janssens, Peter Ressel en André Denul. Zonder hen geen café Elland Road aan het Stationsplein van Lier!’
De acties van fangroepen GeelZwart & Yellow Black Army krijgen voor de volle honderd procent mijn steun. Ik hoop dat het Belgische profvoetbal eindelijk zijn verantwoordelijkheid opneemt. ‘Lierse voor Altijd’.
1 reactie
Pingback: jarisakti