VOETBALGEDACHTEN OP VRIJDAG (6) – RW

In deze nieuwe rubriek geef ik elke vrijdag enkele voetbalgedachten over de voorbije week mee. Ik verwijs graag terug naar mijn basisprogramma: Pleidooi voor de Open Voetbalclub. Zeven uitgangspunten om het Belgisch voetbal een nieuw elan te geven. Met dank aan denktank De Witte Duivel. U vindt die terug in pdf onderaan de tekst.

Wat te denken van Marieke Vervoort?

Marieke Vervoort ging deze week zachtjes heen. Het was een aangekondigd afscheid en toch blijft het slikken geblazen. Ik leerde Marieke twee jaar geleden kennen toen auteur Karel Michiels aanbood om haar autobiografie te schrijven voor mijn uitgeverij. Het werd, letterlijk en figuurlijk, een mooi boek: een ‘emodocument’ in de goede zin van het woord. Karel belichtte in ‘De andere kant van de medaille’ alle facetten van het leven van Marieke Vervoort.

En die gaven stof tot nadenken, maar ook toch lachen én wenen tegelijk.

Marieke verdiepte zich in de zin van het bestaan via ‘zen’ en ‘Zenn’. Eindigend op één en twee keer ‘n’. Met name de filosofie en de hond. In zekere zin was de hond ‘zen’ op zich. Men zou kunnen zeggen: hij gedroeg zich als de perfecte ‘Mariekefluisteraar’. Zenn begreep haar beter dan om het even wie, al is dit enigszins verkeerd omschreven. Zenn ‘voelde’ Marieke aan en gaf haar de steun die zij in haar moeilijkste ogenblikken nodig had. Eens de crisis achter de rug, begon zij opnieuw met het plannen van de volgende uitdaging. Waaronder dus het uitwerken van haar story. Gemakshalve bedien ik me even van de woorden die Karel Michiels destijds over haar schreef: ‘Marieke Wielemie heeft in haar leven meer dromen verwezenlijkt dan de meeste topsporters ooit voor mogelijk zouden houden. Olympisch goud, wereldrecords, de Iron Man op Hawaï, Belgisch, Europees en wereldkampioen. Ze gaf daarnaast lezingen en seminaries en toonde zich een waardig ambassadeur van haar sport in talloze interviews en documentaires. Ze was een van de succesvolste en meest inspirerende sporters die België ooit gekend heeft, met een palmares dat ook internationaal veel weerklank heeft gekregen. De andere kant van de medaille is dat Marieke een progressieve spierziekte heeft en nu al vijftien jaar in een rolstoel zit. Dat ze vaak ondraaglijke pijnen lijdt en maandenlang in het ziekenhuis heeft geleden. Dat er een medicijnpomp in haar lichaam zit en dat ze niet zonder Zenn kan, haar lieve hulphond. In samenwerking met professor Wim Distelmans heeft Marieke jaren geleden een euthanasieverklaring opgesteld. Met die beslissing haalde ze tijdens de Paralympics in Rio 2016 de wereldpers. Haar zilveren medaille bleek inderdaad een droevige keerzijde te hebben.’

Marieke Vervoort is niet meer. Ze haalde niet alleen de wereldpers in Rio 2016 met haar eigen keuze voor het levenseinde, ze herhaalde dat deze week. In Vlaanderen stond ze overal op de voorpagina’s: van de populaire pers tot de kwaliteitskranten. En ook in de internationale media werd ze uitgebreid herdacht.

Zelf zag zij haar ‘beperking’ als een bondgenoot. Ze zei het zo in ‘De andere kant van de medaille’:

‘Die rolstoel heeft van mij de persoon gemaakt die ik nu ben. Ik heb er altijd het beste van gemaakt, ben altijd positief gebleven. Natuurlijk heb ik ook wel gerebelleerd, als iets mij niet lukte. Gewoon op de grond gaan zitten en die rolstoel wegduwen. Ik wil je niet meer hebben! Maar die moeilijke momenten waren gelukkig snel vergeten.’

Ik leerde haar kennen tijdens haar ‘boekenbeursessies’ in 2017 en 2018. Er stonden telkens lange rijen van mensen die speciaal voor haar waren gekomen. En geduldig hun tijd namen. Want Marieke deed het op haar manier: ze schreef voor iedere lezer een persoonlijke boodschap. Vaak waren het ‘lotgenoten’ van haar, mensen die op een of andere manier ‘getekend’ waren door het leven. En zij sprak hen moed in, knuffelde hen, liet de tranen rollen maar eindigde zoals steeds met die speelse, aanstekelijke lach. Tot…het haar niet meer lukte. De krachten waren opgebruikt en dan vertrok ze in het gezelschap van haar ‘compagnons de routes’ Eddy en Lilian die met haar heel België rondtrokken in de ‘Mariekemobiel’, een wagen met haar naam en beeltenis op als ‘rolstoelatlete’. Ze wenste dat de wereld haar zo zou blijven herinneren. Die wens ging in vervulling. Marieke Vervoort ging deze week zachtjes heen.

‘De voetbalgedachte op vrijdag’ is deze keer een gedachte aan Marieke.

Tot volgende week,

Raf Willems, voetbalschrijver.