Neen, Lionel Messi hoeft zondag geen wereldkampioen te worden om de grootste voetballer aller tijden te worden. Dat is hij al een hele tijd. Een jaar of vijf geleden vroeg Het Laatste Nieuws mij een stuk te maken over wie ik de beste speler ooit vond. Ik schreef dat dit Diego Maradona was geweest, maar dat ik al een tijdje overgestapt was naar Lionel Messi. Dat hij (nog) nooit wereldkampioen werd, is bijzaak. Het WK is niet meer het hoogste podium in het voetbal. Dat is de Champions League. Maradona blonk twee keer uit op een WK. Messi was meer dan een decennium jaar na jaar de beste van de wereld in de kampioenenliga. En Kylian Mbappé zou zijn opvolger kunnen worden. Zondag staan ze tegenover elkaar in de finale: Argentinië-Frankrijk.
Tot zondag zal het hoe dan ook gaan over de vraag of Messi Argentinië een derde wereldkroon kan bezorgen. Het wordt de zesde finale voor de speler van PSG: Copa America 2007, 2015, 2016, 2021 en WK 2014 en 2022.
Dinsdagavond was hij weer magistraal. De kleine chef nam de dirigeerstok in de hand en het orkest volgde hem blindelings, met Alvarez als eerste viool. De twee jaar oudere Luka Modric werd met de minuut nog kleiner en Gvardiol, eerder al door sommigen uitgeroepen tot beste verdediger van het WK, zag alle kleuren van de regenboog. Ook al is die verboden in Qatar.
Er werd in de tv-studio’s weer gemekkerd over de arbitrage en vooral over de penalty die Messi omzette. Wesley Sonck, Ian Wright, Gary Neville en Roy Keane (om maar die te noemen) zagen er geen graten in, maar Keith Hackett, jarenlang de nummer één van de Engelse refs, schreef in The Telegraph: ‘Natuurlijk was het een strafschop. De doelman stak zijn been uit en de aanvaller kwam ten val. Het was overduidelijk een poging om de tegenstander een doelkans te onthouden.’
Het gebeurt vaker dat ex-voetballers de verdedigende ploeg de voorkeur van de twijfel gunnen in plaats van de aanvallers. Zelf vond ik het een fifty-fifty-geval en kon ik honderd procent begrijpen dat de Italiaanse scheidsrechter op het veld een strafschop floot en vond ik het dan logisch dat de VAR geen obvious error in die beslissing zag.
Messi was nog maar eens de grote man bij Argentinië, overigens na een heel sterke seizoenshelft bij PSG. Nog steeds zijn er mensen die mekkeren over het feit dat hij twee keer geel had moeten krijgen tegen Oranje, maar denken die echt dat hij die tweede kaart zou gepakt hebben als hij (terecht) geel had gekregen voor een bewuste handsbal?
Frankrijk kwam tegen Marokko vroeg op voorsprong en Giroud verzuimde tot twee keer toe een snelle beslissing af te dwingen. Na de rust was Marokko de betere ploeg en bracht zijn beste voetbal van het toernooi. Les Bleus stonden met de rug tegen de muur, maar begaven niet. Een solo van Mbappé leidde het beslissende doelpunt in (2-0).
Competitievervalsing
Intussen regent het ontslagen van bondscoaches en zelfs in landen waar dat nog niet gebeurd is, wordt er volop over gespeculeerd. Zoals bijvoorbeeld in Engeland, waar de waarnemers zich afvragen of Gareth Southgate wil blijven zitten. In ieder geval is er een campagne begonnen om te voorkomen dat er een buitenlandse coach wordt aangeworven, nadat uitlekte dat Thomas Tuchel verlekkerd was op de baan van Southgate.
Sam Wallace (The Telegraph) noemde een buitenlandse coach competitievervalsing. Hij kreeg prompt de steun van Rory Smith (een Engelsman die voor The New York Times werkt). ‘Interlandvoetbal is een test van de sterkte van de voetbalcultuur van het land’, meldde hij. ‘Als je geen goede coaches kan produceren, moet je een probleem oplossen.’
Buitenlandse coaches zijn nochtans bijna zo oud als het voetbal zelf. In de eerste decennia van vorige eeuw had bijna de helft van ons continent een buitenlandse (lees Engelse of Schotse) bondscoach. William Maxwell, de eerste Belgische bondscoach in 1910, was een Schot. Na hem volgde een Engelsman en een Oostenrijker. Bruggeling Hector ‘Torten’ Goetinck werd in 1930 de eerste Belgische bondscoach.
Onze voetbalbond lijkt opnieuw voor een buitenlander te gaan. De begeleidende tekst bij de opstart van de sollicitatieprocedure is zo veeleisend dat geen enkele landgenoot er kan aan voldoen. Er het net zo goed kunnen staan: Superman gevraagd. ‘Een seriewinnaar in het internationaal voetbal’ wordt onder andere gezocht. Michel Preud’homme won de beker van Nederland en de Johan Cruijff Schaal (Supercup) met FC Twente en werd kampioen van Saudi-Arabië. Ariël Jacobs werd kampioen van Denemarken met FC Kopenhagen. Hugo Broos won de Afrika Cup. Vergeet ik iemand die iets won in het buitenland?
Maar zijn ze dan ‘seriewinnaars’? Pep Guardiola, Carlos Ancelotti, misschien José Mourinho, maar dan houdt het ook international zowat op. Zelfs Jürgen Klopp of Thomas Tuchel kan je niet echt seriewinnaars noemen.
Ik heb dan ook nieuws voor de KBVB. Dat soort trainers zijn niet geïnteresseerd om bondscoach te worden en al zeker niet van een land als het onze dat een nieuw elftal moet bouwen. Ze zijn bovenal onbetaalbaar.
De lat zo hoog leggen, is gewoon potsierlijk. Er is ook goed nieuws. Ons voetbalhoofdkwartier heeft gelukkig begrepen dat de bondscoach en de technisch directeur twee verschillende personen moeten zijn, maar wat de TD betreft hebben ze blijkbaar geen haast. Terwijl dat de eerste naam zou moeten zijn die je aanwerft en die man (vrouw) zou op zoek moeten gaan naar een bondscoach. De kar wordt weer voor de wagen gespannen. In Tubeke moeten nochtans voldoende boeren wonen die kunnen uitleggen dat dit fout afloopt.
