Met de 2-1 overwinning in de klassieker tegen Club Brugge heeft Vincent Kompany zijn eerste échte topprestatie als coach neergezet. En dat uitgerekend op de dag na zijn 35e verjaardag. Voor een trainer blijft die leeftijd ‘piepjong’. En de even ‘piepjonge’ speler Vincent Kompany speelde op zijn achttiende zijn beste match in de klassieker tegen…Club Brugge op 11 december 2004. Het was het voorspel tot zijn zege in de Gouden Schoen. François Colin en Raf Willems schreven onlangs het boek ‘Vince the Prince. Kompany’s verhaal & alle sleutelmatchen uit zijn carrière’ (Uitgeverij Lannoo). Een fragment. U kunt het boek via onze webshop bestellen.
Met een zeer sterke prestatie blies Kompany terug leven in de competitie: de 2-1 zege op Club Brugge bracht Anderlecht weer in de titelrace. Het was de eerste nederlaag van de aartsrivaal na vijftien ongeslagen matchen. Een maand later werd de Gouden Schoen uitgereikt…
De Gouden Schoen! Eén seizoen topvoetbal en het leven van Vincent Kompany was compleet veranderd. Zijn status oversteeg op dat ogenblik eigenlijk al die van het puur sportieve. Hij was zestien maanden na zijn debuut al een nationale vedette geworden. Die ook gepolst werd naar meningen over om het even wat: het leven was veel meer dan ‘het spelletje’ voor hem. Dat leidde al eens tot gemor en conflicten over zijn manier van handelen. Het feit dat hij vrijwel uit zichzelf de aandacht trok, deed de tongen van ontevreden en jaloerse ploegmaats ook ‘anoniem’ loskomen in de media. Die lieten geen kans onbenut om een ‘Kompanystory’ te presenteren, zelfs al bezat die amper inhoudelijke of nieuwswaarde. ‘Een verhaal over Vincent’ trok altijd lezers aan.
Het verraste vrijwel geen enkele waarnemer dat hij in januari 2005 op het hoogste podium mocht staan om de Gouden Schoen 2004 in ontvangst te nemen. Hij stak met kop en schouders boven de concurrentie uit: 507 punten, bijna vierhonderd meer dan nummer twee Luigi Pieroni. In de halve eeuw dat de krant Het Laatste Nieuws de beste voetballer van de Belgische competitie aanduidde – Rik Coppens won de eerste editie exact vijftig jaar eerder in 1954 –, was dergelijke voorsprong niet eerder genoteerd.
Vincent liet het niet aan zijn hart komen en reageerde met een laconieke toespraak: ‘Deze Gouden Schoen is voor mij geen bekroning. Ik beschouw de erkenning meer als een nieuw begin. Ik bedank Anderlecht, maar ik wil de prijs opdragen aan de vrienden van de Noordwijk. Daar heb ik mijn specifieke, ludieke manier van voetballen geleerd. Daar heb ik misschien ook mijn levensstijl opgepikt. De jeugdschool van Anderlecht heeft daar efficiëntie aan toegevoegd. Ook daar heb ik veel geleerd.’
Ondanks het feit dat de eerste helft van het seizoen 2004-’05 niet vlekkeloos verliep – vooral de Champions League-campagne draaide uit op een dramatisch vertoon met zes nederlagen tegen Internazionale Milaan, CF Valencia en Werder Bremen – onderging Kompany naar eigen zeggen een leerproces. Onder meer door de blessure van Tihinen kreeg hij veel meer verantwoordelijkheidszin. Hij duidde de eigen evolutie in Sport/Voetbalmagazine als volgt: ‘Perfectie bestaat niet, maar ik bega geen jeugdzonden meer. Ik maak wel fouten, maar dat zijn er die een volwaardige speler van het eerste elftal maakt. Ik heb ook niet gevoel dat er wordt gewezen op grote lacunes in mijn spel. Wat ik vroeger nooit kon, is door mijn positie de dingen beheersen. Als ik nu wat last of pijn heb van een spier, kan ik dat door mijn plaatsing compenseren en toch de wedstrijd uitspelen. Vorig jaar moest ik door mijn snelheid veel foutjes goedmaken. Ik doe dat nog, maar heb er minder nood aan.’
En hij bleef vooral toch met de voeten op de grond. Men verwees naar wereldsterren-libero’s als Franz Beckenbauer, Frank Rijkaard en Marcel Desailly, maar hij hield die vergelijkingen ver van zich af en verduidelijkte met een geslaagde oneliner van vier woorden: ‘Ik ben Vincent Kompany’. En hij voegde er toch bijzonder zelfbewust aan toe: ‘Ik wil zoals iedereen hogerop, mijn doel is alles wat voor een Belgische voetballer misschien niet haalbaar is.’ Met dat soort speldenprikjes toonde hij toch weer zijn volwassenheid. En zijn ambitie, om verder te kijken dan de landsgrenzen. De Gouden Schoen zou hem helpen om dat perspectief waar te maken. Anderlecht begreep en schroefde de transferprijs flink op. Van dan af wist men dat het leven van Vincent helemaal zou veranderen. Hem werd geen seconde rust meer gegund. Hij voelde er zich niet slecht bij.
