Het was me weer het voetbalweekje. In deze rubriek zou het vooral over voetbal moeten gaan. En daarmee bedoel ik het spelletje. Twee keer elf man die een aangename partij voetbal spelen onder het oog van een scheidsrechter die nauwelijks meer hoeft te doen dan te fluiten voor hier of daar een duwfoutje. En ondertussen rollen supportersgezangen van de tribunes in plaats van rollende spelers na de zoveelste schwalbe. Er is zelfs applaus voor een mooie bezoekende actie. Dat zou voetbal moeten zijn, maar het is slechts een droom. En zoals we weten, dromen zijn bedrog. Vooral in de voetbalwereld. Wishful thinking. En dat was de afgelopen week weer duidelijk. Tot groot ongenoegen van velen, zodat steeds meer mensen afhaken, want wie neemt nu nog zijn tienjarige zoon mee naar het voetbal om te worden blootgesteld aan het tegenovergestelde van wat een voetbalwedstrijd voor zo’n jongetje zou moeten betekenen.
Het gedrag van idioten die zichzelf supporter durven noemen, is steeds stuitender. Wegens gebrek aan hersenen begrijpt dat rapaille zelfs niet dat het in de eerste plaats zijn eigen club benadeelt. Dat bij de wedstrijden tussen Anderlecht en Standard de bezoekers niet meer welkom zijn, is de logica zelve. Je hoopt dat het dan wat rustiger kan verlopen. Maar neen, ijdele hoop, want dan blijkt nog steeds een hoop halvegaren (eigenlijk zelfs helegaren, maar in de media thuissupporters genoemd) het doel van Bodart met allerlei voorwerpen te bestoken. Met wat zijn die mensen eigenlijk bezig?
We hebben het hier al vaker gezegd, zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Het haalt echt niets uit om telkens weer een eenmalige straf uit te spreken en dan weer over te gaan tot de orde van de dag. Puntenaftrek voor de betrokken club is daarom misschien nog het enige wat effect zal hebben. Het gebeurt al in sommige landen. In Frankrijk bijvoorbeeld. Zoiets zal tijdelijk pijn doen, maar op lange termijn vruchten afwerpen. Maar we weten dat dit niet zal gebeuren. Het ontbreekt op dat vlak zowel de clubs als de voetbalbond aan moed en doorzettingsvermogen om doeltreffend in te grijpen.
Ondanks het schandalige geweld dat de overgrote meerderheid haar plezier in het voetbal doet verliezen, was dit in de media niet eens het belangrijkste feit van deze speeldag. Neen, het afgekeurde doelpunt van Club Brugge kreeg veel meer aandacht (dan nodig was). En alweer was de gebeten hond de VAR. Je kan voor of tegen zijn, maar we moeten aanvaarden dat de VAR er is en zal blijven. En persoonlijk vind ik dat een goede zaak. Omdat de VAR het voetbal eerlijker maakt. Blijkbaar is dit seizoen na 136 wedstrijden de VAR slechts zeven keer in de fout gegaan, dat betekent in 5% van de matchen één fout (bron GvA). Hoe vaak de videoref het wel bij het rechte eind had, weet ik niet, maar in de overige 128 wedstrijden was er dus ofwel niks aan de hand, of nam de VAR wel de juiste beslissing. Dat is dus allergrootste onderscheiding met felicitaties van de jury. Maar neen, ze worden met pek en veren beladen, in die mate zelfs dat Peter Vandenbempt op radio 1 zegt: “Ik haak af, deze VAR-fout kan je toch niet meer aanvaarden?” Hiermee geeft hij samen met vele journalisten brandstof om de VAR openlijk op de brandstapel van het ongenoegen te plaatsen.
Neen, er is niets fout met het systeem, wel gaan af en toe (zeven keer dus) de bedienaars van het systeem in de fout. En dan moet heel het systeem maar op de schop. Moeten we dan het verkeersreglement afschaffen, omdat iemand door het rood rijdt en hij niet wordt bestraft? Dit voorbeeld lijkt vergezocht en alle vergelijkingen lopen wel ergens mank, maar lees de zin nog eens en je zult zien dat er wel degelijk grote gelijkenissen zijn.
Dat neemt niet weg dat alles beter kan en dat het de bedoeling moet zijn om ook die laatste zeven fouten uit de beoordeling te krijgen. Betere en langere opleiding is nodig. Maar dat kost geld. En dat geven clubs liever aan spelers en/of makelaars die vaak niet renderen of frauderen. Als je profs wil bij de VAR moet je ze ook als profs betalen en behandelen, want if you pay peanuts you get monkeys.
Na KV Mechelen – Club Brugge was het ongenoegen over de arbitrage dus veel groter dan over het geleverde spel van (de bij aanvang gedoodverfde favoriet voor de titel) Club Brugge. En dat is en blijft een grote blinde vlek. Een aanvaller mag kilometers naast trappen, een verdediger mag keer op keer in de wind worden gezet, een doelman mag blunderen. Nauwelijks tot geen commentaar, want dat is nu eenmaal voetbal. Maar de scheidsrechter – en a fortiori de VAR – mag geen fouten begaan of hij wordt met alle zonden Israëls overladen. Ik blijf dit fout vinden, ook al erger ik mij ook soms aan beslissingen van de scheidsrechter. Hoelang duurt het nog voordat de scheldnaam Barberan weer van de tribunes rolt. Samen met een vuurpijl. (Voor wie te jong is, tik gewoon Barberan en Anderlecht in en je komt vanzelf in 1965-1966 terecht.) Zou het niet eerder zo zijn dat de kwaliteit van de Belgische scheidsrechters gelijk evenredig is aan de kwaliteit van de Belgische ploegen (met vaak tweede- en derderangsvoetballers).
Dat Club Brugge de wedstrijd wou laten herspelen, tart al helemaal de verbeelding. In die optiek zouden dan misschien zeven wedstrijden opnieuw moeten plaatsvinden.
En voor wie ten slotte dacht dat het niet erger kon. Bij de wedstrijd Beerschot – Deinze trok scheids Pirard acht rode en nog enkele gele kaarten. Voor alle duidelijkheid, ik heb de wedstrijd niet gezien, maar ik kan me na het lezen van enkele verslagen toch niet van de indruk ontdoen dat de schuld hiervoor zeker niet enkel bij de scheidsrechter ligt. Alsof Pirard naar het Kiel is gereden met de idee om zoveel rode kaarten te tonen zonder dat er iets is gebeurd en zijn eigen carrière de grond in te boren. Ook op het Kiel werd de match stilgelegd omdat er met voorwerpen naar de lijnrechter werd gegooid. Het zou in dat geval eerlijker zijn om zich af te vragen wat oorzaak en gevolg is. De eigen boezem dient om er zelf in te kijken.
We zijn gelukkig nog niet toe aan toestanden zoals in Frankrijk (supporter van Nantes met mes doodgestoken), Griekenland (geen toeschouwers meer toegelaten) of Turkije (scheidsrechter neergeslagen). Maar genoeg extrasportieve VARiëteit was er dus weer wel.
