De discussie blijft maar aanhouden. En telkens is de scheidsrechter het zwarte schaap, de persoon die het moet ontgelden. Zouden we niet beter de scheidsrechter gewoon afschaffen zoals in de oertijd van het voetbal, toen fairplay besliste over fout of niet, …
Doodsbedreigingen
Een geintje natuurlijk, maar toch. Want die scheidsrechter kan nooit goed doen. We verwijzen naar de rode kaart die Hans Vanaken van ref Nathan Verboomen kreeg, terwijl Steve De Ridder wel vrijuit ging. We refereren ook aan de hetze rond de Roemeense lijnrechter bij PSG-Basaksehir, die nu ook door de UEFA zal worden behandeld. Allemaal gevallen uit het zeer recente verleden. Maar ook deze week is het weer van dattum. De Engelse ref Mike Dean krijgt zelfs doodsbedreigingen na enkele beslissingen die voor discussie vatbaar en/of verkeerd zijn. En Philippe Clement vraagt meer bescherming voor zijn goudhaantje Noa Lang.
Iedere keer weer staat de man in het zwart (ook al is dat tegenwoordig oranje, geel, lichtblauw of zelfs roze) in het middelpunt van die herhaalde discussies. Hij moet in fracties van een seconde een beslissing treffen die daarna aanleiding geeft tot ellenlange besprekingen. Zo goed als elke week wordt in Extra Time in het lang en het breed uitgelegd wat de man – en bij de uitbreiding de VAR – verkeerd heeft gedaan. Hij is de schuldige. Niet de speler die onbesuisd op het been van de tegenstander afgaat. En in tegenstelling tot het gewone leven heeft de scheidsrechter niet één tegenpartij, maar twee. Hou maar eens het hoofd recht en de kerk in het midden, wanneer de ene ploeg rood eist, terwijl het andere team hardnekkig dezelfde fase als onderdeel van het spel (voor mannen) beoordeelt.
Topsport matennaaien
In het Duits heet een scheidsrechter der Unparteiische, letterlijk dus de onpartijdige. En dat is wat hij ook hoort te zijn: onpartijdig. Alhoewel minder duidelijk, maar ook de woorden scheidsrechter, arbiter of referee houden dat aspect van onpartijdigheid in. En tot het tegendeel is bewezen is dat in 99 % van de gevallen ook zo. Wie haalt het toch in godsnaam in zijn hoofd om te denken dat een scheidsrechter het veld op gaat met de idee dat hij deze of gene speler een rode kaart zal aansmeren. Vermoedelijk is zo’n gedachte zelfs veel meer bij spelers te vinden, want matennaaien is voor sommige spelers zelfs topsport. Verfoeilijk, maar zo aanwezig dat het woord zelfs als werkwoord het groene boekje heeft gehaald.
Maar terug naar deze week. Tijdens de bekerwedstrijd tussen Club Brugge en Antwerp schoffelde Abdoulaye Seck in de tweede helft Noa Lang onderuit. Hij kreeg slechts “geel”. Had hij rood verdiend? Wel, daar beginnen dan weer de discussies. En dan krijg je partijdige meningen.
In een vorig stukje heb ik hier al eens de hypocrisie van Clement aangehaald. Liefst een zware sanctie als het de tegenstander betreft, clementie (what’s in a word?) wanneer het de eigen ploeg betreft. Deze keer vraagt hij – en dat is overigens volledig terecht – dat spelers worden beschermd tegenover brutale fouten. Eigenlijk zei hij eerder “spelers (artiesten) zoals Lang”. En dat is dan weer net minder juist, want ALLE spelers – ik herhaal ALLE spelers – verdienen die bescherming, niet enkel spelers zoals Lang. Dus ook Andreas Beck (KAS Eupen) bij de tackle van Vanaken en Charles De Ketelaere (Club Brugge) bij de tackle van De Ridder.
Hoge boom
Het kan erop lijken dat ik hier telkens het vel van Philippe Clement zoek. Maar laat me duidelijk zijn, dat is niet het geval. Clement is symptomatisch voor de meeste trainers in de pintjesliga, maar hoge bomen vangen nu eenmaal veel wind en de woorden van Clement en Vanhaezebrouck worden daarom natuurlijk breder uitgesmeerd dan die van bijvoorbeeld Nicky Hayen of Benat San Jose. Maar het zijn net die meningen die het voor onze scheidsrechters steeds moeilijker maken, want eigenlijk kunnen ze een mogelijke fout voor beide partijen nooit juist fluiten. Wat voor de ene ploeg een smerige fout is, lijkt voor de andere ploeg part of the game. Begin er maar aan. En eigenlijk vergeet men daarbij dat die scheidsrechter niet eens zou hoeven te fluiten indien de spelers geen (brutale) fouten zouden maken en daarbij het nodige misbaar over vermoede (on)schuld tentoonspreiden.
Het lijkt me daarom aangewezen dat trainers, staf en spelers eens aan introspectie zouden doen en daarbij voor ogen houden dat de scheidsrechter een gerechtvaardigd deel van het geheel is, zonder wie we geen voetbal zouden hebben. Het zou daarbij bovendien goed zijn om te bedenken dat wat hier in België allemaal kan gezegd worden door de trainers in de buurlanden minder door de beugel van de voetbalbonden zou kunnen en dat er o.a. in Engeland al heel wat boetes zouden zijn uitgeschreven.
En misschien is het ogenblik geschikt om eens op zaterdag en zondag op BBC of France TV naar het rugby in de Six Nations te kijken en vast te stellen wat fair-play nu echt inhoudt. En hoe de scheidsrechter daar door alle spelers en staff met volle respect wordt behandeld. Bovendien wordt de rugby-VAR zelden of nooit in twijfel getrokken. Hun evaluatie van de feiten wordt bovendien via public address aan het publiek meegedeeld. En wie zich op een of andere manier misdraagt of de scheidsrechter bekritiseert, vliegt er ongenadig uit. Punt. Toch wil dit niet zeggen dat fair-play niet zou bestaan in het voetbal. Uiteraard wel. Je hoeft maar Miroslav Klose of Andrea Belotti in te tikken. Alleen, het mocht wel wat meer gebeuren, dan zouden we de zwaluwen (Schwalben) in hun natuurlijke habitat zien.
UitsmijterTijdens de voornoemde bekerwedstrijd trapt Odilon Kossounou de bal tegen de borst van Birger Verstraete met een hoekschop als gevolg. En wat zegt de tv-reporter van dienst: bal via achterwerk in hoekschop. Verdient die man nu rood? Of gewoon een vermaning van zijn vroegere leraar biologie? Inderdaad, iedereen maakt fouten, maar in voetbal wordt enkel de scheidsrechter naar de slachtbank geleid.
