Was Felice Mazzu een Vlaamse profvoetballer, dan zou de Vlaamse pers hem op de handen dragen. Nu is enkel de Waalse pers heel opgetogen over de geboren Karolinger.
Seizoenen lang is Mazzu in Vlaanderen beschreven en besproken als een verdedigend ingestelde coach die countervoetbal brengt. De vaste lezers weten dat ik dat altijd heb weerlegd. Ik heb natuurlijk ook wel wat voorkennis vermits ik Mazzu al ken en volg sinds 2010 toen hij bij WS Woluwe, toen nog derde klasse, voor het eerst in de belangstelling kwam. Ik zag in de drie seizoenen onder Mazzu een twintigtal matchen van WS Woluwe. De ploeg promoveerde naar tweede klasse en die matchen werden op tv uitgezonden.
Mazzu nam in 2010 vanaf de vierde speeldag de ploeg in handen. Er zaten geen grote namen in de kern. Dessaer en Van Diepenbeeck, ex RWDM, zijn wat bekend, Mpati speelt nu bij RWDM en Vanderheyden is bekend bij mijn dorpsgenoten, vermits hij later nog in Eppegem speelde. Maar er was ook ene Patrick Amoah. Die scoorde dat seizoen meer dan 25 goals. Dat leverde een transfer naar het net gepromoveerde OHL op. Misschien herinneren voetballiefhebbers zich nog zijn eerste competitiematch tegen Anderlecht. Als invaller kwam hij op het terrein en scoorde het winnende doelpunt. Men sprak onmiddellijk van een toptransfer voor OHL. Zo’n snel oordeel is natuurlijk nooit goed, want het bleek later zijn enige goal voor OHL en tijdens de winterstop ging hij terug naar WS Woluwe.
In het tweede seizoen van Mazzu in het Fallonstadion werden alweer geen grote namen aangetrokken, maar Mazzu kneedde zijn team tot een sterk geheel. De teruggekeerde Amoah scoorde nog vijf keer. Maar ze hadden begin seizoen al een nieuwe goalgetter gehaald. De Braziliaan Rodrigo De Oliveira was technisch sterk en had een stevige pegel in zijn voeten. Hij scoorde twaalf goals. Rodrigo had voorheen al veel gescoord bij onder andere Sint-Niklaas. Toen hij een seizoen later bijna vijftien goals maakte, verdiende hij een transfer naar Metalurg Donetsk. Hij kwam terug naar België en speelde nadien nog bij Aalst, Deinze, Cercle, Bornem, Mandel, Knokke en Lokeren-Temse. En afgelopen weekend speelde hij op 36-jarige leeftijd zijn eerste competitiematch bij derdeklasser Sint-Niklaas.
In het seizoen 2012-2013 hetzelfde stramien bij WS. Geen grote namen, tenzij Ivan Yagan, nu Lierse, die van Charleroi kwam. WS Woluwe plaatste zich voor de eindronde door de eerste periodetitel te winnen. Maar enkele weken voor het einde van het seizoen waarde er slecht nieuws in het Fallonstadion rond. De club zat in financiële problemen en een faillissement dreigde. De club werd wat later wel overgenomen door investeerders, maar een licentie halen was bijna niet mogelijk en Mazzu, evenals verschillende spelers, betrouwde het niet en stapte op.
Toen begon het hoofdstuk Charleroi voor de ex-jeugdspeler van de Carolo’s. Voor Mazzu was dat waarschijnlijk een droom die werkelijkheid werd. Hij was er zes seizoenen trainer van 2013 tot 2019. Zelden was er kritiek. Hij plaatste zijn ploeg driemaal voor Play Off 1. Hij haalde Europees voetbal. Neem daarbij dat hij elk seizoen sterkhouders kwijtspeelde waardoor hij telkens opnieuw moest bouwen. Enkele namen van vertrekkers: Ederson, Dewaest, Neeskens Kebano, Coulibaly, Ndongala, Marcq en Clinton Mata. En wat mij altijd opviel bij het Charleroi van Mazzu waren zijn vervangingen. Vaak zie je bij een voorsprong dat een trainer een verdediger voor een aanvaller brengt. Dat deed Mazzu bijna nooit. Een achterstand of een voorsprong, een aanvaller werd vervangen door een andere aanvaller. Misschien een tip voor andere trainers, graaf je niet in bij een voorsprong maar blijf het systeem spelen waarmee je op voorsprong kwam! Chapeau voor Mazzu dat hij elk seizoen het vuur aan de schenen kon leggen van de ploegen met een veel groter budget. Mazzu wordt trouwens nog altijd gekoesterd door de supporters van de Zebra’s, dat zegt veel.
Maar toen kwam Genk. Toen hij nog bij WS Woluwe was, kwam Standard al eens polsen bij Mazzu. Maar dat ging niet door. Met Genk kwam een tweede grootheid en die kans wou hij grijpen. Maar het was wel het slechtst mogelijke moment. Genk was juist kampioen geworden, dat resultaat verbeter je niet gauw. En bovendien liet Genk zijn grootste klasbakken vertrekken. Trossard, Aidoo, Pozuelo en Malinovsky: dat was véél te veel van het goede. Dat kon niet lukken, toch niet onmiddellijk. Het was op dat moment een verkeerde keuze, maar stel je in zijn plaats. Een Belgische topclub, Europees voetbal en het (vermoedelijk?) financieel verschil zal ook een rol hebben gespeeld. Geen verwijt dus, iedereen zou het hebben gedaan.
En nu dus Union. Dit keer een onvoorziene droom die werkelijkheid wordt. Met aanvallend, ja schitterend voetbal is Union door 1B gestormd. Sprankelend voetbal dat het bijna middeleeuwse stadion vol kreeg met enthousiaste supporters. De topschutters in hun rangen, spektakel, ambiance, veel winnen, wat kan er supporters nog gelukkiger maken dan naar eerste klasse gaan? OK, ze gaan naar eerste klasse. Dat zal niet gemakkelijk zijn, zeiden ze, de kenners voorop. Maar neen, ze verrassen alweer. Eerst met een goede start. De terugval zou wel komen, zeiden ze, de kenners voorop. En wat zien we vandaag? Zeven punten voorsprong. Bij weddenschappen zou je nu heel rijk zijn! En ook nu zeggen ze dat het niet blijft duren. Ze gaan spelers verliezen. Maar welke spelers bedoelen ze dan? Jonge tieners zijn er niet bij. En wie kende voor ze bij Union waren Bager, Teuma, Undav, Burgess, Kandouss, Lapoussin, Nielsen en zelfs Mitoma? En Vanzeir was al afgeschreven voor 1A. Zonder die Play Offs zou ik het nog willen zien. En in die Play Offs gebeuren soms rare dingen. Maar ondertussen kan het niet beter! Is het dan toch de hand van Mazzu die dat allemaal voor mekaar krijgt? Hij heeft volgens de kwaliteiten van zijn groep een ideaal systeem uitgedokterd, dat telt!
Het wordt dus toch tijd dat er voor Felice Mazzu wat meer respect wordt getoond. Hij is nooit profvoetballer geweest, maar hij is wel DE trainer van de twee afgelopen jaren!
