Met een van zijn ooms, de jongste broer van zijn vader, ging hij naar het voetbalveld. Amper vier jaar oud werd hij de mascotte van Capixaba, de favelaclub. Met het shirt van América FC om de schouders poseerde hij voor het eerst met de bal aan de voet. Sindsdien stond zijn leven in het teken van de bal. Hij kreeg nooit andere cadeautjes dan een voetbal, op elke verjaardag, bij elke gelegenheid. Trots als hij was op zijn twee zoons, droomde zijn vader ervan om van zijn kinderen de speler te maken die hij zelf niet had kunnen worden. Maar hij begreep al snel dat de jongste lang niet zo gefascineerd was door de bal als de oudste, Romário.
Op school deed hij het goed. Hij was rustig en leergierig. Op de middelbare school werd zijn gedrag anders. Hij spijbelde regelmatig, want hij voetbalde liever op het pleintje vlak bij school. Als zijn vader zijn beide zoons meenam naar het veldje van de fabriek verbaasde hij zich altijd over de verschillen. Romário had alleen oog voor de bal. Zijn eerste doelgerichte schoten stemden zijn vader tot grote tevredenheid. ‘Ik met de bal onder de arm en mijn broertje met de blik omhoog, op zoek naar vliegers. Zo liepen we altijd naar dat veldje. Ik vliegerde alleen als hij me riep om mee te gaan. Maar alleen als het erg heet was en er niemand was om mee te voetballen.’
‘Als je goede cijfers haalt op school, zorg ik voor een voetbalteam om in te spelen,’ beloofde zijn vader. Zijn schoolresultaten hadden niet beter kunnen zijn, wat voor zijn vader aanleiding was om op het veldje bij de supermarkt in Cordovil de Estrelinha Esporte Clube te vestigen. Hij maakte een selectie van jongens uit de buurt tussen negen en twaalf jaar oud. Er konden twee keer vier jongens opgesteld worden, zo klein was het veldje. Omdat zijn tegenstanders ouder waren dan hij zette zijn vader hem in het tweede team. Estrelinha werd een succes, de belangstelling voor een plaats in het team dwong de oprichter naar een groter terrein uit te kijken, waar hij elf spelers kon opstellen. Een speurtocht door Vila da Penha leverde een ideale plek op: het veld van Vila Isabel. Daar werden zijn jongens – blote voeten, groen shirt met gele ster op de borst en witte broek – de attractie van de buurt. De bijna elfjarige Romário was vergeleken met de rest nog steeds klein en tenger. Hij was als reserve begonnen, maar had zich door veel zeuren een vaste plaats in het team verworven. Hij droeg rugnummer 7, maar stond midvoor. Naar het oordeel van zijn vader, die ook de trainer was, was hij een snelle speler, behendig, met zowel links als rechts een goed schot. Hij kon scoren en dat onderscheidde hem.
Waar het bij Estrelinha in de eerste plaats om draaide, was te voorkomen dat de jongens maar wat op straat rondhingen. Buurtbewoners steunden het clubje met kleine beetjes geld waarvan materiaal gekocht werd, en sommige vrouwen, zoals de moeder van Romario, zorgden ervoor dat de spelers wat te eten en te drinken kregen. Er waren alleen op zondagochtend wedstrijden. De presentielijst op school bepaalde of je al dan niet werd opgesteld. Na verloop van tijd ging Estrelinha ook uitwedstrijden spelen. De ouders van Romário, aangestoken door het enthousiasme van de jongens, betaalden het grootste deel van de kosten, zoals de huur van de bus. Het inkomen van het gezin was gering, maar het plezier van de kinderen groot. Daar wilden zijn ouders zich wel iets voor ontzeggen.
Op een zondag speelde Estrelinha tegen Tomásio, een clubje uit Xerém, in Baixada Fluminense. Een wedstrijdje van dertien in een dozijn, ware het niet dat aan de zijlijn twee directeuren stonden van de amateurafdeling van Vasco. Het neefje van Romário speelde intussen met veel succes bij de jeugd van Olaria. Om die reden was besloten ook die andere jonge schutter eens te bekijken. Romário was pas dertien, maar hij speelde buitengewoon goed: getruct, snel en doelgericht. Hij maakte alle doelpunten bij de 3-2 overwinning van Estrelinha. Kon dat jochie op een gewoon voetbalveld met de normale regels hetzelfde laten zien als bij dit partijtje op zo’n hobbelig trapveldje?, vroegen de beide scouts zich af.
Met hetzelfde enthousiasme als iedere andere jongen ging Romário naar Vasco. Omdat hij zo klein was, werd hij echter buiten het elftal gelaten dat uitkwam in het jeugdkampioenschap van Rio de Janeiro. Hij trainde er alleen, samen met andere talentjes die getest werden. De twee jeugdleiders die Romario ontdekt hadden, pikten dat niet. De discussie liep zelfs uit op ruzie, met als resultaat dat ze Vasco verlieten. Ze besloten om hem mee te nemen naar Olaria.
Bronnen: Rodger Linse en Gilmar Ferreira, Romario – Van goot tot god, 1996, blz. 21, 22, 23, 24-25; Marco van der Laan, Romario – Het sprookje van een wereldspits, z.j., blz. 10, 12, 25, 27-29
Rob Siekmann
Auteur van ‘Het straatvoetbalboek – Over de huidige betekenis van het straatvoetbal van vroeger’ (met een voorwoord van Richard Witschge), Willems Uitgevers, 2023
