Rolf Wolfshohl overleed op 85-jarige leeftijd. Hij was een van de beste Duitse wielrenners. Op de weg en in het veld.
Rolf Wolfshohl was een aankomend talent toen hij door Otto Weckerling, de directeur van de zesdaagse van Dortmund, werd overgehaald om in zijn wedstrijd te starten. Daar had de Duitser wel oren naar: in zesdaagsen viel behoorlijk wat geld te verdienen. Maar de piste lag Wolfshohl absoluut niet en na een paar dagen staakte hij de strijd. Vanaf dat moment gooide hij zich helemaal op een andere winterse bedrijvigheid: het veldrijden.
Het cyclocrossen zou voor Wolfshohl (in Keulen geboren op 27 december 1938) altijd een aanloop naar het wegseizoen blijven. Toch bouwde hij in die discipline een schitterende carrière uit. Hij werd drie keer wereldkampioen en vijf keer tweede. En hij veroverde dertien nationale titels. Eigenlijk paste deze discipline goed bij zijn temperament: Wolfshohl kon een uur voluit gaan zonder al te veel na te denken. De de Duitser zegevierde ook in de Ronde van Spanje, in 1965, en Parijs-Nice, in 1968. Het was zijn grote droom om de Tour te winnen, maar dat lukte hem niet. Wolfshohl startte negen keer in de Ronde van Frankrijk, won twee ritten en eindigde in 1968 zesde nadat hij twee dagen de gele trui droeg. Meer zat er voor hem niet in: het was het laatste jaar dat er met landenploegen werd gereden, Wolfshohl kreeg weinig steun van het Duitse team.
Ereplaatsen waren er ook in Luik-Bastenaken-Luik en Milaan-Sanremo waar hij, respectievelijk in 1962 en 1963, telkens als tweede finishte. In de Primavera werd hij met een banddikte geklopt door de Fransman Joseph Groussard, nadat hij eerst tot winnaar was uitgeroepen. In Frankrijk werd Wolfshohl respectvol le loup (de wolf) genoemd, een afgeleide van zijn naam. Hij reed trouwens twaalf jaar in Franse loondienst.
Rolf Wolfshohl gold als een bloedzenuwachtige en zeer individualistische mens. Hij lag daardoor niet goed in de ploeg en miste de nodige tactische finesse om een koers mee naar zijn hand te zetten. Wolfshohl maakte na zijn carrière een groot drama mee toen zijn zoon Rolf-Dieter, die ook koerste, in 1980 bij een val zijn nekwervel brak en verlamd geraakte. Rolf, die in Keulen een fietsenzaak runde, kwam die slag maar moeilijk te boven en voelde zich schuldig: door hem was Rolf-Dieter, die op 51-jarige leeftijd aan kanker stierf, met het wielrennen begonnen.
