Het is dit seizoen nog nooit echt stil geweest rond de scheidsrechters. Telkens was er wel weer eentje die met alle zonden van Israël werd overladen. Elke fout en elk foutje van de referees wordt tot op het bot geanalyseerd. Zo is een van de titels van Sporza: Extra Time buigt zich met verbazing over een resem rode kaarten: “Ze kijken toch naar een scherm in Tubeke?” En Peter Vandenbempt raadt de scheidsrechtersbaas aan om bij zijn onderdanen orde op zaken te stellen. Uit dit alles blijkt er dus een groot probleem met de scheidsrechters te zijn.
Toegegeven, er zijn dit weekend heel wat scheidsrechterlijke fouten begaan, al dan niet ondersteund door de VAR. Zaken die echt moeilijk te begrijpen vallen. Snel wordt dan ook over de vooringenomenheid van de man in het zwart gesproken. Door de commentaren lijkt het wel bijna alsof er een scheidsrechterlijk complot is tegen Dender. Dus wordt de man met het fluitje heel snel de zondebok voor alles wat er fout loopt op de Belgische voetbalvelden. Quod non.
Daarom was het zo goed om een quote van Pierluigi Collina te lezen. De Italiaan is – voor wie jong is – de iconische scheidsrechter uit de jaren negentig. Met zijn kale hoofd en priemende ogen was hij voor iedereen makkelijk herkenbaar. Hij wordt gezien als een van de beste scheidsrechters aller tijden. En toch hield hij door een foute beslissing ons land uit het EK 2004. Dus ook hij maakte fouten. Daarom deze quote van hem: “Football isn’t a perfect game. I don’t understand why the referee should be.”
Dat neemt niet weg dat er toch pogingen moeten worden ondernomen om de scheidsrechters zo goed en zo professioneel mogelijk te begeleiden en voor te bereiden op hun eenzame taak. Maar we weten nu al dat zij de perfectie niet zullen bereiken.
En dat brengt mij tot de volgende vraag: wie dan wel? Zelfs niet Cristiano Ronaldo, die net deze dagen beweert dat er nooit een completere speler op de velden heeft rondgelopen. Nu, van bescheidenheid hebben we de Portugees nooit kunnen verdenken. Volgens hem is perfectie niet veraf. Laat me toe daaraan te twijfelen, ook al is CR7 een fantastische voetballer.
Maar terug naar het Belgische voetbal. Laten we eens kijken hoeveel perfectie daar rondwaart. Om eerlijk te zijn, we komen van een kale reis thuis.
Laten we beginnen bij de Pro League als overkoepelende organisatie van de profploegen: voortdurend geweeklaag over de lengte van de competitie, maar tegelijkertijd zorgen voor de langste competitie van Europa met de oneerlijkste beslissingsvorm door de halvering van de punten. Niet echt een vorm van perfectie.
De KBVB die er maanden over doet om Tedesco de laan uit te sturen.
Trainers die er vaak in slagen om hun tactisch falen op de spelers af te schuiven.
Zit de perfectie dan bij de spelers? Afgaande op het spel dat op de Belgische terreinen wordt geboden, kunnen we ook hier nauwelijks van perfectie spreken. Duidelijke missers en zelfs onkunde worden onder de mat der vergetelheid geveegd.
Ook het supportersgeweld en de vuurpijlen doen ons niet aan perfectie denken.
In VARtaal tonen we wekelijks hoe perfectie ook bij journalisten niet van deze wereld is. En het helpt niet om dat te compenseren door steeds luider te gaan praten bij live verslaggeving.
Het zijn maar enkele voorbeelden van wat we allemaal zien en horen.
Ondertussen vergeten we dat een scheidsrechter moet werken met manke reglementen. Denk maar aan het handspel en de buitenspelregel. Een teennagel is voldoende om offside te staan. Het maakt de man in het zwart daardoor een makkelijk slachtoffer.
Om maar even te zeggen, ik hoorde Aster Nzeyimana net op tv bij Antwerp-Anderlecht zeggen: “We hebben een goeie ref met Jasper Vergoote.” Hoe? Zijn er dan ook slechte?
Misschien is het goed om de fouten van de scheidsrechters te blijven benoemen, als we dat ook doen voor alle andere deelnemers aan een voetbalwedstrijd. En voor ogen te houden dat perfectie niet van deze (voetbal)wereld is.
Of toch? De perfecte hold-up van Antwerp vorige zondag tegen Club Brugge. 85 minuten het spel ondergaan en dan in vijf minuten de volle buit binnenhalen. Het is die onvoorspelbaarheid van het spelletje die het voetbal net zo leuk maakt en ons telkens weer doet uitkijken naar die volgende match. Als dat geen perfecte uitleg is om van voetbal te houden en te blijven uitkijken naar de perfecte wedstrijd …
