OP ZOEK NAAR EDEN HAZARD: TUSSEN BRAINE EN BERNABEU (6) – RW

Eden Hazard (1991) begon te voetballen in zijn tuin op de leeftijd van pakweg drie jaar, we schrijven de winter van 1994. Dat was eigenlijk het stokoude stadionnetje van de Royal Stade Brainois, gelegen naast het ouderlijke huis. Vijfentwintig jaar later, op donderdag 13 juni in de zomer van 2019, werd hij ingehaald als de ‘nieuwe held’ van Real Madrid, tot nader order de succesrijkste club ter wereld. Tussen de hof van Eden en de grootste voetbaltempel, van Braine tot Bernabeu: een vakantiereeks in tien passages.

PASSAGE 6: ZINGEN MET Y’EST D’DINS: TOUDIS LILLIOS

Koen Vandenberghe is mijn gids. De oudere broer van Dirk – journalist met een loopbaan bij onder meer De Financieel-Economische Tijd en NRC Handelsblad – is voorzitter van de Vlaamse supportersclub van LOSC: Y’est D’Dins, Toudis Lillios. Noord-Frans dialect voor ‘hij zit binnen, alles voor Lille.’ Via hem kom ik terecht bij Marco Cuvelier. Later drinken we enkele plaatselijke biertjes op het plein aan Les Halles. In de supporterskroegen Zythum en La Ducasse. Sébastiaan, de 46-jarige baas van de Zythum – genoemd naar een soort bier uit Egypte – loopt al sinds de jaren  zeventig achter de rood-wit-blauwe vlag. Hij verteerde voornamelijk ontgoochelingen. Dat veranderde rond de eeuwwisseling, toen LOSC zich vestigde als subtopper. De transformatie werd bewerkstelligd door Eden Hazard: ‘Ik bewaar nog steeds videobeelden van hem om zijn uitzonderlijke moves te bewonderen. Nooit eerder zag ik een voetballer van zijn kaliber bij LOSC. Hij was echt onze parel. De verdedigers hadden zijn gestes evenmin al gezien, want hij zette ze op het verkeerde been zoals alleen hij dat vermocht. Zonder Hazard zouden we het kampioenschap van 2011 nooit hebben gewonnen. Alle fans van Lille reageerden met verdriet op zijn vertrek, maar ze wensten hem uit het diepste van hun hart ook bonne chance. Ik hou het beste gevoel over bij zijn winnende treffer tegen Olympique de Marseille, in het Stade de Vélodrome. Niet omdat het zo’n ongewoon doelpunt was, wél vanwege het zelfbewustzijn waarmee de goal werd gemaakt. We domineerden hen op hun eigen bodem. Dat waren we bij LOSC niet gewoon, normaal zouden we in onze schulp kruipen. Hij gaf het signaal: we zijn hier. Hij durfde acties op te zetten waaraan een andere speler zelfs niet zou denken: passeren, bewegingen, intelligentie, inzicht. Hij was de diamant die we gedurende enkele jaren hebben gepolijst tot briljant. Beleven we nog ooit de komst van een nieuwe Eden Hazard? Hij is een speler voor de eeuwigheid, iemand die we niet zullen vergeten.’

En dat zullen we niet! Koen Vandenberghe steekt even een sigaret op, ter demonstratie van zijn oneliner: ‘Tijdens een voetbalmatch weet elke fan dat er een moment komt dat je kunt zeggen: ik ga een sigaretje roken. Met Eden Hazard in het elftal weet je echter dat je je dit niet kunt veroorloven, want hij kan altijd iets uit zijn voeten schudden dat je nog niet eerder hebt gezien. Wie niet goed oplet, heeft iets gemist. Hazard is het beste middel tegen rookverslaving. Tegen PSG stonden we met 0-1 in het krijt, maar we wonnen uiteindelijk met 2-1. Dankzij zijn voorzetje vanachter het steunbeen, waar ziet men zoiets?

We lopen even binnen in La Ducasse aan de Rue Solferino. Het begrip verwijst naar de dorpskermis en dat is het altijd wel een beetje in de stamkroeg van Y’st D’Dins: veel sfeerfoto’s van oude Franse films, een jazz-accordeon-drum-piano-mét-muziekprogramma en op het toilet grijnzen de ex-spelers van LOSC je vanaf de muur aan in de vorm van Paniniprentjes. Onder hen ook Philippe Desmet. En met authentieke supportersstemmen, waarbij de valse noot niet stoort.