Onze Twee Wijzen bespreken de schorsing van Ajax-doelman André Onana.
Peter (tegen de stelling) Wat is dat toch met die trainers tegenwoordig? Wordt er gewonnen dan staan ze meteen paraat voor een leuk interview, maar o wee als het even niet meezit. Dan komen nare trekjes naar voren en zien ze overal vijanden. Nooit zoeken ze de fout bij zichzelf.
In een ver verleden had ik wel een zwak voor PSV. Twee vrienden, broers van mekaar, hadden een tijdje in Eindhoven gewoond en konden zodoende via kennissen soms aan kaartjes voor PSV komen. Samen gingen we dan op de zaterdagavond met de trein van Echt naar Eindhoven. Daar vonden we een plaatsje in vak L van de overdekte staantribune. Het was de tijd van Jan van Beveren, Bent ‘Zoef de Haas’ Schmidt-Hansen, Johan Devrindt en natuurlijk de regionale matador Willy van der Kuijlen. Niet alleen in het stadion, maar rond de hele club hing toen een gemoedelijke sfeer. Dat werd in latere jaren onder Harry van Raaij voortgezet. Met Romario en Ronaldo werden spelers binnengehaald die uitgroeiden tot wereldtoppers. PSV telde echt mee in Europa.
Gemoedelijk is het al lang niet meer in Eindhoven. Na het echec met Van Bommel dacht men met Roger Schmidt de trainer gevonden te hebben die de club weer naar succes zou leiden. Dat is echter een misrekening: uitgeschakeld in de bekercompetitie en Europa League en vrijwel kansloos voor het kampioenschap.
Trainers vinden zichzelf vaak belangrijker dan de spelers. Dat geldt ook voor Schmidt. Zijn systeem is heilig en daar moet alles voor wijken. De trainer gaat eraan voorbij dat je voor het spelen van een bepaald systeem wel de geschikte spelers moet hebben. Schmidt volhardt echter en koppelt dit aan een onbegrijpelijk wisselbeleid. Hoe haal je het in je hoofd om tegen Vitesse te beginnen met een B-team? Hij mag van geluk spreken dat de ingevallen Malen en Götze in de tweede helft de opgelopen schade konden rechtzetten. Tegen Olympiakos ‘vergat’ hij te wisselen. Het meest kwalijke is echter dat hij soms spelers wisselt die net lekker in de wedstrijd zitten. Iedereen die ooit gevoetbald heeft, weet hoe ergerlijk dit is.
Niet alleen het wisselbeleid van Schmidt moet op de schop. Ook de manier waarop hij vragen van de pers beantwoordt, is vaak tenenkrommend: direct in de verdediging, altijd zijn gelijk proberen te halen. Enige zelfreflectie zou Schmidt goed doen!
Frank (voor de stelling):
Frank (vóór de stelling) Roger Schmidt heeft uitstekende ideeën, maar hij brengt die jammer genoeg erg beroerd over het voetlicht. Dit verschijnsel is mij zelf niet vreemd, maar dan juist andersom. Ik vind het een nobele gedachte om zoveel mogelijk spelers aan bod te laten komen. Zo zijn wij vroeger ook opgevoed: de ome Chrissen en Harries van deze wereld zorgden er minutieus voor dat iedereen evenveel speeltijd ontving voor hetzelfde contributiegeld, altijd minimaal één helft. De tactische truc bestond er dan wel eens uit om pas in de tweede helft met de sterkste opstelling ten tonele te verschijnen, zodat eerder opgelopen schade in een mum van tijd tegen de tweede garnituur van de tegenpartij ongedaan werd gemaakt. Drop en drover, om maar eens uit een ander jargon te putten.
PSV-concurrent Vitesse werd onlangs op deze listige wijze met een fikse nederlaag naar huis gestuurd (rust 0-1, eindstand 3-1). Spijtig dat de sympathieke Duitse oefenmeester door botte pech nu twee keer achter elkaar in een cruciale wedstrijd op de valreep de deksel op de neus kreeg. Het is een flinterdunne lijn tussen de status van held en schlemiel: seizoen naar de maan en koren op de molen voor de critici.
Het gevalletje Ihattaren helpt hierbij ook niet mee. De wijze waarop dit naar buiten kwam verdiende geen schoonheidsprijs, laat staan de toelichting hierop. Maar wat is er opeens mis mee om een ondeugend kind tot de orde te roepen? Volgende keer zou ik hem voor straf achter het muurtje neerleggen. Ik voorspel dat Schmidt een van de eersten is die speciaal om die reden een zwaarlijvige speler in zijn selectie opneemt of zelfs al een tijdje bezig is om de opstandige speler bij te voederen om extra volume te kweken.
Nu we het toch over wisselbeleid hebben: de Pingelieër-redactie wil hier niets van weten. Telkens als erom wordt gevraagd opent de chef de trukendoos en weet met een stapeltje boeken, een aai over de bol of plenty doekoe de opwelling in de kiem te smoren. En dat terwijl de wissels staan te trappelen. Sommigen gaan zelfs al zo ver dat zij wekelijks reacties voor – én tegen opsturen, maar de redactie weigert die te publiceren zolang Peter en ik de stukjes blijven inzenden. Dat lijkt me eerlijk gezegd nog lulliger dan achter een muurtje liggen, in de hoop dat je tóch een keer een bal op je achterhoofd krijgt.
